Το πρώτο πράγμα που σου κάνει εντύπωση στα μεγάλα ευρωπαϊκά prides, κι ακόμα περισσότερο στις αντίστοιχες πανευρωπαϊκές ή διεθνείς διοργανώσεις, είναι ότι πρόκειται για φιέστες τεράστιες, στις οποίες συμμετέχει κυριολεκτικά όλη η πόλη, ανεξάρτητα από τον σεξουαλικό προσανατολισμό και την ταυτότητα ή την έκφραση φύλου του καθενός. Θυμάμαι στο Ρride της Μαδρίτης, το 2016, να χαζεύω μεγάλα banners ήδη από την άφιξή μου στο αεροδρόμιο, να εντυπωσιάζομαι από το πλήθος των εκδηλώσεων, των συναυλιών και των πάρτι σε πολλές διαφορετικές πλατείες και άλλα locations, να μετρώ τα εμπορικά καταστήματα, τις πολυεθνικές, τα μπαρ και τα εστιατόρια που ύψωναν περήφανα rainbow flags –έχοντας αντιληφθεί ότι ένα κλίμα χαράς και υποστήριξης ενισχύει τη γιορτή και τον τουρισμό– και, φυσικά, να σοκάρομαι διαπιστώνοντας πόσο μεγάλο τμήμα του κέντρου ήταν «κλεισμένο» την ημέρα της παρέλασης. Φανταστείτε χοντρικά μια περιοχή έκτασης από το Χίλτον μέχρι το Κουκάκι, ίσως και μεγαλύτερη.
Το νόημα των ελληνικών prides, όμως, είναι κάπως διαφορετικό: οι διεκδικήσεις της LGBTQI+ κοινότητας για ίσα δικαιώματα και ορατότητα είναι ακόμα πολλές και επιτακτικές και ο χαρακτήρας τους οφείλει να είναι πρωτίστως εκπαιδευτικός για να ενισχύει τον αγώνα για αποδοχή. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια, καθώς τα νούμερα συμμετοχής είναι διαρκώς αυξητικά, βλέπουμε με χαρά και κάποιες εγχώριες επιχειρήσεις (κυρίως πολυεθνικές) και φορείς να συμμετέχουν με τον τρόπο τους στη γιορτή.
Όταν ανακοινώθηκε πριν από 2 χρόνια ότι το Europride του 2020 θα φιλοξενηθεί στη Θεσσαλονίκη, η είδηση προκάλεσε φυσικά μεγάλη χαρά αλλά και αρκετές απορίες. Είμαστε έτοιμοι για κάτι τόσο μεγάλο; Μπορεί η πόλη να αντέξει και να φιλοξενήσει τόσο κόσμο; Υπάρχουν κλίνες και υποδομές; Η ασφάλεια θα είναι εγγυημένη σε μια πόλη όπου τα αντιδραστικά στοιχεία είναι ισχυρά; Και, εν τέλει, πώς μπορεί να λειτουργήσει προς όφελος της τουριστικής και επιχειρηματικής ανάπτυξης μια τόσο σημαντική διοργάνωση; Ο Γιάννης Πλακίδης, εκ των συνιδρυτών του Thessaloniki Pride, και ο Βαγγέλης Χουλιάρας, που έχει αναλάβει χρέη εκπροσώπου Τύπου, έχουν όλες τις απαντήσεις.
Δεν έχει καμία σχέση η Θεσσαλονίκη του 2019 με αυτήν του 1990. Άνοιξαν οι πόρτες, τα ντουλάπια, τα στόματα και τα μάτια του κόσμου που αρχίζει να βλέπει λίγο πιο καθαρά – έχει πολύ μεγάλη σημασία αυτό. Το γεγονός και μόνο ότι υπάρχει μια τέτοια διοργάνωση στη Θεσσαλονίκη έχει βοηθήσει κόσμο, έστω για μία μέρα, να κάνει το βήμα προς τα έξω.
— Ποιες ακριβώς είναι οι αρμοδιότητές σας στο Thessaloniki Pride και στο επερχόμενο Europride 2020;
Βαγγέλης Χουλιάρας: Μόλις ανέλαβα εκπρόσωπος Τύπου, αλλά ήδη από πέρσι ασχολούμαι με την κινητικότητα, δηλαδή τις χορηγίες φιλοξενίας και τις rooming lists.
