ΤΟΠΟΙ ΓΝΩΡΙΜΙΩΝ, ΣΥΝΕΥΡΕΣΗΣ και κοινωνικοποίησης, τόποι συνειδητοποίησης, αγώνα και διεκδικήσεων, τόποι ψυχαγωγίας αλλά και «τόποι μαρτυρίου», παλιότεροι αλλά και σύγχρονοι, συνθέτουν τη γεωγραφία της queer Αθήνας και αυτή επιχείρησε να αναδείξει ο ιστορικός περίπατος με τίτλο «Στα χνάρια της Queer Αθήνας», o οποίος πραγματοποιήθηκε προχθές το μεσημέρι στο πλαίσιο του Φεστιβάλ για τα τριαντάχρονα των ΑΣΚΙ.
Ένας περίπατος που εξελίχθηκε σε... μίνι Athens Pride, όπως αστειευόμασταν οι παριστάμενοι, καθώς η ανταπόκριση του κόσμου, ΛΟΑΤΚΙ+ και μη, υπήρξε εντυπωσιακή –πάνω από 300 άτομα κάθε ηλικίας, φύλου και «φυλής» έδωσαν το «παρών», με την Τροχαία να ρυθμίζει την κυκλοφορία όπου χρειαζόταν– και ενδεικτική του αυξημένου ενδιαφέροντος για την ιστορία της κοινότητας.
Ένας περίπατος που εξελίχθηκε σε... μίνι Athens Pride, όπως αστειευόμασταν οι παριστάμενοι, καθώς η ανταπόκριση του κόσμου, ΛΟΑΤΚΙ+ και μη, υπήρξε εντυπωσιακή.
Τη μεταφορά της απαραίτητης φορητής μικροφωνικής επωμίστηκε εθελοντικά ο ιστορικός Μάνος Αυγερίδης από τα ΑΣΚΙ –ποιος είπε ότι διανοητική και χειρωνακτική εργασία δεν συνδυάζονται;– ο οποίος και προλόγισε την εκδήλωση, κάνοντας στη συνέχεια καίριες παρεμβάσεις. Μαζί πορεύτηκαν ο πρόεδρος του Δ.Σ. των ΑΣΚΙ Βαγγέλης Καραμανωλάκης, ο Κωστής Καρπόζηλος και άλλοι συνεργάτες των Αρχείων.
Σημείο εκκίνησης του περιπάτου που συντόνισαν η Βάγια Γεωργαλή και η Hella Tsakonas από το δίγλωσσο αρχείο προφορικής ιστορίας Queer Athens, με την πρώτη σε ρόλο κεντρικού αφηγητή, ήταν το άγαλμα της Αθηνάς στο Πεδίο του Άρεως.
Το εν λόγω πάρκο είναι, μαζί με το Ζάππειο, οι ιστορικότεροι υπαίθριοι τόποι γνωριμιών στην Αθήνα, στη δε περίμετρό του (στην οδό Μαυρομματαίων) βρισκόταν το θέατρο Λουζιτάνια όπου τον Μάρτιο του 1977 πραγματοποιήθηκε η περίφημη συγκέντρωση κατά του χουντικής έμπνευσης νομοσχεδίου «περί αφροδισίων νοσημάτων και λοιπών θεμάτων» και διαβάστηκε το μανιφέστο του ΑΚΟΕ.
Αμέσως επόμενοι σταθμοί ήταν ο Λόφος του Στρέφη, όπου πραγματοποιήθηκαν κάποια από τα πρώτα pride τη δεκαετία του ’90 –όπως και στο Πεδίον του Άρεως–, και τα κτίρια όπου στεγάζονταν επί σειρά ετών το Φεμινιστικό Κέντρο Αθήνας και η Λεσβιακή Ομάδα Αθήνας αφενός (Ερεσού 12), το ΑΚΟΕ-Αμφί αφετέρου (Ζαλόγγου 6Α). Ακολούθησε το κοσμηματοπωλείο του πεζόδρομου της Γλάδστωνος δίπλα στην Ομόνοια (έγιναν, βεβαίως, και οι σχετικές με τον queer χαρακτήρα της κεντρικότερης πλατείας της Αθήνας αναφορές) όπου τον Σεπτέμβριο του 2018 δολοφονήθηκε άγρια μέρα μεσημέρι ο Ζακ Κωστόπουλος/Zackie O – έκτοτε έχει παραμείνει κλειστό.
