Στις ακτές του Κολωνακίου

Ψάρι-μεσημέρι-Κολωνάκι.Αν προσθέσουμε στην εξίσωση (δεν είναι,αλλά εγώ έτσι θα τη λέω τέλος πάντων)λίγο από bar, την ημέραΣάββατο, και μια λιακάδα που μου έσπαγετα νεύρα γιατί είχα φορέσει μακρυμάνικο,τότε το αποτέλεσμα ρέπει χαρακτηριστικάπρος τον υπερρεαλισμό. Και να σκεφτείτεπως τις Vuittonοφέρουσεςξανθιές τις είδα αρκετά αργότερα, αλλάσε αυτό θα επανέλθω. Το Fishbarλοιπόν, γιατί περί αυτού ο λόγος,φιλοξενείται στον πρώτο όροφο τουκτιρίου που βρίσκεται το γνωστό και μηεξαιρετέο Jackson Hall,στη μονότονα πολυσύχναστη Μηλιώνη, στοΚολωνάκι. Έχει και ένα παράρτημα στηΓλυφάδα βέβαια, πιο «φρέσκο» απότο εν λόγω, όμως εδώ «γίνεται»...Δίπλα στο «γίνεται» κολλήστεδιάφορες λέξεις, ό,τι σας βολεύει.«Παιχνίδι», κέφι, ραντεβού για«ψαράκι, αγάπη μου, που είναι ελαφρύ»γυναικών με ακριβές κομμώσεις οι οποίεςμετά από τις επιδρομές στα γύρω καταστήματαέχουν βάλει τις ματωμένες πιστωτικέςτους στα θηκάρια και ανταλλάσσουν φιλιάστον αέρα, τόσο, μα τόσο, αυτάρεσκες. Οικύριοι με τα πούρα, ενώ γελάνε και μιλούνμεγαλόφωνα στα κινητά τους για δουλειές(ρε μαλάκα Ντίνο, σου είπα να μην τιςπουλήσεις, δεν με άκουσες και είδεςτώρα!), ρίχνουν ματιές στις νεότερεςπελάτισσες - γιατί αρκετός είναι και ονεαρόκοσμος, το Jackson λίγασκαλιά πιο πάνω είναι άλλωστε, νυφοπάζαροσωστό.

Ότανφτάσαμε εμείς, στις 2, το μαγαζί ήτανάδειο. Με ένα ευγενέστατο, συγκαταβατικόχαμόγελο, ο σερβιτόρος μάς εξήγησε πωςείναι νωρίς ακόμα. Και χάρηκα. Γιατίόταν είδα όσα προανέφερα, είχα ήδη φάει.Μας κάθισαν σε ένα τραπέζι στη δεξιάπλευρά της μεγάλης υπόλευκης σάλας.Περιμετρικά της κυκλικής μπάρας τουκέντρου, το σέρβις ετοίμαζε πυρετωδώςτις τελευταίες λεπτομέρειες, μιας καιμέσα στην επόμενη μιάμιση ώρα δεν θαυπήρχε ούτε καρέκλα άδεια.

ΣύνδρομοΑστικής Ψαροφαγίας; Προσπάθεια επιστροφήςνοητά στις διακοπές; Δεν ξέρω. Κάτιτέτοια σκεφτόμουν και συζητούσα με τηνΚατερίνα ενώ περιμέναμε τα πρώτα. Τηντάση δηλαδή των τελευταίων χρόνων τωνΕλλήνων αστών να τρώνε ψάρι υπό ταντέρτικα τραγούδια του Πάριου σε «κυριλέ»ψαροταβέρνες. Στο Fishbarευφυώς διέβλεψαν την ανάγκη αυτή καιτην ικανοποιούν επιτυχημένα.

Στομεταξύ, τα πρώτα έφτασαν. Τετραλογίαπαστών (λακέρδα, σκουμπρί, πέρκα, σολομός)πολύ καλή και έδενε υπέροχα με το κρασίμας, γαριδόψυχα τηγανητή με ντιπ ντομάτας,μέτρια σε εκτέλεση και με το ντιπ έναείδος 1000 Islands sauce,γαρίδες σαγανάκι με ντομάτα, φέτα κρασίκαι λάδι - ήρθαν και δεν άγγιξαν, και μιασαλάτα Fishbar αξιοπρεπέστατη,με φρέσκα τραγανά υλικά. Εκεί που είχααρχίσει να δυσπιστώ για τη συνέχεια,ήρθε η πραγματικότητα να μου τρίψει σταμούτρα τον πεσιμισμό που είχε αρχίσεινα προβάλει. Όπου πραγματικότητα, ονοστιμότερος σολομός στη σχάρα που έχωφάει εδώ και πολύ καιρό, ελάχιστα ψημένος,όπως τον είχα ζητήσει, «βουτυράτος»και ζουμερός. Μούρλια. Συν τις εξαιρετικέςμελωμένες παπαρδέλες με καραβιδόψυχακαι φρέσκια ντομάτα της Κατερίνας, καιετοιμάστηκα να φύγω με το χαμόγελο τηςικανοποίησης στο πρόσωπο. Μετά είδα τιςξανθιές. Και έγινε μειδίαμα.