Δεν είναι μόνο εξαιρετικ@ περφόρμερ, συγγραφέας και δημόσι@ ομιλητ@, είναι και ένα πλάσμα ζεστό, δοτικό, ευγενές, αξιολάτρευτο. Γεννημέν@ στις ΗΠΑ αλλά με μαλαισιανές (από τον πατέρα) και ινδικές (από τη μητέρα) ρίζες, το Άλοκ, όπως το ίδιο επιθυμεί να προσφωνείται –στα αγγλικά χρησιμοποιεί τις αντωνυμίες they/them, όμως στα ελληνικά επιλέχθηκε, με τη συγκατάθεσή του, ως πιο δόκιμο, το ουδέτερο–, πέρασε προχθές στο πλαίσιο της φετινής ευρωπαϊκής του περιοδείας για δεύτερη φορά από την Αθήνα, όπου έδωσε μια καταιγιστική παράσταση στο Java Hall στο Γκάζι (The Hub events) μπροστά σε ένα ενθουσιώδες κοινό που είχε κατακλύσει από νωρίς τον χώρο.
Συναντηθήκαμε στα παρασκήνια λίγο πριν από την έναρξη και παρότι αρχικά ήταν να πούμε δυο-τρεις κουβέντες το πολύ, καθώς ο χρόνος πίεζε, βρεθήκαμε να μιλάμε ώρα για τη ζωή του, την τέχνη του, τα όνειρα, τη δυναμική του τραύματος, τη δύναμη της κωμωδίας, για τον ρατσισμό, τα στερεότυπα, τις διακρίσεις, την ομοφοβία και την τρανσφοβία. Για τις πολιτικές της επιθυμίας και των σωμάτων, τους έμφυλους ρόλους και την απελευθερωτική τους υπέρβαση, για τους τρανς και μη δυαδικούς ανθρώπους, για τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, την αξία της αλληλεγγύης και της αγάπης εκείνης που αποκτά πραγματικό νόημα μόνο όταν είναι απόλυτη, αμέριστη και αδιαπραγμάτευτη και που για να πραγματωθεί ως τέτοια πρέπει να ξεκινά καταρχάς από την αγάπη προς τον ίδιο τον εαυτό μας.
Το πλήρες όνομά του στα σανσκριτικά (Alokash) σημαίνει το άπειρο κενό του σύμπαντος.
Ένας βασικός λόγος που οι δολοφονίες τρανς ατόμων, ειδικά μαύρων, λατίνων και Ασιατών, δεν αποτελουν άμεση προτεραιότητα για τη ΛΟΑΤΚΙ+ ατζέντα είναι ότι μέσα στην κοινότητά μας κουμάντο κάνουν συνήθως λευκά, cis, προνομιούχα λίγο-πολύ άτομα για τα οποία η κύρια προβληματική είναι ο γάμος και η μέσω αυτού ένταξη σε κάποιας μορφής κανονικότητα, όχι οι δολοφονίες, όπως θα έπρεπε.
— Τι διαπραγματεύεται η φετινή σου περιοδεία;
Είναι ένας συνδυασμός ποίησης και stand up comedy που στόχο έχει, όπως και οι προηγούμενες, να αντιμετωπίσει τον ρατσισμό, τις διακρίσεις, την τρανσφοβία και την ομοφοβία αφενός, την επικράτηση της ελευθερίας, της ισότητας, της αλληλεγγύης και της αγάπης αφετέρου.
Υπάρχει, ξέρεις, η εντύπωση ότι οι τρανς και οι non binary άνθρωποι γινόμαστε αντικείμενο χλευασμού εξαιτίας της εμφάνισής μας, περισσότερο όμως από αυτό «ενοχλούν» η συμπεριφορά, οι δραστηριότητες, οι πολιτικές των σωμάτων και των επιθυμιών μας.
Η κωμωδία είναι, νομίζω, το καταλληλότερο μέσο για να δείξουμε ότι παράλογοι/-ες/-α δεν είμαστε εμείς αλλά μια κοινωνία κι ένα σύστημα που εγκλωβίζουν αυθαίρετα τους ανθρώπους σε έμφυλες νόρμες και ότι αυτό είναι κάτι τελείως ανόητο, να δείξουμε ότι υπάρχουν τελικά πολλοί τρόποι να είσαι άντρας, γυναίκα ή ό,τι άλλο επιθυμείς.
