Trapezaria

Ο Δημήτρης Παναγιωτόπουλος μας προσκαλεί στην Trapezaria του. Είναι σεφ/patron του φρέσκου εστιατορίου, που μάλλον του ταιριάζει καλύτερα ο τίτλος μπιστρό. Μόλις διάβηκα το κατώφλι του, αμέσως με αγκάλιασε η σπιτική αύρα που εκπέμπει η σάλα του.

Σαν να είσαι καλεσμένος στην τραπεζαρία του σπιτιού του σεφ. Η κουζίνα είναι ανοιχτή και η μικρή μπάρα είναι όμορφα ντυμένη με καπάκια από λαδοτενεκέδες. Στους τοίχους ράφια με βιβλία -τι άλλο;- μαγειρικής, βαζάκια με μπαχαρικά, γλυκά του κουταλιού και… μυρωδιές από τις μαρμίτες να σου γαργαλούν τη μύτη.

Η ρουστίκ διακόσμηση ενισχύεται από ένα μοναστηριακό τραπέζι που μοιράζονται οι φιλικές παρέες αλλά και άγνωστοι μεταξύ τους πελάτες.

Μόλις πήρα θέση στο τραπέζι μου τη ματιά μου μαγνήτισε η προβολή, πίσω από την τεράστια τζαμαρία, μιας ασπρόμαυρης ταινίας με πρωταγωνίστρια την Τζίλντα. Τι ωραία ιδέα. Ο προτζέκτορας σε ταξιδεύει έξυπνα.

Όλα οικεία και όμορφα. Ο σεφ έχει ετοιμάσει ένα μενού με μια διαφορετική από τα αναμενόμενα προσέγγιση. Μου αρέσει που το χωρίζει σε πιάτα κλασικά με οικείες ελληνικές συνταγές, σε νεοκλασικά με νότες δημιουργικότητας, αλλά προσφέρει κι ένα μενού που πολύ το εκτίμησα, με προϊόντα και μεζέδες από κάθε γωνιά της Ελλάδας.

Ο Δημήτρης είναι άνθρωπος χαμηλών τόνων και δεν προσπαθεί να σε εντυπωσιάσει με τους συνδυασμούς των υλικών. Επικεντρώνει στη γεύση και σε κερδίζει με τη νοστιμάδα που αποπνέουν τα φαγητά του.

Δοκίμασα από τα κλασικά πιάτα φάβα με σουτζούκι του Αραπιάν και αβγό μάτι. Μερακλήδικος μεζές. Βουτάς και το ψωμάκι σου κι αισθάνεσαι μια γαλήνη να κατακλύζει το μέσα σου. Μου άρεσε που από τη λίστα των πιάτων με τα λαχανικά έχεις τη δυνατότητα να επιλέξεις κανονική ή μικρή μερίδα. Τίμησα το σταμναγκάθι με το μαρούλι και το τραγανό ρόδι, που τόσο αρμονικά έδενε με το καρότο τουρσί και τη φέτα. Ο σεφ παίζει όμορφα με τις υφές και τις εντάσεις των γεύσεων και ξέρει να κρατά το παιχνίδι της ισορροπίας. Ο δρόμος για το γευστικό ταίριασμα συστατικών είναι μετ’ εμποδίων για τους περισσότερους σεφ. Με ανακούφιση, όμως, παρατηρούμε ότι τα τελευταία χρόνια μια νέα γενιά ξεπερνάει όλο και πιο εύκολα τον σκόπελο, επιστρατεύοντας αξιοπρόσεχτη τεχνική, φαντασία και ταλέντο.

«Βλέπω τόσο όμορφα, φρέσκα προϊόντα στην αγορά και σέβομαι την εποχή. Μαγειρεύω ανάλογα με τη διάθεση και το μενού ανανεώνεται συχνά», λέει ο δημιουργικός σεφ.

Από τα νεοκλασικά πιάτα θα ερεθίσει την όρεξή σου η πονηρή «μαγειρίτσα», φτιαγμένη με μανιτάρια, σπανάκι και συκωτάκι γάλακτος. Ένα γήινο πιάτο που σε ταξιδεύει στο υγρό δάσος. Θα ενδώσεις, εννοείται, και στο φρέσκο καλαμάρι γεμιστό με χόρτα τσιγαριστά, γαριδάκι και βινεγκρέτ ταραμά.

Από τα πιάτα που κατοικούν στην καρδιά μας είναι τα χοντρά μακαρόνια που έρχονται με το μοσχαράκι «καπέλο». Πιάτο λιμπιστικό που ο σεφ συνοδεύει με πετσέτα για τους απρόσεχτους.

Ωραία ιδέα τα παιχνιδιάρικα τηγανητά «γιουβαρλάκια» μπακαλιάρου, σερβιρισμένα σε χωνάκι, με λίγο ρόδι για σαλάτα και δίπλα μαύρη μαγιονέζα.

Η γευστική πανδαισία έκλεισε με γλυκά κι έναν γύρο λικέρ μαστίχα για τη χώνεψη. Γλυκός ήταν και ο λογαριασμός. Έχω ήδη πάει δύο φορές και με χαρά θα ξαναπάω.