Του χασάπη μαχαιριά

«Και το “Sardelles” δίπλα, είναι δικό τους; Εκεί έχουν ψάρι κι εδώ κρέας, ε; Τότε γιατί δεν το είπανε “Kopsidia”;». Αχ, τι ωραία είναι να βρίσκεσαι στην Αθήνα, όπου όλοι σε περιμένουν στη γωνία για να σου πουν πώς θα έκαναν τη δουλειά σου καλύτερα από εσένα τον ίδιο. Μπορεί μεν ο πελάτης να έχει το παροιμιώδες δίκιο, αλλά δεν δικαιούται να έχει και άποψη για τα πάντα. Και κάπου εδώ αρχίζει ο διάλογος.   

Το κατά κόσμον «Χασάπικο», δηλαδή το Butcher Shop, είναι ένα ολοκληρωμένο από κάθε άποψη μαγαζί, με αρχή, μέση και τέλος. Ηθικός αυτουργός ο κ. Φάνης Μαλασπίνας. Έχουν προσέξει όλες τις λεπτομέρειες. Σχεδόν. Πρώτον, ο χώρος έχει σχεδιαστεί με γνώση, χιούμορ και πραγματική αγάπη, με προφανείς αναφορές στην αισθητική ενός κρεοπωλείου (και μπακάλικου) άλλων εποχών (τσιγκέλια, πάγκοι, χασαπόχαρτα, βιτρίνες κ.λπ). Ευτυχώς λείπει η μουστακαλίδικη χωριατο-λεβεντιά. Με άλλα λόγια, αισθητικά άμεμπτο. Μια μεγάλη σάλα στο ισόγειο, μια μικρότερη στον όροφο. Και καθώς καλοκαιριάζει, τα τραπέζια θα ξεχύνονται στο πεζοδρόμιο, δίπλα στην είσοδο του Τεχνοχώρου. Ή στο μπαλκονάκι. Ούου, κοίτα με! Δεύτερον, έχει ψαγμένο κατάλογο, που αποφεύγει τις αμερικανιές (καλά, έχει ένα χάμπουργκερ – ένα!). Ζωμός βοδινού σε κούπα για αρχή (να μην πάνε χαμένα τα κόκαλα!), σουβλάκια χοιρινά, αρνάκι, κατσίκι, αγριόχοιρος γάλακτος, κοτόπουλο βιολογικό, αλλαντικά και λουκάνικα από Μακεδονία μέχρι Ρέθυμνο, αυγά μάτια (!), τυριά εκλεκτά. Και συνοδευτικά όπως γιαούρτι σκέτο και ροφήματα γάλακτος, για να θυμόμαστε την τουρκο-βουκολική μας παράδοση. Μια μόνο παρατηρησούλα ηθικής τάξης: τα πιο «βρόμικα» κρεατικά (συκώτι, νεφρά, κοκορέτσι κ.λπ.) γιατί λείπουν παντελώς από τον κατάλογο; Χασάπη, γράμματα! Τρίτον, έξοχος εξαερισμός. Οπότε λογικό είναι να γίνεται κοινωνικός πανζουρλισμός: από γυναικοπαρέες δεσποινίδων με μπαλαρίνες και τσάντες Fendi μέχρι ποδοσφαιριστές, αλλά και οι γνωστοί-άγνωστοι gay του Γκαζιού.              

Βρε πες για το φαΐ! Όλα είναι όμορφα, ωραία και χαρούμενα, αλλά πέρα από το ζουμάκι κρέατος, τα νωπά τυριά, το γιαούρτι και τη θρυλική μοσχολεμονόπιτα του «ομίλου» Μαλασπίνα, τίποτα δεν ξετρέλανε τη στήλη. Προσοχή, όχι ότι υπάρχει κάτι μεμπτό, ίσα ίσα. Σπάνια βρίσκεις εστιατόριο όπου τίποτα δεν είναι λάθος, εκτός από ορισμένες μικρο-ατασθαλίες των σερβιτόρων τις ώρες αιχμής (π.χ. μια παλάμη να καπακώνει το άνοιγμα στην καράφα του κρασιού, μπερδέματα στη σειρά των πιάτων). Το κακό είναι το Butcher Shop είναι τόσο επιτυχημένο που οι ώρες αιχμής είναι σχεδόν συνέχεια. Και η μόνη ουσιαστική κριτική είναι ότι στις σπαλομπριζόλες και σε ορισμένα παΐδια θα πρέπει να βρουν καλύτερο χασάπη (να έχουν σιτέψει περισσότερο τα κρέατα και να τα κόβουν με περισσότερη μαεστρία). Έλα, πιες ένα λικέρ Μαστίχα τώρα. Θα σου περάσει!