Είναι, επίσης, ένας θαυμάσιος τρόπος να αφηγηθώ και να διαπραγματευτώ, χωρίς να μιζεριάσω, την ιστορία τόσο του δικού μου τραύματος όσο και όλων των άλλων ανθρώπων με τους οποίους μοιραζόμαστε κοινές καταβολές και εμπειρίες. Να μιλήσω για το μπούλινγκ που δεχόμουν ως παιδί λόγω της καταγωγής, του χρώματος, της εμφάνισης και της εν γένει διαφορετικότητάς μου, για τον πρόσφυγα παππού μου που πρόσφατα έχασα, για την ακτιβίστρια θεία μου που αποτέλεσε πρότυπο για μένα και που επίσης έκλαψα λίγο καιρό πριν.
Βλέπουμε συχνά ανθρώπους να συμπεριφέρονται παράλογα, αλλοπρόσαλλα, ακατανόητα και αναρωτιόμαστε γιατί, αγνοώντας ότι γι' αυτό ευθύνονται τα τραύματα που κουβαλούν. Τραύματα που θολώνουν την κρίση μας και καταπιέζουν τα θέλω μας, που σε πολλές περιπτώσεις εκτρέφουν την ομοφοβία και την τρανσφοβία ακόμα και μέσα στην ίδια μας την κοινότητα.
Όμως όχι, δεν αισθάνομαι κάποια κακία για τα άτομα που μετέρχονται αυτές τις συμπεριφορές, μάλλον συμπόνια για το υπαρξιακό άγχος που τα διακατέχει ότι δεν είναι αρκετά ανδροπρεπή ή αντίστοιχα θηλυπρεπή για τα ισχύοντα πρότυπα, για τα εσωτερικευμένα τραύματά τους,εξαιτίας των οποίων στοχοποιούν τα υπόλοιπα. Χωρίς να δικαιολογώ, λοιπόν, τα άτομα αυτά, κατανοώ ότι κι εκείνα υποφέρουν, και το χειρότερο, υποφέρουν μέσα στη σιωπή και το σκοτάδι.
— Έχεις πει ότι πιστεύεις πολύ στη δύναμη των ονείρων.
Απόλυτα, είναι ωραίο να είσαι ονειροπαρμένος! Μάλιστα, μία από τις αγαπημένες μου ρήσεις είναι αυτή της μιγάδας φεμινίστριας συγγραφέως Gloria Anzaldua ότι πρέπει να φτιάξουμε πρώτα μέσα στο μυαλό μας τις εικόνες της κοινωνίας που επιθυμούμε προτού τις διακηρύξουμε στον κόσμο.
— Κάτι ανάλογο λέει και η Όντο στον «Αναρχικό των δύο κόσμων» της Ούρσουλα Λεγκέν, ότι για να πραγματοποιήσουμε την επανάσταση πρέπει πρώτα να την ονειρευτούμε.
Ακριβώς, και ως καλλιτέχνες έχουμε, νομίζω, υποχρέωση να προσπαθούμε να διευρύνουμε την ικανότητα των ανθρώπων να φαντάζονται. Να εμπεδώνουμε την πεποίθηση ότι ένας κόσμος οικονομικής, φυλετικής και έμφυλης ισότητας δεν είναι απλώς επιθυμητός αλλά και πραγματοποιήσιμος. Γι’ αυτό και στήνω κάθε μου παράσταση ως μια ιδεατή χρονοκάψουλα ελευθερίας.
Συχνά τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα, ακόμα και τα πιο απελευθερωμένα, διακατεχόμαστε από τον φόβο του τι θα πουν ή τι θα σκεφτούν οι άλλοι για μας, τα cis στρέιτ άτομα εννοώ, γιατί μάθαμε να ταυτίζουμε την κανονικότητα με τις δικές τους αντιλήψεις. Όμως η κατεστημένη αυτή κανονικότητα είναι ακριβώς η πηγή της ανισότητας και των διακρίσεων και ένα από τα πιο υπέροχα πράγματα όταν δηλώνεις queer είναι ότι εφευρίσκεις νέους τρόπους να αγαπάς και να υπάρχεις.
