__________________
1.
Ρε συ αμπα, ξαφνικα αισθανθηκα πολυ ασχημα. Διαβαζα την ερωτηση 3 εδω και συνειδητοποιησα οτι ισως οταν κοροιδευω και γω τον φιλο μου για την κοιλιτσα του, ισως κανω το ιδιο με τον αγαπητικο της ιστοριας? Δε λεω, εννοειται οτι οι αντρες δεν εχουν φαει τοσο πολυ στη μαπα ολον τον ψυχολογικο πολεμο επι του θεματος που εχουμε φαει εμεις. Αλλα μηπως του αυξανω τις (ηδη υπαρχουσες - αν και σε αλλο τομεα οχι τον εμφανισιακο) ανασφαλειες? Αλλα τι να τον κανω που εχει αρχισει να γινεται σαν τον μπαρμπα μου στο προφιλ? Του τσιμπαω την κοιλια και του λεω κιολας να μην παχυνει αλλο γιατι θα τον χωρισω (φυσικα και κανω πλακα, τον λατρευω και το ξερει) και μετα γελαμε και οι δυο, αλλα τελικα μηπως ειμαι -γαιδαρα?
Δε νομίζω ότι είναι απολύτως συγκρίσιμες οι περιπτώσεις. Η κοπέλα της ερώτησης τρία περιγράφει έναν χειριστικό τύπο που της λέει ότι δεν είναι αρκετά όμορφη, γενικώς (σπυράκια, μπουτάκια, σχόλια που είναι μαχαιριές με χαμόγελο) αλλά όταν βλέπει ότι το παρακάνει, το παίρνει πίσω και της λέει πόσο πανέμορφη είναι. Βασικά, αυτό που κάνει, είναι ότι χρησιμοποιεί κάποια από τα άφθονα εργαλεία που του δίνονται στην παλέτα της κοινωνίας μας για να κρατήσει μια γυναίκα κοντά του με απειλές (δεν είσαι αρκετά καλή για κανέναν, οπότε είσαι τυχερή που είσαι μαζί μου). Αλλιώς φοβάται ότι (και έχει δίκιο που φοβάται, γιατί έτσι είναι) καμία γυναίκα δεν θα καθόταν μαζί του.
Εσύ επαναλαμβάνεις στον φίλο σου κάτι που δεν σου αρέσει πάνω του. Δεν είναι το ίδιο με το προηγούμενο, αλλά κι αυτό πολύ κακό είναι. Μπορεί να γελάτε, αλλά τον πληγώνεις. Προφανώς το ξέρει και μόνος του ότι παχαίνει, και προφανώς ξέρει ότι αυτό δεν σου αρέσει, έχει μαλλιάσει η γλώσσα σου να του το υπενθυμίζεις. Οι δικές σου μαχαιριές είναι πιο μικρές, αλλά αφήνουν επίσης σημάδια. Αν θέλεις να αλλάξει κάτι ο άλλος, εφόσον θέλει να το αλλάξει και ο ίδιος, πρέπει πρώτα να δείχνεις ότι καταλαβαίνεις γιατί κάνει κάτι λάθος: επειδή δεν είναι τέλειος, όπως κι εσύ δεν είσαι τέλεια. Η κατανόηση και η υποστήριξη θα του δώσουν - ίσως, κάποτε – τη δύναμη να αλλάξει τις συνήθειες του, αν ποτέ το θελήσει. Όχι η αποδοκιμασία και η περιφρόνηση, όσο κι αν τη συνοδεύεις με χαμόγελο.
Με τη συμπεριφορά σου σκάβεις και τον δικό σου λάκκο, γιατί αυτά τα αρνητικά συναισθήματα που συσσωρεύει με αυτά που λες, θα τα βρεις μπροστά σου σε στιγμή που δεν περιμένεις, και θα είναι βουνό, δεν θα είναι μικρά «αστεία». Το μεγαλύτερο διαβρωτικό σε μια σχέση είναι η περιφρόνηση. Να προσέχεις πάρα πολύ, ειδικά όταν νομίζεις ότι η σχέση σου είναι δυνατή και νομίζεις ότι είσαι ασφαλής. Τότε γίνονται τα περισσότερα λάθη.
__________________
2.