Γιάννης Πλακίδης: Εγώ είμαι εκ των ιδρυτών και κατά κύριο λόγο ασχολούμαι με την οργάνωση του καλλιτεχνικού προγράμματος, το συναυλιακό κομμάτι, τις εκθέσεις, τον συντονισμό, τη διαχείριση, τη γραφειοκρατία. Βασικός μας στόχος τώρα είναι η διάδοση της πληροφορίας για το τουριστικό κομμάτι, ώστε να έχουμε νέους επισκέπτες στην πόλη. Απ' ό,τι μαθαίνουμε, και από την πλευρά της δημαρχίας γίνεται τέτοια προσπάθεια. Η δημαρχία ήταν αρωγός του Thessaloniki Pride από την πρώτη χρονιά, το 2012. Από τότε που ανέλαβε δήμαρχος, ο Γιάννης Μπουτάρης μας έχει σταθεί φίλος και αρωγός.
Β.Χ.: Ακριβώς επειδή ανέλαβε τότε δήμαρχος ο Μπουτάρης δόθηκε το εναρκτήριο λάκτισμα για να ξεκινήσουν όλα. Δημιούργησε μεγαλύτερο αίσθημα ασφάλειας, καθώς οι Θεσσαλονικείς έβγαιναν από μια ήδη συντηρητική τοπική αυτοδιοίκηση, οπότε ήταν η κατάλληλη συγκυρία.
— Χρειαζόταν δηλαδή ένας ανοιχτόμυαλος δήμαρχος για να ξεκινήσει το pride στη Θεσσαλονίκη;
Β.Χ.: Θα έλεγα λίγο πιο τεχνοκράτης και οραματιστής. Σ' αυτό είμαστε τυχεροί και με τη διαδοχή του. Ο Κωνσταντίνος Ζέρβας, παρότι προέρχεται από τον συντηρητικό χώρο, είναι ένας τεχνοκράτης πολιτικός και πιστεύω ότι θα συνεχίσει να μας στηρίζει.
— Εστιάζεις στον όρο «τεχνοκράτης» επειδή το Thessaloniki Pride, και τώρα πολύ περισσότερο το Europride, είναι καταρχάς μια γιορτή που πρέπει να προσελκύσει πολύ κόσμο από παντού;
Β.Χ.: Ναι, αν θέλουμε να πετύχουμε το μέγιστο της ορατότητας. Η συγκυρία του Europride βοηθά ακριβώς σε αυτό: να έρθει κόσμος απ' όλη την Ευρώπη, κόσμος διαφορετικός και πολυποίκιλος από οποιαδήποτε άποψη. Αυτό ίσως δώσει και στην τοπική κοινωνία να καταλάβει ότι είμαστε εδώ, είμαστε σοβαροί. Γι' αυτό γίνονται τα europrides.
— Οπότε, πέρα από τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων και τον τουρισμό, υπάρχει και ένα εκπαιδευτικό κομμάτι των europrides σε σχέση με την τοπική κοινωνία.
Γ.Π.: Κατεξοχήν εκπαιδευτικό. Αυτή ακριβώς είναι και η στόχευσή μας: θέλουμε να δείξουμε ότι το Europride δεν είναι ακόμα μία συνεργασία του δήμου Θεσσαλονίκης και του Thessaloniki Pride, είναι κάτι που αφορά όλη την πόλη, όχι μόνο τον μητροπολιτικό δήμο αλλά και τους όμορους δήμους, όλο το πολεοδομικό συγκρότημα της πόλης. Γι' αυτό επιδιώκουμε και τέτοιου είδους συνεργασίες φέτος, εμπλέκοντας όσο το δυνατόν περισσότερους φορείς: την Ένωση Ξενοδοχείων Θεσσαλονίκης, το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, το Πα.Μακ.
Οι προσπάθειές μας έχουν ξεκινήσει εδώ και ενάμιση χρόνο κι έχουμε περάσει το μήνυμα. Κάποιοι άνθρωποι στέκονται δίπλα μας ήδη, έχουν ευαισθητοποιηθεί και απομένει να ενεργοποιηθούν ουσιαστικά. Σαφώς χρειαζόμαστε και την επιστημονική και ακαδημαϊκή κοινότητα, τους φοιτητές. Θα πραγματοποιηθεί, βέβαια, και το συνέδριο ανθρώπινων δικαιωμάτων στο πλαίσιο του Euroride. Αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της διοργάνωσης και είναι πανευρωπαϊκό.