— Ποιο θα έλεγες ότι είναι το κύριο ζητούμενο για τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα σήμερα; Υπάρχει μια γενικευμένη πεποίθηση ότι όλα ή περίπου όλα θα λυθούν όταν αποκτήσουμε κι εμείς τη δυνατότητα να παντρευόμαστε και να αποκτούμε παιδιά.
Δεν είναι καθόλου έτσι. Ειδικά για εμάς τα τρανς και non binary άτομα, το κύριο πρόβλημα είναι η βία που δεχόμαστε, λεκτική και σωματική. Υπάρχουν πολύ λίγα μέρη στον κόσμο όπου ένα τρανς άτομο, ειδικά αν είναι μη λευκό, μπορεί να κυκλοφορήσει στον δρόμο χωρίς να φοβάται ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να δεχτεί κάποια επίθεση. Δείτε τις στατιστικές, δείτε πόσες δολοφονίες τρανς ατόμων, ειδικά μαύρων, λατίνων και Ασιατών, από χαμηλά κατά κανόνα κοινωνικά στρώματα συμβαίνουν κάθε χρόνο σε όλο τον κόσμο.
Ένας βασικός λόγος που αυτό δεν αποτελεί άμεση προτεραιότητα για τη ΛΟΑΤΚΙ+ ατζέντα είναι δε ότι και μέσα στην κοινότητά μας κουμάντο κάνουν συνήθως λευκά, cis, προνομιούχα λίγο-πολύ άτομα για τα οποία η κύρια προβληματική είναι ο γάμος και η μέσω αυτού ένταξη σε κάποιας μορφής κανονικότητα, όχι οι δολοφονίες, όπως θα έπρεπε.
— Οι ΗΠΑ δεν είναι, άραγε, μια πιο ασφαλής χώρα;
Αυτή είναι δυστυχώς μια ψευδής εντύπωση. Εντάξει, είναι σίγουρα καλύτερα από κάποια μέρη της Ασίας και της Αφρικής, όμως ναι, ακόμα και το 2022, ακόμα κι αν ζεις όχι σε κάποια απομονωμένη επαρχία αλλά στη Νέα Υόρκη, το Μαϊάμι ή το Λος Άντζελες, κι εκεί ακόμα μπορεί να απειληθείς. Και είναι λάθος το ότι το ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα σήμερα έχει «επενδύσει» πολύ περισσότερο στο δικαίωμα στις ιδιωτικές σχέσεις απ' ό,τι στο δικαίωμα να υπάρχεις ως queer στον δημόσιο χώρο, το οποίο ήταν μάλιστα εξαρχής το ζητούμενο, αν δεν απατώμαι, και αυτό δεν αφορά μόνο τα Pride.
Όσο περισσότερο διαφέρεις, τόσο περισσότερο στοχοποιείσαι. Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι αφότου θεσμοθετήθηκε στις ΗΠΑ ο ομόφυλος γάμος αυξήθηκαν τα περιστατικά τρανσφοβικών επιθέσεων, με συνέπεια να βλέπουμε φτωχά, μη λευκά τρανς άτομα, σαν αυτά που πρωτοστάτησαν στην εξέγερση του Stonewall, να είναι αυτά ακριβώς που πενήντα χρόνια μετά παραμένουν τα πιο ευάλωτα. Εμείς πληρώναμε, και συνεχίζουμε να πληρώνουμε το μεγαλύτερο τίμημα της ορατότητας.
— Πρώτα, λοιπόν, μπαίνει η ασφάλεια και μετά οι θεσμικές κατακτήσεις;
Όχι μόνο, το δεύτερο πιο σοβαρό ζητούμενο μετά την ασφάλεια είναι, νομίζω, το ότι, αντί για χώρους ελευθερίας, σεβασμού και συνύπαρξης, δημιουργήσαμε χώρους όπου και πάλι κυριαρχούν τα στερεότυπα, είτε αυτά αφορούν την ομορφιά και την εμφάνιση, είτε την αρρενωπότητα και τη θηλυκότητα, είτε και τη συμπεριφορά ακόμα.
