A taste of home

Οι πρώτες σταγόνες της βροχής είχαν αρχίσει ήδη να πέφτουν όταν ανέβαινα την Κηφισίας με προορισμό το καινούργιο μπαρ-εστιατόριο Casa. Το κηφισιώτικο νεοκλασικό στο οποίο στεγάζεται το εστιατόριo λαμπύριζε από τη βροχή. Η αρχοντιά του σε μαγεύει. Κοντοστέκομαι και αφήνω το βλέμμα μου να ταξιδέψει πάνω στους φρεσκοβαμμένους τοίχους και τα περίτεχνα φουρούσια. Μυρίζει καινούργιο. Είναι του κουτιού, το αντιλαμβάνεσαι αμέσως μόλις διαβείς το κατώφλι του εστιατορίου. Η σάλα του, σαν αστικού σπιτιού, σε αγκαλιάζει αμέσως. Εξού και η ονομασία του «Casa». Το λευκό χρώμα κυριαρχεί στους τοίχους, στις λευκές ρομαντικές κουρτίνες, στους παλαιούς εντυπωσιακούς καθρέφτες και στα βαμμένα τραπέζια της δεκαετίας του '50. Το περίτεχνο γύψινο στο κέντρο της οροφής με τον κομψό πολυέλαιο ενισχύει όμορφα την αισθητική της σάλας που σε κερδίζει αμέσως. Τα κατάφερε μια χαρά με τη διακόσμηση ο ιδιοκτήτης του Casa, που την επιμελήθηκε μέχρι και την τελευταία λεπτομέρειά της. Στην κουζίνα, τώρα, μαγειρεύει ο σεφ Γιώργος Γάτσιας και το μενού είναι βατό και προσανατολισμένο στα μονοπάτια της Μεσογείου. Από τα ορεκτικά το σουφλέ άγριων μανιταριών με πράσο, θυμάρι και άρωμα από λάδι μαύρης τρούφας δεν στάθηκα τυχερή να το δοκιμάσω, μια και την ημέρα εκείνη ο φούρνος έκανε τα τερτίπια του. Αποζημιώθηκα από το ριζότο άγριων μανιταριών που ενισχυόταν διακριτικά με κρόκο Κοζάνης. Ήρθε πληθωρικό, al dente και ωραία χυλωμένο. Τρώγεται απνευστί. Από τις πέντε σαλάτες που φιγουράρουν στο μενού δοκιμάσαμε την ελληνική, που ήρθε ενισχυμένη με κρητικές κριθαρομπουκιές, τραγανά καππαρόμηλα και ξινομυζήθρα. Τα έξι κυρίως πιάτα περιλαμβάνουν ιδέες κλασικές για κρέας και ένα φιλέτο σολομού. Ωραία στημένο το πιάτο του σολομού που ήρθε σωστά ψημένος και με τη σάλτσα μοσχολέμονου να αναδεικνύει τη γευστική χάρη του. Το μπουκέτο από ντελικάτα σπαράγγια που τον συνόδευε ήταν ταιριαστό, αν και θα τα ήθελα πιο τραγανά. Το κλασικό μοσχαρίσιο φιλέτο, αν και είχε ξεφύγει λίγο παραπάνω στο ψήσιμο, αναπαυόταν πάνω σε ένα φρέσκο σπιτικό πουρέ πατάτας που απογειωνόταν από τη σάλτσα άγριων μανιταριών.

Για το τέλος, η κλασική crème brulee «μεταποιείται» όμορφα σε πράσινη με γεύση φιστίκι.