Α μπα, οι αποριες μου εχουν να κανουν με τις σχεσεις. 1)Εχεις μια σοβαρη σχεση με καλες προοπτικες και συζητησεις για γαμο και ξαφνικα, χωρις να το περιμενεις, διαλυονται ολα σε μια στιγμη, ενω την προηγουμενη μερα ουτε καν σου περνουσε απο το μυαλο αυτη η εξελιξη. 2)Εχεις μια σχεση 5,7,10 χρονια. Μετα απο τοσα χρονια σχεση εχεις καταληξει στο συμπερασμα πως ειναι ο ανθρωπος σου, εχετε περασει πολλα μαζι, εχετε ξεπερασει προβληματα, εχετε αγαπη και μια σχεση που αντεχει. Παντρευεσαι αυτο τον ανθρωπο και μετα απο λιγους μηνες χωριζετε. - Εχω ακουσει αρκετες τετοιες ιστοριες να συμβαινουν. Πως το εξηγεις; Δηλαδη, ποτε δεν ξερεις... η δεν θελουμε να δουμε καποια πραγματα...; Και ποιοι μπορει να ειναι αυτοι οι λογοι που φερνουν το τελος τοσο αναπαντεχα;- Μαριαννα
Μερικές φορές είναι φοβερό πώς οι ερωτήσεις μοιάζουν σα να έχουν σταλθεί με κάποια εσωτερική λογική. Συνεχίζοντας την προηγούμενη απάντηση, αναπάντεχο μπορεί να είναι, αλλά ανεξήγητο δεν είναι ποτέ το τέλος. Μπορεί να φαίνεται μυστήριο τη στιγμή που συμβαίνει, αλλά οι παρατηρητές πάντα ξέρουν το γιατί, όπως καταλαβαίνουν τελικά και οι πρωταγωνιστές γιατί έληξε κάτι όταν έληξε, όταν πια έχει περάσει ο καιρός και τίποτα από αυτά δεν έχει σημασία.
Είμαστε συχνά κακοποιητικοί με τους δικούς μας ανθρώπους όταν νιώθουμε άνεση. Νομίζουμε ότι οι άλλος μας έχει δώσει το δικαίωμα να είμαστε παιδιά και τον αγαπάμε γι' αυτό, γιατί σε όλη μας τη ζωή αυτό ψάχνουμε (μια ασφαλή αγκαλιά, ανεμελιά, πλήρη αποδοχή χωρίς όρους), αλλά όταν το αποκτήσουμε, μπαίνουμε σε πειρασμό να βγάλουμε από μέσα μας και όλα όσα κάνουν τα παιδιά προβληματικά, αλλά στα παιδιά συγχωρούνται επειδή είναι παιδιά: την αστάθεια, τα συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα, την αδιακρισία, την αγένεια, τον συναισθηματικό εκβιασμό, τον εγωισμό. Στους ενήλικες όμως αυτά τα χαρακτηριστικά είναι απαράδεκτα, και όταν τα εξασκούμε μπορεί να νιώθουμε καλά, αλλά μας επιστρέφονται με τόκους, για τον πολύ απλό λόγο ότι οι άλλοι δεν είναι η μαμά μας.
Γι' αυτό πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί στη συμπεριφορά μας όταν τα πράγματα είναι καλά, όσο υπάρχει συνεννόηση και καλή θέληση. Όταν χαλάσουν κατά πάσα πιθανότητα είναι ήδη αργά. Ο άλλος μας βλέπει πια ως αντίπαλο. Όταν η συμμαχία γίνει εμφύλιος, το ποτάμι δεν γυρνάει πίσω.
Οπότε, νομίζουμε ότι έχουμε περάσει πολλά και η αγάπη αντέχει, αλλά οι ρίζες έχουν σαπίσει, και δεν το έχουμε καταλάβει γιατί δεν έχουμε ξεβολευτεί, ίσα ίσα, έχουμε ξεδώσει. Η αγάπη δεν αντέχει. Το δέντρο ξαφνικά πέφτει και εμείς πέφτουμε από τα σύννεφα.
__________________
3.