Είναι όμως καιρός να υπερβούμε το έμφυλο σύνορο και αυτό θα πρέπει επίσης να γίνει μια πρώτης γραμμής διεκδίκηση για την κοινότητα. Πιστεύω γενικότερα ότι οι ΛΟΑΤΚΙ+ πολιτικές οφείλουν να είναι καταρχάς φεμινιστικές, να στέκονται κριτικά απέναντι στο δίπολο των φύλων που μας επιβάλλεται από τη γέννησή μας. Στην τελική, αν το καλοεξετάσουμε, κανείς άνθρωπος δεν ταιριάζει ακριβώς στα έμφυλα πρότυπα.
— Κάποιοι μπορεί να πουν ότι ok, ενδιαφέρουσα αυτή η θεωρία, πώς όμως θα μπορούσε να εφαρμοστεί στην πράξη;
Ξέρω πολύ καλά, μου έχουν θέσει επανειλημμένως ερωτήσεις του στυλ «ωραία τα λες, αλλά λίγο "σκιαχτικά"», βλέπω επίσης άτομα που θεωρούνται προοδευτικά και απελευθερωμένα να νιώθουν άβολα και αμήχανα όταν μπαίνουν τέτοιοι προβληματισμοί.
Έχω γνωρίσει, ωστόσο, ουκ ολίγους άντρες, γκέι και μη, που μου έχουν εκμυστηρευτεί ότι ως παιδιά τούς άρεσε να παίζουν με κούκλες και να ντύνονται με γυναικεία ρούχα, αλλά γρήγορα τα απαρνήθηκαν όλα αυτά, φοβούμενα την κατακραυγή και την άσκηση βίας από το οικογενειακό και κοινωνικό τους περιβάλλον. Τα ίδια έχω ακούσει και από γυναίκες, γι’ αυτό πιστεύω ακράδαντα ότι ένας κόσμος χωρίς έμφυλα πρότυπα και κατηγοριοποιήσεις είναι ένας κόσμος πολύ πιο ελεύθερος.
— Υπάρχει, ωστόσο, και ο αντίλογος ότι αυτή η συλλογιστική καταλήγει σε μια ισοπέδωση των φύλων και των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών τους.
Αυτό που υπάρχει είναι η αυθαίρετη πεποίθηση ότι η κατηγοριοποίηση των φύλων είναι φυσική και ότι έχει κάποια κοινωνική ωφελιμότητα. Η πραγματικότητα όμως, όπως προκύπτει από την ίδια την επιστήμη της βιολογίας, είναι πολύ διαφορετική. Π.χ. είναι πολύ μεγαλύτερο το εύρος των έμφυλων διαφορών μεταξύ των ίδιων των γυναικών απ' ό,τι μεταξύ γυναικών και ανδρών, από τα σωματικά χαρακτηριστικά, το ύψος, το βάρος και τη μυϊκή μάζα μέχρι το επίπεδο των οιστρογόνων. Το ίδιο ισχύει και για τους άνδρες.
Δεν μπορείς, επομένως, να ισοπεδώσεις κάτι που ποτέ δεν ήταν ομογενές έτσι κι αλλιώς. Η βιολογική πραγματικότητα δεν συμβαδίζει με τα κοινωνικά στερεότυπα και τη μυθολογία γύρω από αυτά και ο αγώνας ανθρώπων σαν εμένα δεν γίνεται για να καταλύσουμε τις έμφυλες ιδιαιτερότητες αλλά για να τις κατανοήσουμε και να τις εμπλουτίσουμε.
— Γι’ αυτό διάλεξες να κάνεις σπουδές Φύλου και Γυναικείες Σπουδές;
Σαφώς και δεν παύω να απορώ που τόσοι άνθρωποι άσχετοι με τη βιολογία και τα έμφυλα ζητήματα αποφαίνονται γι’ αυτά με ύφος εξπέρ, ενώ άνθρωποι που έχουμε εντρυφήσει σε αυτούς τους τομείς, είτε μέσα από τις σπουδές μας είτε/και βιωματικά, μας αγνοούν ή μας περιφρονούν.