Ένας από τους λόγους που επιλέχθηκε η Θεσσαλονίκη για το 2020 είναι επειδή η διοργάνωση δεν έχει ξανακατέβει στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει (προβλήματα, όμοροι λαοί, Τουρκία και κυρίως Βαλκάνια), γιατί εμείς έχουμε αναπτύξει ένα δίκτυο φιλίας με όλους τους Βαλκάνιους, με τις αδελφές οργανώσεις, με ανταλλαγή ανθρώπων, απόψεων, δράσεων. Σίγουρα θα έχει έναν βαλκανικό χαρακτήρα το Europride.
— Γιάννη, μια και ασχολείσαι από την πρώτη χρονιά, πώς έχεις δει την πορεία του Thessaloniki Pride αυτά τα 9 χρόνια;
Γ.Π.: Ξεκίνησε με πολύ μεράκι και συνεχίζεται μέχρι τώρα. Οφείλω να σου πω ότι, ως διοργανωτής, από το άγχος μου για να φέρω το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, δεν το ευχαριστιέμαι. Έχουμε πετύχει, όμως, συνεργασίες πολύ σημαντικές από τον ακτιβιστικό, τον πολιτικό και τον εμπορικό χώρο, συνεργασίες που κρατάνε σταθερά από την πρώτη χρονιά. Επίσης, δεν έχουν προκληθεί ποτέ προβλήματα στην πόλη. Είναι θεσμός πια, δύο εβδομάδες μετά το Athens Pride.
Μια ευχάριστη εξέλιξη είναι η σταθερή αύξηση του αριθμού των εθελοντριών και των εθελοντών μας και, φυσικά, η προσέλευση του κόσμου: είχαμε ξεκινήσει με 1.000-1.200 άτομα στο πρώτο και φέτος είχαμε σχεδόν 20.000. Ο κόσμος συμμετέχει με ασφάλεια, που είναι πολύ βασικό. Ό,τι περνά από το χέρι μας στο κομμάτι της ασφάλειας το κάνουμε. Προσπαθούμε να περάσουμε τα μηνύματά μας, όποια κι αν είναι αυτά. Καθένας και καθεμία μπορεί να έρθει ακριβώς όπως είναι, για να πει αυτό που θέλει. Είναι μια γιορτή χαράς, δήλωσης, διαδήλωσης, διασκέδασης, πανηγυριού, τα περιέχει όλα. Το Thessaloniki Pride είναι κάτι φωτεινό, χρωματιστό, αλλά παράλληλα αχρωμάτιστο, που για εμάς είναι πολύ σημαντικό.
— Όταν καταθέσατε τον φάκελο στην οργανωτική επιτροπή, τι τους δείξατε για να πειστούν ότι μπορείτε να το κάνετε;
Γ.Π.: Καταθέτεις κάποια στάνταρ πράγματα. Ετοιμάσαμε έναν φάκελο 99 σελίδων που συντάσσαμε νυχθημερόν και περιείχε τους λόγους για τους οποίους έπρεπε να προτιμηθεί η Θεσσαλονίκη, ένα project –marketing και financial– plan και κάποιες πρώτες ιδέες, δηλαδή ένα σκαρίφημα της όλης διοργάνωσης, πάντα συνεπές με τις απαιτήσεις της EPOA (σ.σ. European Pride Organisers Association), δηλαδή να υπάρχει οπωσδήποτε παρέλαση, ένα συνέδριο για τα ανθρώπινα δικαιώματα, μια τελετή έναρξης και τα σχετικά.
Τώρα που προχωράμε στον ουσιαστικό σχεδιασμό, έχουμε σκοπό να κινηθούμε με ένα αρκετά πλούσιο καλλιτεχνικό πρόγραμμα διάρκειας τουλάχιστον 4 ημερών, με εθελοντική συμμετοχή καλλιτεχνών. Θα υπάρχει το κεντρικό stage, όπου θα γίνουν οι συναυλίες.