Επειδή τώρα σε ανακάλυψα και διαβάζω κάτι παλαιότερες δημοσιεύσεις. Ποιος είναι ο μηχανισμός που μας κάνει να ντύνουμε τα λάθη μας με έρωτες; (Αν μπορείς πρότεινε μου και κάποιο σχετικό βιβλίο με το θέμα) σ´ευχαριστώ πολύ-Fenia
Είναι ένας μηχανισμός που έχει βάση και πάλι στην παιδική μας συμπεριφορά, που μας εμποδίζει να παραδεχτούμε ένα λάθος και κάνουμε ένα σωρό άλλα λάθη για να αποδείξουμε στον εαυτό μας ότι δεν κάναμε ποτέ λάθος. Όταν ο θησαυρός αποδειχτεί άνθρακας, δεν λέμε «έκανα λάθος γιατί ήθελα το άλφα το βήτα το γάμα, καλύτερα να το σταματήσω τώρα» αλλά «μπορεί να μην φαίνεται σε εσάς, αλλά είναι τεράστιος θησαυρός για μένα, και μου αρέσει πάρα πολύ, δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο πολύ μου αρέσει».
Όλοι μας έχουμε την τάση να συγχωρούμε πολλά για τον «έρωτα». Υπάρχει γύρω μας η πεποίθηση ότι ο έρωτας είναι τυφλός, ότι ο έρωτας συγχωρεί λάθη και πάθη, ότι στο όνομα του έρωτα επιτρέπονται όλα, και αυτή η μαζική παραδοχή μας επιτρέπει να κάνουμε πολύ κακό, κυρίως στον εαυτό μας. Ο έρωτας είναι το ναρκωτικό που είναι κοινωνικά αποδεκτό. Χρειάζεται, γιατί οι πιέσεις που δεχόμαστε στη ζωή είναι τεράστιες, αν δεν υπήρχε κι αυτός, θα παίρναμε όλοι κανονικά ναρκωτικά, απλώς μερικοί είναι πιο επιρρεπείς στις ευκολίες και στα άλλοθι που δίνει.
Δυσκολεύομαι όταν κάποιος μου λέει «πρότεινε μου ένα βιβλίο για το τάδε θέμα» γιατί τα βιβλία, τουλάχιστον τα καλά λογοτεχνικά βιβλία, δεν μιλάνε για «ένα» θέμα. Μιλάνε για τη ζωή, και δεν ξέρω με ποιο μπορεί να ταυτιστεί ο καθένας σε κάθε περίοδο της δικής του ζωής.
__________________
4.
απο τότε που έκοψα κοντα τα μαλλιά μου και ειπα στους γνωστούς μου οτι είμαι λεσβια, τα αγόρια φίλοι μου έχουν αρχίσει να με φωνάζουν ντουντ, μπρο, μαν , να μου λενε you gotta toughen uuup. και άλλα στο ίδιο κλίμα.
Απο την μια...ναι, δεν ταυτίζομαι με τη θυληκότητα και τόσο, αλλά το boys club με ξενίζει και εκνευρίζει διαρκώς.
Να το αποδεχτώ και να αρχίσω να ψάχνω για αλλες παρέες σιγά σιγά; Να τους το πω; δεν νομιζω να καταλάβουν τίποτα...εδώ οι βρισιές μεταξυ τους (ολα τα π&*^&^%) καλά κρατουν. (κοντευω τα 20)- nofriends
Η ερμηνεία της λεσβίας από τους άρρενες φίλους σου είναι σχεδόν συγκινητική μέσα στην άγνοια τους, επειδή νομίζω ότι η καλή τους θέληση είναι προφανής. Έχουν καλό σκοπό αλλά φαίνεται ότι δεν ξέρουν τι είναι η γυναικεία ομοφυλοφιλία (μάλλον ούτε η αντρική) και νομίζουν ότι οι λεσβίες είναι άντρες. Δεν ξέρω αν θα καταλάβουν κάτι, αλλά αν υπάρχει πιθανότητα να καταλάβουν κάτι οποτεδήποτε, είναι μέσα από την εμπειρία.
Θα έλεγα να κάνεις μια προσπάθεια να εξηγήσεις. Υπάρχει πιθανότητα να καταλάβουν γιατί φαίνεται ότι με τον δικό τους, ανώριμο τρόπο, προσπαθούν να σε κάνουν να νιώσεις άνετα. Ίσως, μέσα από σένα, καταλάβουν ότι τα π&*^&^% είναι άνθρωποι όπως εσύ και όπως οι ίδιοι, και καταφέρουν να αντισταθούν στον πειρασμό να χρησιμοποιούν ολόκληρες ομάδες ανθρώπων ως σάκο του μποξ για λεκτική εκτόνωση.