Ρωτάω μερικές φορές «πού βασίζετε τον τάδε ή τον δείνα ισχυρισμό σας;» και τότε σιωπούν ή αραδιάζουν στερεότυπα πάνω σε θέματα για τα οποία, προτού αρχίσω να μιλώ δημόσια, έκατσα πριν και μελέτησα ένα σωρό άρθρα, βιβλία και συγγράμματα.
Έπειτα, χάρη στις προκαταλήψεις και τον διάχυτο ρατσισμό και σεξισμό, πολλά άτομα προθυμοποιούνται να ακούσουν τον οποιονδήποτε να αποφαίνεται πάνω σε τρανς θέματα, όχι όμως τους ίδιους τους τρανς ανθρώπους. Είναι σαν να μας λένε «εντάξει, είναι ok να μας διασκεδάζετε σε ένα drag show, μην έχετε όμως και την αξίωση να μας επιμορφώσετε!».
Η δική μου τακτική, πάντως, όταν δίνω μια παράσταση, είναι να κάνω καταρχάς το κοινό να γελάσει και όταν χαλαρώσει αρκετά και ανοιχτεί, τότε περνάω τα μηνύματα που θέλω. Η κωμωδία για μένα δεν είναι απλώς μια μορφή διασκέδασης αλλά ένας τρόπος διασποράς της συνειδητότητας.
— Ακούγεται πολύ ενδιαφέρον όπως το θέτεις.
Για να το πω αλλιώς, είναι όπως όταν ένα παιδί χρειάζεται να πάρει ένα φάρμακο που όμως πικρίζει, οπότε το ζαχαρώνουμε ώστε να το πιει χωρίς γκρίνιες! Κάνουν λάθος όσοι θεωρούν τις Φεμινιστικές Σπουδές και τις Σπουδές Φύλου υπερβολικά σοβαρές και άχαρες, αντίθετα, μπορούν να είναι πολύ διασκεδαστικές και ευχάριστες.
— Το χιούμορ ήταν, νομίζω, ανέκαθεν το «απόλυτο όπλο» των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων, ειδικά σε εποχές και τόπους όπου περίσσευε η καταπίεση.
Σίγουρα κι αυτό ισχύει για κάθε καταπιεσμένο, είτε είναι ΛΟΑΤΚΙ+, είτε φτωχός, είτε πρόσφυγας, είτε μετανάστης. Βλέπουμε συχνά ανθρώπους προνομιούχους να απορούν πού στην ευχή βρίσκουν άτομα που ζουν στο κοινωνικό περιθώριο και την ανέχεια τόσο χιούμορ, πώς γίνεται να είναι αισιόδοξα και να χαμογελάνε ό,τι κι αν τους συμβεί. Έτσι ακριβώς όμως αποκτούν την ψυχική δύναμη να την παλέψουν ακόμα μία μέρα.
Μεγάλωσα στην ινδική κοινότητα του College Station στο Τέξας, με ανθρώπους μεροκαματιάρηδες που οι λευκοί τους εργοδότες τους απέλυαν με την πρώτη ευκαιρία, που αντιμετώπιζαν σε καθημερινή σχεδόν βάση ρατσισμό και διακρίσεις. Κι όμως, δεν σταματούσαν στιγμή να αστειεύονται και να βρίσκουν αφορμές για διασκέδαση, κάτι που πέρασε και σε μένα προτού καν συγχρωτιστώ με τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα. Το χιούμορ για άτομα σαν εμάς δεν είναι πολυτέλεια αλλά αναγκαιότητα, ένας εργαλείο επιβίωσης.
— Αλλά και τα ίδια τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα υφίστανται μια συχνά περιπαικτική και κακόβουλη σάτιρα, όπως έχεις κι εσύ επισημάνει.
