Τα μυστικά της Νέας Σμύρνης

Βόλταστη Νέα Σμύρνη για εμένα ήταν, τουλάχιστονπριν μερικά χρόνια, κανένας καφές στατραπέζια του Play στηνΠλατεία (μια είναι η Πλατεία) ή καικανένας αγώνας όταν έπαιζε η ΑΕΚ σεόποιο από τα άπειρα cafés.Φαγητό η περιοχή ήξερα πως παράγει μόνοό,τι μπαίνει σε πίττες ή ψωμάκια. Τηνπροηγούμενη εβδομάδα είχα την ευκαιρίανα επιβεβαιώσω σε αυτή την περιοχή, τηντόσο άνυδρη γαστρονομικά, δυο εστιατόριαπου αποτελούν μικρές οάσεις στη Βαβέλτου γυράδικου και του ντεμέκ ιταλικού.

Πιστεύωπως υπάρχουν εστιατόρια που ταεπισκέπτεσαι, τρως πολύ καλά και φεύγειςαδιαφορώντας για το υπόλοιπο τηςεμπειρίας. Υπάρχουν πάλι εκείνα τα οποίασε κερδίζουν με τόσους άλλους τρόπους,που το φαγητό περνά, συχνά άδικα, σεδεύτερο πλάνο. Το Alexis Rκαι η Μάνια μπαίνουν, προσωπικά,στη δεύτερη λίστα. Το πρώτο είναι έναμικρό, φωτεινό, αισιόδοξο σε ενέργειακαι προθέσεις. Ακριβώς όπως η ψυχή του.Η ολογέλαστη -έτσι αποκαλώ όσους γελάνεβαθιά τα μάτια τους- Σόνια Συριανού, ηοποία μαζί με τον Αλέξη Αρζιμάνογλουάνοιξε πριν 9 περίπου χρόνια αυτό τοτόσο «θηλυκά» κομψό, ευρωπαϊκούγευστικού προσανατολισμού μοντέρνομπιστρό. Με το καθαρό, σταθερό της βλέμμα,η μισή Γερμανίδα Σόνια υποδέχεται,εξηγεί το multi ευρωπαϊκόμενού, διευκρινίζει με περηφάνια πωςτα deli προϊόντα που ποζάρουνστη βιτρίνα-ψυγείο και τα ράφια τουςείναι αυτά που θα φάμε και στα πιάτα καιαποχωρεί διακριτικά τελικά για να ταδοκιμάσουμε. Μια συμπαθητική μπρεζάολα,με ρόκα, παρμεζάνα και αρωματικό λάδιτρούφας και δυο σαλάτες, η Glucklich,με ρόκα, ντοματίνια και μανιτάρια σχάραςκαι η Kunterbunt με βουτυρένιοαβοκάντο, καπνιστό σολομό και πράσινησαλάτα για πρώτα. Τα λιγκουίνι με ντομάτακαι φέτα και τα μοσχαρίσια μπιφτέκιαμε καραμελωμένα κρεμμύδια ακολούθησανγια κύρια ενώ η κρεμ καραμελέ ήταναπροσδόκητα σπιτικά νόστιμη. Γλυκόαντίο, όσο και το επανιδείν της Σόνιας.

Εξίσουκαλό βράδυ ήταν όμως και το επόμενο.Γυναίκα με έκανε και εδώ να φύγωικανοποιημένος. Ψυχικά. Και γευστικάόμως, μιας και η Μάνια είναι μια Ματριόσκα.Και καθώς η προγιαγιά ήταν Ρωσίδα, αυτήη γεμάτη άγχος να περιποιηθεί τουςπάντες οικοδέσποινα, δικαιωματικάπαίρνει τον «τίτλο». Την παρακολουθούσανα στριφογυρνά ανάμεσα στα τραπέζια,να φέρνει η ίδια πιάτα, να παίρνειπαραγγελίες, να προτείνει, να αποτρέπεικαι να εξηγεί τα μυστικά συνταγών απότην Πόλη και την Κάλυμνο (πατρίδα τουλεβεντάντρα πατέρα της), να ρωτά με καλάκρυμμένη αγωνία το αν τρώμε καλά καιμια γλυκιά νοσταλγία με έκανε σχεδόννα συγκινηθώ. Μιλά αυτή η γυναίκα στακύτταρά μας. Μητέρα-τροφός-παιδαγωγός,έθρεψε για δυο ώρες όχι μόνο το στομάχιμου με φρικασέ σκυριανό-γλύκισμα, χοιρινόμε δαμάσκηνα, μελωμένους λαχανοντολμάδεςκαι σούπα με ρώσικα πελμένι, αλλά κυρίωςτην ψυχή μου. Τη ζέστανε. Με διηγήσειςγια το εστιατόριο του παππού στηΒουλιαγμένη, πάνω στην παραλία - εκείπου είναι τώρα ο Αστέρας. Μέσα από ταμάτια της περνούσαν σκηνές με τη ΧλόηΛιάσκου να τρώει στη βεράντα του σταγυρίσματα ταινίας - κινηματογραφικά θακλεφτούν και οι γονείς της. Γεμάτη,«περιπετειώδης», χορτασμένη ζωή.Έτσι φύγαμε και εμείς. Και με ένα μητρικό«να προσέχετε παιδιά μου».