Κάνε την προσπάθεια, αλλά μην ματώσεις κι όλας, εννοείται. Αν βλέπεις ότι χτυπάς τοίχο, διάλεξε προσεκτικά ποιος αξίζει την παρέα σου. Έτσι κι αλλιώς είναι καλή ιδέα να είσαι περίεργη και ανοιχτή για καινούριες γνωριμίες. Δεν χρειάζεται να σε απογοητεύσουν πρώτα οι φίλοι που έχεις.
__________________
5.
Αγαπητή α, μπα,
Είμαι υπέρβαρη. Όχι σε υπερβολικό βαθμό αλλά είμαι καμιά δεκαριά κιλά πάνω από το κανονικό. Η σχέση μου με το σώμα μου και το φαγητό είναι πονεμένη ιστορία και περιλαμβάνει στερητικές δίαιτες από μικρή ηλικία, binge eating, bullying στο σχολείο και άλλα τέτοια κλασικά, τίποτα πρωτότυπο.
Τώρα στο θέμα μας. Ξέρεις αυτό που όταν ήμασταν μικροί δοκιμάσαμε μια φορά μπάμιες και ήταν χάλια και δεν ξαναφάγαμε ποτέ μέχρι τα 25 που ανακαλύψαμε ότι οι μπάμιες τελικά είναι νόστιμες; Ε και γω πέρασα 12 χρόνια σχολικής ζωής που μισούσα με όλη μου τη καρδιά κάθετι που σχετίζονταν με άσκηση γιατί με έκανε να φαίνομαι σαν ηλίθια και θύμιζε σε όλους ότι είμαι χοντρή και αποτυχημένη. 6 χρόνια αργότερα πήγα για πρώτη φορά σε ένα φοιτητικό σύλλογο, που είχε διάφορα γκρουπς γυμναστικής, αερόμπικ, βάρη, διάφορα τέτοια, και... αποκάλυψη! Περνούσα τέλεια, άρχισε να δυναμώνει το σώμα μου, έκανα παρέες από εκεί, και έγινε μέρος της καθημερινότητας μου. Αυτό κράτησε 6 μήνες, μετά μετακόμισα σε άλλη χώρα, έπιασα δουλειά, κτλ. Τώρα, 2 χρόνια από τότε, ήθελα να ξαναξεκινήσω. Πήγα σε ένα γυμναστήριο. Ο μέσος θαμώνας δεν ήταν πια ο φοιτητής που θέλει να κάνει διάλειμμα από τη βιβλιοθήκη και έχει τρύπα στην κάλτσα αλλά ο σοβαρός ενήλικας που πηγαίνει ψόφιος μετά τη δουλειά και φοράει γυαλιστερά γιόγκα παντς. Γράφτηκα σε ένα μάθημα πιλάτες. Ένα μήνα έκανα, κάθε φορά ήταν βασανιστήριο. Ένιωθα πάρα πολύ άχρηστη, η κοιλιά μου ήταν στη μέση κάθε φορά που πήγαινα να σκύψω, όλοι γύρω μου έκαναν ακροβατικά και εγώ έσκαγα κάτω σα σακί. Ένιωθα ότι όλοι με κοιτούσαν και με λυπούνταν και η δασκάλα κουράστηκε να έρχεται και να μου ισιώνει την πλάτη οπότε τα παράτησε μετά το δεύτερο μάθημα. Εννοείται ότι ακύρωσα την συνδρομή μου και δεν ξαναπάτησα. Έριξα και ένα δάκρυ για την κατάντια μου, έτσι για να θυμηθούμε τα παλιά.