Εννοείται, κι αυτός είναι ένας από τους λόγους που είναι πολύ επιφυλακτικά με τους κωμικούς και την κωμωδία εν γένει. Στην Αμερική αυτό, δυστυχώς, συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό ακόμα και σήμερα και, για να μην παρεξηγούμαι, η σάτιρα αυτού του είδους είναι κάτι τελείως διαφορετικό από τον αυτοσαρκασμό, που κι εγώ τον λατρεύω.
Η ίδια η εμφάνιση ανθρώπων σαν εμένα θεωρείται ντε φάκτο αστεία επειδή έτσι έχει περάσει στην ιστορία της κωμωδίας – ένας ντυμένος γυναικεία άνδρας σε μια ταινία ή παράσταση, ένας μυώδης, τριχωτός άνδρας, ειδικά όπως φαίνομαι εγώ, «βγάζει» εγγυημένα γέλιο επειδή αυτό υπαγορεύει το στερεότυπο. Δεν διανοούνται καν ότι όταν μακιγιάρομαι και βάζω ένα φόρεμα δεν μεταμφιέζομαι, γίνομαι απλώς ο εαυτός μου. Υπάρχουν άτομα που έρχονται και με ευχαριστούν μετά τις παραστάσεις μου, λέγοντάς μου ότι μέχρι τότε απέφευγαν τις κωμωδίες επειδή δεν άντεχαν τα χλευαστικά για τη ΛΟΑΤΚΙ+ σεξουαλικότητα ή την έκφραση φύλου σχόλια που συχνά πυκνά αναφέρονταν σε αυτές. Δικός μου σκοπός είναι μέσα από την κωμωδία να δημιουργώ ασφαλείς χώρους όπου οι ΛΟΑΤΚΙ+ άνθρωποι θα μπορούν να διασκεδάζουν ανέμελα.
Υπόψη, βέβαια, ότι κι εγώ προβληματιζόμουν αρχικά αν το κοινό, ιδίως το στρέιτ, γελά όχι με αυτά που λέω αλλά με αυτό που δείχνω – τέτοια είναι η δύναμη των προκαταλήψεων. Και όχι, το κακό δεν είναι να γελάς με κάποιον, εγώ πρώτος γελάω μαζί μου, το ζήτημα είναι σε τι πλαίσιο και με ποια πρόθεση.
— Γεγονός είναι, πάντως, πως ακόμα και σε παραδοσιακά ανδροκρατούμενες κοινωνίες υπάρχουν διάσπαρτα «σπέρματα» ενός διαφορετικού έμφυλου λόγου, από τις ανδρόγυνες αναπαραστάσεις του Σίβα στην ινδική παράδοση μέχρι τον αρχαιοελληνικό μύθο του Ερμαφρόδιτου – ως και ο Ιησούς σε κάποιες παλιότερες απεικονίσεις εμφανίζεται άφυλος.
Μα ναι, ο αυστηρός διαχωρισμός των φύλων είναι ένα σχετικά σύγχρονο φαινόμενο. Ανατρέχοντας στις κουλτούρες πολλών λαών και πολιτισμών, διαπιστώνουμε ότι το non binary, το μη δυαδικό φύλο, δεν αντιμετωπιζόταν ως πρόβλημα αλλά ως λύση.
Οι τρανς άνθρωποι θεωρούνταν όντα που κατείχαν υπερφυσικές δυνάμεις, πρόσωπα ιερά, αφού συνδύαζαν τα χαρίσματα και τη δυναμική και των δύο βιολογικών φύλων. Δεν είμαστε μια νεωτερική παραδοξότητα, είμαστε παρόντες, παρούσες και παρόντα στην ανθρώπινη ιστορία χιλιάδες χρόνια τώρα.
Αν προσπαθούμε να δημιουργήσουμε μια νέα έμφυλη γλώσσα είναι γιατί αυτή η κουλτούρα αναγνώρισης, αποδοχής και συμπερίληψης διακόπηκε απότομα, χρειάζεται λοιπόν να ξαναπιάσουμε το νήμα. Η βάση όμως υπάρχει, είναι εκεί, όπως τα μεσαιωνικά αγγλικά για τα σύγχρονα ή τα αρχαία ελληνικά για τη νεοελληνική γλώσσα.
