Tapas στα Εξάρχεια

Το νέο, ολοήμερο τάπας μπαρ-καφέ στον πεζόδρομο της Βαλτετσίου σε κερδίζει χωρίς καλά καλά να το καταλάβεις. Αρχιτεκτονικά, το μάτι υποκλίνεται στις ορέξεις της ψυχής. Η μονοκατοικία του ’30 έχει ανακαινιστεί διακριτικά στο εξωτερικό της. Μόνο οι ξύλινες ταμπέλες, όπου αναγράφονται τα εδέσματα, και τα ελάχιστα τραπεζάκια μπροστά στην είσοδο σε προϊδεάζουν για το τι γίνεται στο μοντέρνο εσωτερικό. Περνώντας το κατώφλι, συναντάς απαλό φως και διακριτική χρήση έντονων χρωμάτων. Το μάτι σου περιπλανιέται: Το μπαρ στον πίσω τοίχο. Τα τραπέζια, στο βάθος δεξιά. Η σκάλα προς το δεύτερο επίπεδο, το οποίο βρίσκεται σε συνεχή οπτική επαφή με το ισόγειο. Περισσότερα τραπέζια. Άνεση κινήσεων ανάμεσά τους. Και ο κόσμος; Συχνά οι ρόλοι και τα ρούχα εναλλάσσονται: από τυπικές μποέμ φάτσες Εξαρχείων μέχρι απόφοιτοι του Κολλεγίου Αθηνών και επαγγελματίες με ταγέρ και κοστούμια. Ημι-έθνικ μουσική σε καθαρή ένταση.

Μπορείς να φας στα όρθια ή καθιστός. Ισπανικές επί το πλείστον συνταγές. Μεζεδάκια ολκής, κρύα και –τα περισσότερα– ζεστά. Στον κατάλογο υπάρχουν και τα λεγόμενα έθνικ τάπας, μεζέδες παγκοσμίου προελελυσεως. Προς το παρόν δεν τα σερβίρουν. Αλλά στο λένε με την πρώτη. Η μοναδική τους αδυναμία έχει να κάνει με το ηλεκτρονικό σύστημα παραγγελιών – μπορεί να τύχει να γίνει κάποιο λαθάκι στο τι έρχεται στο τραπέζι. Αλλά για ένα χώρο που άνοιξε πριν μόλις δύο βδομάδες, και όπου σου ζητούν συγγνώμη από πριν για τις όποιες μικρο-ατασθαλίες τους, σιγά το πράγμα. Ξεκίνημα με νόστιμο ψωμί, μαζί με το έξοχο αλάτι – γιατί όχι; Προσφέρεται και για λογοπαίγνιο! Οι λευκές αντζούγιες, αλμυρές και ορεκτικές όσο πρέπει. Τα αλλαντικά και τα τυριά, αυθεντικά. Της Ιβηρικής Χερσονήσου. Λίγη προσοχή στις θερμοκρασίες σερβιρίσματος, παρακαλώ. Από τα ζεστά τάπας, όλες οι κροκέτες (με κοτόπουλο, μπακαλιάρο και χαμόν), αφράτες και βαθιά νόστιμες. Το τσορίζο σχάρας, προκλητικά ζουμερό και ελάχιστα καυτερό. Σωστή και η πάελια τους, με την παρουσία ελληνικού σαφράν να της δίνει μια ευχάριστη ένταση που δύσκολα συναντάς στην Ισπανία. Το τηγανητό καλαμάρι, μια χαρά. Παρασύρεσαι και παραγγέλνεις και τις ιταλικής έμπνευσης παπαρδέλες με ραγού από κουνέλι, που συγκαταλέγεται στα 4-5 «κυρίως» πιάτα: πάλι καθαρές γεύσεις και ευχάριστη πυκνότητα. Τα γλυκά, όπως η κρέμα καταλάνα και το ζεστό γλυκό σοκολάτας, έχουν ήδη οπαδούς, αλλά θα ήθελαν ένα πιο απαλό χέρι για να αναμετρηθούν με τα υπόλοιπα πιάτα. Θεωρητικά, για κάθε πιάτο θα έπρεπε να πίνεις και από ένα ποτό. Οι τιμές σε διευκολύνουν. Πώς λένε το εβίβα στη Βαρκελώνη; Και με τις ζέστες τι θα κάνουμε; Μα, δεν είδες την αυλή, πίσω;