Η ερώτηση μου είναι η εξής: τελικά μήπως είναι πιο δύσκολο κοινωνικά για κάποιον υπέρβαρο να αρχίσει γυμναστική για άλλους λόγους πέρα από το να χάσει βάρος; Υπάρχει η νοοτροπία, από υπέρβαρους και μη, ότι τελικά ο υπέρβαρος δεν θα είναι καλός στη γυμναστική και απλά θα κάνει ό,τι μπορεί; Ότι το θέαμα ενός υπέρβαρου που προσπαθεί να φτάσει τα δάκτυλα των ποδιών του όταν κάνει διατάσεις θα είναι πάντα ένα γελοίο θέαμα; Είναι όντως ότι δεν μπορούμε ή απλώς είναι πιο δύσκολο να εξασκηθούμε και να γίνουμε καλοί γιατί πρέπει πάντα να μένουμε στην τελευταία σειρά και τα γιόγκα παντς είναι χάλια πάνω μας;
ΥΓ: αυτές οι σκέψεις μου ήρθαν όταν έπεσα πάνω σε ένα βιβλίο που θίγει μια άλλη παράλληλη πλευρά της αποδοχής κάποιου που αθλείται, συγκεκριμένα των γυναικών, και σχολιάζει το πώς διαμορφώνεται η σχέση τους με τον αθλητισμό καθώς παλεύουν να διατηρούν τα κοινωνικά πρότυπα της καλοφτιαγμένης ύπαρξης που είναι πάντα καθαρή και μοσχομυρίζει. Μου θύμισε την μετάβαση από το δημοτικό στο γυμνάσιο, από παιδιά σε έφηβες, και κατ' επέκταση από το ποδόσφαιρο στη δικαιολογία να αποφύγουμε τη γυμναστική για να μην μας δουν τα αγόρια να ιδρώνουμε. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.- Νεδ
Τα μαθήματα πιλάτες με μαθήτριες που φοράνε lululemon μετά τη δουλειά είναι πηγή άγχους για οποιονδήποτε δεν κάνει πιλάτες πέντε χρόνια τουλάχιστον και δεν ξέρει καν τι είναι τα lululemon. Τώρα κι εσύ μιλάς για μια κοινωνική ομάδα πολύ συγκεκριμένη, που έχει σατιριστεί και η χάρη της έχει φτάσει μέχρι σε σειρές και κινηματογράφο (έχεις δει το unbreakable Kimmy Schmidt; Το Odd mom out; Δες τα) Με άλλα λόγια, δεν αμφισβητώ και δεν προσπερνώ όλα όσα λες με το επιχείρημα «για όλους έτσι είναι», γιατί δεν είναι για όλους έτσι, αλλά κι εσύ πήγες κι έπεσες στη θάλασσα με τους καρχαρίες.
Ναι σε όλα όσα λες. είναι πιο δύσκολο κοινωνικά για κάποιον υπέρβαρο να αρχίσει γυμναστική για άλλους λόγους πέρα από το να χάσει βάρος. Υπάρχει η νοοτροπία, από υπέρβαρους και μη, ότι τελικά ο υπέρβαρος δεν θα είναι καλός στη γυμναστική και απλά θα κάνει ό,τι μπορεί.
Μόνο σε αυτό κάνεις λάθος: "είναι όντως ότι δεν μπορούμε ή απλώς είναι πιο δύσκολο να εξασκηθούμε και να γίνουμε καλοί γιατί πρέπει πάντα να μένουμε στην τελευταία σειρά και τα γιόγκα παντς είναι χάλια πάνω μας;" Όχι, δεν είναι έτσι. Τα κιλά δεν είναι απόδειξη γυμναστικής ανικανότητας. Πώς σου ξέφυγε το πρόσφατο viral φαινόμενο Jessamyn Stanley;
Τα πράγματα αλλάζουν. Αλλάζουν αργά, αλλά αλλάζουν. Δεν ήσουν καλή στο πιλάτες γιατί κανείς δεν είναι καλός στο πιλάτες, εκτός από όσους έχουν φυσική ευλυγισία και κάνουν μέρα παρά μέρα με πολλή επιμονή. Το βάρος σου δεν έχει σχέση με την ικανότητα σου να φτάνεις στις μύτες των ποδιών. Υπάρχει η νοοτροπία, αλλά δεν είναι αλήθεια.
Προτείνω να αφήσεις το γυαλιστερό γυμναστήριο με τους ανταγωνιστικούς μαθητές και να βρεις ένα φιλικό και ανοιχτό περιβάλλον για να διασκεδάσεις και να κάνεις και πάλι φίλους. Είναι σίγουρο ότι υπάρχει.