Η ουσία του πράγματος, όμως, είναι στο συνέδριο, όπου θα παρευρεθούν όσο το δυνατόν περισσότερες οργανώσεις από τον ελλαδικό, τον βαλκανικό και τον ευρωπαϊκό χώρο, επιστήμονες, ακτιβιστές, ομιλητές, για να ακουστούν πέντε πράγματα. Γενικά, προϋπόθεση για να διεκδικήσεις ένα europride είναι να έχεις στο ενεργητικό σου τουλάχιστον τρεις επιτυχημένες διοργανώσεις.
— Τι συνιστά γι' αυτούς μια επιτυχημένη διοργάνωση;
Γ.Π.: Η ασφάλεια, οπωσδήποτε να περνούν τα μηνύματα των ανθρώπινων δικαιωμάτων και ό,τι αφορά συγκεκριμένα την LGBT κοινότητα, και βέβαια η μαζικότητα. Θέλουν να βλέπουν και πώς εξελίσσεσαι, τι δράσεις κάνεις, κάθε τόσο δίνουμε και μια αναφορά προόδου σε αυτούς τους ανθρώπους που μας έχουν επιλέξει για να δουν σε ποιο στάδιο βρισκόμαστε. Αυτό μας κρατά συνεχώς σε εγρήγορση. Ασκείται, τρόπον τινά, ένας πολύ διακριτικός έλεγχος για τα στάνταρ πράγματα που ζητάνε. Δεν θα σε ρωτήσουν, φυσικά, ούτε πόσο μεγάλο θα είναι, ούτε πόσο glamorous, ούτε πόσα λεφτά θα ξοδέψεις.
— Βέβαια, στην ιστορία των europrides είχαμε μεγάλες διαβαθμίσεις στην προσέλευση. Το Europride της Μαδρίτης το 2017 είχε 3.000.000 κόσμο, ενώ της Ρίγας το 2015 έγινε με μόλις 5.000.
Γ.Π.: Της Μαδρίτης δεν θα μπορούσε να έχει λιγότερο κόσμο. Στης Ρώμης η αμερικανική πρεσβεία έφερε τη Lady Gaga. Να τα λέμε κι αυτά. Μιλώντας, όμως, για τα ελληνικά δεδομένα, να πούμε ότι πρέσβειρα του Europride 2020 της Θεσσαλονίκης θα είναι η Κατερίνα Στικούδη, η οποία στηρίζει με όλες τις δυνάμεις της την προσπάθεια που κάνουμε. Ένας λόγος για τον οποίο είναι και η ίδια τόσο ενθουσιασμένη είναι επειδή κατάγεται από τη Θεσσαλονίκη, οπότε θεωρεί πολύ μεγάλη τιμή το ότι η πόλη της την προσκάλεσε.
Το gay culture μας, αν το θέλεις, δεν είναι οι άπειρες σάουνες, όπως στο Βερολίνο, τα άπειρα cruising spots, τα μπαρ, η πολύ δυνατή drag σκηνή κ.λπ. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να δείξουμε εμείς ποιοι είμαστε, ως Θεσσαλονίκη, ως Ελλάδα. Την drag σκηνή που έχουμε στην Ελλάδα, την γκέι σκηνή που έχουμε στην Ελλάδα.
— Βαγγέλη, επικοινωνιακά ποιοι είναι οι βασικοί πυλώνες στους οποίους θα στοχεύσεις για να προσελκύσεις κόσμο από την Ευρώπη; Θα υπάρξει διαφήμιση στους γκέι οδηγούς και στα σάιτ της Ευρώπης, banners και αφίσες στην ίδια την πόλη, όπως γίνεται στο εξωτερικό; Πώς θα κινηθείτε σε αυτό το κομμάτι;
Β.Χ.: Αρχικά, έχουν γίνει οι απαραίτητες κινήσεις ώστε να διευρυνθούμε όσο μπορούμε σε ξενόγλωσσα περιοδικά της κοινότητας. Πριν από έναν μήνα στο Μπιλμπάο, στη γενική συνέλευση της EPOA, της οποίας είμαστε μέλη, δώσαμε παντού υλικό, μπλουζάκια, το λογότυπό μας. Θα παίξουμε παντού. Συμπληρωματικά, στο Μπιλμπάο όλοι οι διοργανωτές των βαλκανικών prides αποφασίσαμε στο Συνέδριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Europride 2020 να γίνει και η ιδρυτική συνέλευση ενός Balkan Pride, μιας πρωτοβουλίας που υπήρχε εδώ και πολλά χρόνια, αλλά δεν είχε δει φως ως τώρα.