— Εσύ πότε ένιωσες ότι διαφέρεις;
Από τότε που με θυμάμαι! Το φύλο που μου αποδόθηκε στη γέννηση ήταν μεν το αρσενικό, αλλά εξαρχής αισθανόμουν άβολα στον ρόλο αυτό. Ένιωθα ανέκαθεν εκτός του δεδομένου έμφυλου δίπολου κι ας μην μπορούσα ακόμα να το εκφράσω.
Στα επτά μου χρόνια δήλωσα στη μητέρα μου πως είμαι queer. Αγνοούσα φυσικά τη σύγχρονη έννοια του όρου, απλώς το είχα ακούσει σε ένα μυθιστόρημα που μου διάβαζε τα βράδια ο πατέρας μου και μου άρεσε! Παρότι ήμουν ένα πλάσμα αρκετά θηλυπρεπές, χρειάστηκε να πάω πανεπιστήμιο για να συνειδητοποιήσω την τρανς και μη δυαδική ταυτότητά μου. Εκεί έμαθα και για τους χίτζρας, δεν είχα ιδέα πριν, ασχέτως του ότι η μητέρα μου είναι Ινδή και μεγάλωσα σε γειτονιά με Ινδούς μετανάστες. Όταν της παραπονέθηκα, μου είπε απλώς ότι το είχε ξεχάσει!
Δεν έχω παράπονο, ωστόσο, τόσο οι γονείς όσο και η αδελφή μου μπορεί να δυσκολεύτηκαν αρχικά, αλλά αποδείχθηκαν εξαιρετικά υποστηρικτικοί στις επιλογές μου. Είναι άνθρωποι ανοιχτόμυαλοι, επίσης χρωστάω πολλά στη θεία μου Urvashi Vaid, μια παθιασμένη ακτιβίστρια των ΛΟΑΤΚΙ+ και γενικότερα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
— Ποια επιθυμία σου θα ήθελες να δεις να πραγματοποιείται στο άμεσο μέλλον;
Να έρθει γρήγορα η μέρα εκείνη που όλοι, όλες και όλα θα μπορούμε να εκφραζόμαστε ελεύθερα χωρίς τον φόβο της επίκρισης, της καταδίωξης και της έκθεσης σε βία. Που η ομορφιά των ανθρώπων δεν θα κρίνεται μόνο από τα σώματά τους. Που οι άλλοι θα σε αγαπούν αμέριστα γι’ αυτό ακριβώς που είσαι, γιατί τι άλλο είναι η αγάπη αν όχι μια πρό(σ)κληση για ολοκληρωτική αποδοχή και απόλυτο δόσιμο;
Για ένα queer άτομο υπάρχει, ωστόσο, κάτι ακόμα σημαντικότερο που αποτελεί και απαραίτητη προϋπόθεση για όλα τα άλλα: η επίγνωση ότι ο μεγαλύτερος έρωτας στη ζωή μας είναι αυτός που έχουμε ή που πρέπει να έχουμε με αυτό που είμαστε.
Το Alok Vaid-Menon, πέρα από την καλλιτεχνική του δραστηριότητα, που μέχρι σήμερα μετρά 600 εμφανίσεις σε 40 χώρες, κατέχει μάστερ στην Κοινωνιολογία και στις Σπουδές Φύλου, ενώ τον καιρό αυτό κάνει το διδακτορικό του πάνω στις Γυναικείες Σπουδές.
Έχει συγγράψει τέσσερα βιβλία («Femme in Public», «Entertainment Value», «Beyond the Gender Binary», «Your Wound / My Garden»), δημιούργησε την κίνηση #DeGenderFashion, έχει τιμηθεί από τη Huffington Post, το NBC και το Business Insider, επίσης έχει εμφανιστεί στο ντοκιμαντέρ «The Trans List», στην τηλεοπτική σειρά «Random Acts of Flyness», στη σειρά του Netflix «Getting Curious with JVN» και προσεχώς θα τον δούμε στην ταινία «Absolut Dominion» (Blumhouse/Netflix).