Σε μια συγκινησιακά φορτισμένη ατμόσφαιρα διαβάστηκε το ιστορικό ενός αποτρόπαιου εγκλήματος που παραμένει ουσιαστικά ατιμώρητο και ακούστηκαν συνθήματα στη μνήμη του αδικοχαμένου καλλιτέχνη και ακτιβιστή, με τον κόσμο να κατευθύνεται στη συνέχεια στα Προπύλαια.
Παραδοσιακό σημείο συνάντησης για πολιτικές συγκεντρώσεις, τα Προπύλαια του Πανεπιστημίου Αθηνών έχουν «φιλοξενήσει» και ορισμένες εμβληματικές συγκεντρώσεις με ΛΟΑΤΚΙ+ παρουσία ή χαρακτήρα, ενώ ένα επίσης εμβληματικό τοπόσημο είναι η πλατεία Κλαυθμώνος, όπου συνέχισε η ομήγυρη – εκεί, στη «σκιά» του μνημείου Εθνικής Συμφιλίωσης διεξαγόταν από το 2003 το Athens Pride, προτού μεταφερθεί μετά το 2016 στο Σύνταγμα.
Τελευταίος σταθμός ήταν η πλατεία Μοναστηρακίου. Η εντυπωσιακή προσέλευση και οι αποκριάτικες εορταστικές εκδηλώσεις υποχρέωσαν σε περικοπές τόσο το προγραμματισμένο δρομολόγιο, που θα κατέληγε στο Μεταξουργείο μέσω Πλάκας-Ψυρρή, όσο και τα ενημερωτικά κείμενα που διαβάζονταν σε κάθε στάση και τα οποία πρόκειται να δημοσιοποιηθούν σε ακόμα πληρέστερη μορφή – έγιναν εντούτοις οι δέουσες αναφορές.
Εξάλλου υπάρχουν κι άλλα αξιοσημείωτα τοπόσημα καθώς και γεγονότα που λόγω απόστασης και χρόνου δεν στάθηκε δυνατό να περιληφθούν στον εν λόγω περίπατο, δόθηκε όμως από το Queer Athens η υπόσχεση να υπάρξει συνέχεια σε αυτό το εγχείρημα.
Η επιτυχία της αξιέπαινης αυτής πρωτοβουλίας, την οποία κληθήκαμε να συνδράμουμε και «βετεράνοι» ακτιβιστές και άνθρωποι που είχαμε ζήσει τα εξιστορούμενα, ξεπέρασε κάθε προσδοκία και έκανε επιτακτική την ανάγκη ανάδειξης της queer ιστορίας της πόλης και της χώρας ολόκληρης.
Πρόκειται για ένα πολύτιμο, αλλά κατακερματισμένο «παζλ» (μην ξεχνάμε ότι ένα μεγάλο κομμάτι αυτής της ιστορίας εκτυλίχθηκε σε εποχές διώξεων και καταστολής, που σπάνιζαν τα μέσα και οι πηγές πληροφόρησης) που τα τελευταία χρόνια αρχίζει να συγκροτείται πιο συστηματικά προς όφελος της ιστορικής γνώσης, της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας αλλά και της ιστορίας των κοινωνικών κινημάτων εν γένει μέσα από κείμενα, μελέτες, δημοσιογραφικά αφιερώματα, συνεντεύξεις, μαρτυρίες και ντοκιμαντέρ όπως το πολυαναμενόμενο «ΑΚΟΕ-Αμφί: Η ιστορία μιας επανάστασης» κ.ά. Γιατί η διατήρηση της ιστορικής μνήμης και η οργανική της σύνδεση με το παρόν, πράγμα που άλλωστε αποτελεί και το «στοίχημα» των ΑΣΚΙ, αποτελεί ζωτική προϋπόθεση κάθε αγώνα για μια κοινωνία πιο ίση, πιο ελεύθερη, πιο συμπεριληπτική, πιο βιώσιμη εν τέλει.