— Δηλαδή, πότε να περιμένουμε το πρώτο Balkan Pride;
Β.Χ.: Με βάση τις προκαταρκτικές συζητήσεις που έγιναν στο Μπιλμπάο, στόχος μας είναι να γίνεται ένα Balkan Pride ανά διετία, όπως συμβαίνει και με το World Pride. Ούτως ή άλλως, θα δώσουμε όσο μπορούμε βαλκανική υφή στο δικό μας Εuropride. Η πρωτεύουσα που έχει επιλεγεί ως διοργανώτρια του Europride του 2022 είναι το Βελιγράδι (αφού το 2021 θα γίνει στην Κοπεγχάγη το επόμενο World Pride), οπότε, εφόσον και το επόμενο Europride θα είναι σε βαλκανικό χώρο, να είναι και το πρώτο αμιγώς Balkan Pride.
— Μπορεί η Θεσσαλονίκη να «σηκώσει» πρακτικά τον κόσμο που πρόκειται να έρθει, από άποψη καταλυμάτων, διασκέδασης, μπαρ, ακόμα και στοιχείων του gay culture, όπως οι σάουνες κ.λπ.; Θα δημιουργηθούν καινούργια;
Β.Χ.: Όταν πρωτοασχολήθηκα με το Thessaloniki Pride, εν όψει ενός επικείμενου Europride που φάνταζε στα μάτια μου τεράστιο και έχοντας δει ήδη τις αντίστοιχες διοργανώσεις της Βιέννης και της Στοκχόλμης, ο μόνος μου φόβος ήταν μήπως δεν καταφέρουμε να είμαστε Στοκχόλμη ή Βιέννη. Αργότερα, σχεδιάζοντας εκ των έσω τα πράγματα, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι δεν έχουμε ανάγκη να είμαστε ούτε Βιέννη ούτε Στοκχόλμη.
Το gay culture μας, αν το θέλεις, δεν είναι οι άπειρες σάουνες, όπως στο Βερολίνο, τα άπειρα cruising spots, τα μπαρ, η πολύ δυνατή drag σκηνή κ.λπ. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να δείξουμε εμείς ποιοι είμαστε, ως Θεσσαλονίκη, ως Ελλάδα. Την drag σκηνή που έχουμε στην Ελλάδα, την γκέι σκηνή που έχουμε στην Ελλάδα. Δεν θα προσπαθήσουμε να βγάλουμε τα πόδια μας έξω από το πάπλωμα και να υπερβάλλουμε εαυτόν, γιατί η ίδια η διοργάνωση συμβαίνει μόνο και μόνο για να δοθεί τοπικός χαρακτήρας...
Γ.Π.: ... και συγχρόνως όσα το δυνατόν περισσότερα κίνητρα στην τοπική κοινωνία για να ασχοληθεί ακόμα πιο σοβαρά με το ζήτημα και, γιατί όχι, να επενδύσει. Ουσιαστικά, θέλουμε να αποτελέσουμε το εφαλτήριο ώστε να δοθεί μια ώθηση στην πόλη και να αποκτήσει και αυτής της μορφής τον χαρακτήρα, τους επισκέπτες, την κουλτούρα.
Εξάλλου, ο βασικός ρόλος μας είπαμε πως είναι εκπαιδευτικός. Δηλαδή, θα χαρώ πολύ όταν θα δω τον πατέρα με το παιδάκι του στους ώμους να ακολουθούν την παρέλαση και να συμμετέχουν, να τραγουδάνε, να χορεύουν και να νιώθουν ωραία μέσα σε αυτό το ασφαλές περιβάλλον. Αυτός ο γονιός θα μεγαλώσει το παιδί με αντίστοιχες αξίες και θα αφήσει μια ουσιαστική παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές.
Β.Χ.: Ωστόσο, για να απαντήσω με πραγματιστικά δεδομένα, σύμφωνα με τα στοιχεία που μας έχει δώσει η Ένωση Ξενοδόχων, κλίνες υπάρχουν. Όσον αφορά τα μπαρ, τις σάουνες, αυτό είναι στο χέρι των επιχειρηματιών της πόλης, το κατά πόσο θα στηρίξουν και θα εμπλακούν. Δεν είναι ανάγκη να υπάρχουν 60 gay bars, φτάνει να υπάρχουν venues αρκετά μεγάλα που θα συνταχθούν με τον δικό μας σκοπό. Μπορεί να είναι ένα κλαμπ ή ένας χώρος εκτός της κοινότητας. Είναι στο χέρι μας τι θα δώσουμε ως τελικό παραγόμενο. Η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια έχουμε τη στήριξη των επιχειρηματιών της κοινότητας, όμως δεν χρειάζεται να έχει η πόλη 10 gay bars για να διασκεδάσουν όλοι.
Γ.Π.: Και για να μιλήσουμε τη γλώσσα της αγοράς, αυτές είναι επιχειρήσεις που θα πρέπει να επιβιώνουν και τις υπόλοιπες 365 μέρες του χρόνου. Έχει σημασία. Γι' αυτό στοχεύουμε στον να γίνει η Θεσσαλονίκη γκέι προορισμός, ώστε έτσι να δοθεί το κίνητρο για να αναπτυχθεί και αυτό το κομμάτι της.
— Ως άνθρωποι που ζείτε στη Θεσσαλονίκη, πώς χαρακτηρίζετε την εξέλιξη της γκέι ζωής στην πόλη την τελευταία δεκαετία; Μιλάμε για μια πόλη αρκετά συντηρητική, στα δικά μου μάτια τουλάχιστον, με έντονο εθνικιστικό στοιχείο, που ενδεχομένως δυσκολεύει την κατάσταση και το δικό σας το έργο.
Β.Χ.: Ήρθα στη Θεσσαλονίκη το 2008, ως φοιτητής. Τα πρώτα τρία χρόνια νόμιζα ότι έπρεπε να περιορίζομαι σε χώρους αποκλειστικά σχετικούς για να μπορώ να είμαι ο εαυτός μου. Συνειδητοποίησα ακριβώς στην εκπνοή αυτής της τριετίας ότι η πόλη, που φάνταζε και στα δικά μου μάτια ως συντηρητική, doesn't give a fuck. Δεν ενδιαφέρει κανέναν ή τουλάχιστον δεν ενδιαφέρει το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού τι κάνεις και ποιος είσαι, όχι με την έννοια της αδιαφορίας αλλά του ότι δεν θα σου δημιουργήσουν προβλήματα. Σαφώς, η Θεσσαλονίκη, όπως και όλη η Βόρεια Ελλάδας, έχει έντονο εθνικιστικό χαρακτήρα. Είναι κάτι που θέλω να θίξω και στο Συνέδριο Ανθρώπινων Δικαιωμάτων, πώς μπορεί ένα μέλος της κοινότητας να είναι εθνικιστής, «Μακεδονία ελληνική» και τα σχετικά.
Γ.Π.: Αρκεί να μη φτάνουμε σε ακρότητες. Εγώ τουλάχιστον, ως Γιάννης, δεν μπορώ να βρω πεδίο διαλόγου με τους ανθρώπους που βρίσκονται στα άκρα, ίσως γιατί δεν μπορώ να αποκωδικοποιήσω τη σκέψη τους. Η δική μας προσπάθεια, όμως, θα πάει και προς τα εκεί. Ως μεγαλύτερος, πάντως, βρίσκω ότι δεν έχει καμία σχέση η Θεσσαλονίκη του 2019 με αυτήν του 1990. Άνοιξαν οι πόρτες, τα ντουλάπια, τα στόματα και τα μάτια του κόσμου που αρχίζει να βλέπει λίγο πιο καθαρά – έχει πολύ μεγάλη σημασία αυτό. Το γεγονός και μόνο ότι υπάρχει μια τέτοια διοργάνωση στη Θεσσαλονίκη έχει βοηθήσει κόσμο, έστω για μία μέρα, να κάνει το βήμα προς τα έξω. Το γεγονός ότι κάθε χρόνο εμπλέκονται όλο και περισσότεροι φορείς από την Κοινωνία των Πολιτών, την πολιτική και την τοπική αυτοδιοίκηση περνάει το μήνυμα. Εννοείται ότι προσπάθειες γίνονται και θα γίνονται προς την αντίθετη κατεύθυνση...
— ... αγρύπνιες και άλλες γραφικότητες έχουμε κάθε χρόνο.
Γ.Π.: Δεν θέλω να το πάω προς τα εκεί, γιατί δεν είναι το μόνο. Επίσης, στην κοινότητα υπάρχει πολύς κόσμος που πιστεύει σε κάτι κι εγώ δεν θέλω να το προσβάλω. Αν κινηθώ προς μία κατεύθυνση αντίθετη από αυτόν που βάλλει εναντίον μου, παράλληλα προσβάλλω και όσους πιστεύουν σε κάτι. Εμείς θέλουμε μια ανοιχτή εκδήλωση, μια ανοιχτή αγκαλιά για όλο τον κόσμο που θέλει να δει, να μάθει, να παρακολουθήσει, να εκπαιδευτεί και να διασκεδάσει.
— Τελικά γιατί Europride στη Θεσσαλονίκη και όχι στην Αθήνα;
Β.Χ.: Δεν ξέρω αν κατέθεσε ποτέ η Αθήνα πρόταση.
— Ναι αλλά, επί της ουσίας, είναι τελικά πιο σημαντικό να γίνει στη Θεσσαλονίκη για τους λόγους που αναφέραμε;
Γ.Π.: Όπου και να γίνει είναι σημαντικό, γιατί η στόχευση είναι η ίδια.
Β.Χ.: Ωστόσο, η Θεσσαλονίκη –και αυτός είναι ο βασικός πυλώνας πάνω στον οποίο στηρίξαμε το bid μας και τελικά πήραμε τη διοργάνωση– είναι πόλος έλξης για άτομα της κοινότητας από Αλβανία, Βόρεια Μακεδονία, Βουλγαρία, Τουρκία, Σερβία, Κροατία. Πάρα πολλοί φίλοι μου από αυτές τις χώρες έρχονται στη Θεσσαλονίκη επειδή είναι κοντά, φθηνά, για χίλιους δυο λόγους, ώστε να είναι πιο out απ' ό,τι είναι στη χώρα τους. Η Θεσσαλονίκη, και διαχρονικά αν το δεις, ήταν τέτοιου είδους σταυροδρόμι πολυπολιτισμικό από πάντα, οπότε πάνω σε αυτή την πολυπολιτισμικότητα και την πολυκοινοτικότητα πατήσαμε κι εμείς. Πάντως, τη χρονιά που δώσαμε εμείς bid, η Αθήνα δεν κατέθεσε. Δεν ξέρω αν έχει καταθέσει άλλες χρονιές και δεν ψηφίστηκε.
Γ.Π.: Εμείς επιλεγήκαμε ανάμεσα στο Αμβούργο, τις Βρυξέλλες και το Μπέργκεν. Θα έλεγα, δηλαδή, ότι κονταροχτυπηθήκαμε με καλές πόλεις. Μάλιστα, στην αποστολή αυτή μας είχε συνοδεύσει η τότε πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου, η κ. Γούλα. Δεν μπόρεσε να έρθει ο Γιάννης Μπουτάρης λόγω υποχρεώσεων, αλλά είχε γράψει συστατική επιστολή. Η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι που εργάστηκαν από το Thessaloniki Pride για να φτάσουμε σε αυτό το αποτέλεσμα κάνανε πολύ καλή δουλειά. Δικτυώθηκαν, έδωσαν με σαφήνεια το στίγμα της Θεσσαλονίκης κι έτσι πείστηκαν οι σύνεδροι να δώσουν στην πόλη τη διοργάνωση. Θέμα Θεσσαλονίκης-Αθήνας δεν τίθεται σε καμία περίπτωση, είμαστε συνεργάτες και υποστηρικτές.
Info
Το Europride 2020 θα διεξαχθεί στη Θεσσαλονίκη από τις 20 έως τις 28 Ιουνίου 2020.
Tο άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LifO
σχόλια