__________________
6.
Είμαι μαστουρωμενη και θέλω να δω πώς θα μου φανεί η ερώτηση αν τη δημοσιεύσεις κάποια στιγμή. Επίσης έχω και ερώτηση. Διαπίστωσα ότι αντί να καταργούνται οι ταμπέλες, αυξάνονται. Εννοώ κάποτε υπήρχε μόνο ο ετερεοφυλοφιλος και ομοφυλόφιλος. Τώρα έχουμε περισσότερες, όπως Transgender κλπ. Γιατί αντί να χωριζόμαστε σε όλο και περισσότερες ταμπέλες δεν βάζουμε μόνο μια λέξη για το τι είμαστε,τύπου ο,τιθελιστες. Και τώρα είμαι πολύ περίεργη να δω και τι σκατά ερώτηση έκανα ούσα μπαφιασμενη!- Δεν έχει σημασία
Για μαστουρωμένη, είναι εντυπωσιακό το πόσο συντηρητική είναι η ερώτηση που έκανες. Και τώρα, μόλις σου έβαλα μια ταμπέλα. Δεν είναι ταμπέλες το «ετεροφυλόφιλος» και «ομοφυλόφιλος». Ταμπέλα είναι να θεωρείς κάποιον χαζό επειδή του αρέσουν τα σκυλάδικα. Ή να θεωρείς κάποιον ανοιχτόμυαλο επειδή κάνει ελεύθερο κάμπινγκ. Το «ετεροφυλόφιλος» και «ομοφυλόφιλος» είναι σεξουαλικοί προσανατολισμοί, και δεν είναι οι μόνοι που υπάρχουν. Η ανθρώπινη σεξουαλικότητα και η ταυτότητα φύλου είναι περίπλοκα φαινόμενα και πια πολλοί άνθρωποι άρχισαν να εκδηλώνουν την δυσφορία τους για το γεγονός ότι ήταν αόρατοι κοινωνικά, και αυτό ανάγκασε την κοινωνία να βάλει και καινούργιες λέξεις στην καθημερινότητα της, όπως transgender. Οι λέξεις δεν υπήρχαν επειδή παριστάναμε ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν υπάρχουν.- Έχει πολύ σημασία.
__________________
7.
Αγαπητή Α μπα και αναγνώστες καλημέρα.
Όταν ήμουν μικρή (3 ετών) ο πατέρας μου παντρεύτηκε τη μητριά μου. Η γυναίκα αυτή πιστεύω ότι με μισούσε. Λες και με έβλεπε σαν απειλή, σαν κατάλοιπο της σχέσης του πατέρα μου με τη μάνα μου, δεν ξέρω. Ως εκ τούτου, μου φερόταν πολύ άσχημα. Καθημερινό ξύλο και συναισθηματική βία (πχ με έβαζε να βρίζω τον εαυτό μου). Ακόμα και τώρα που τα γράφω αυτά, 20 χρόνια μετά, νιώθω ότι ντρέπομαι που τα παραδέχομαι. Φυσικά δεν με άφηνε να πλησιάζω και πολύ τον μπαμπά μου και τα 2-3 άτομα που γνώριζαν τι συνέβαινε τα έβλεπα πολύ περιορισμένα (απειλούνταν εμμέσως ότι αν μιλήσουν δεν θα με ξαναδούν). Η γυναίκα αυτή πλέον έχει αλλάξει, είναι καλή μαζί μου, μου φέρεται σαν μητέρα και δεν μπορώ να πω ότι έχω ιδιαίτερα παράπονα πέραν λίγων εξαιρέσεων που δεν καταλαβαίνω τι την πιάνει. Ας πούμε σε οικογενειακά τραπέζια με όλο το σόι κάνει λες και δεν υπάρχω ή μου μιλάει απότομα, αλλά αυτό μόνο όταν είμαστε με το σόι του μπαμπά και όχι με το δικό της. Τέλος πάντων, αυτά είναι 2 φορές το χρόνο, οπότε μπορώ να αδιαφορήσω για λίγες ώρες. Το πρόβλημα είναι πως αισθάνομαι ότι τα παιδικά μου χρόνια έχουν στιγματίσει το εγώ μου. Ακόμα και τώρα πολλές φορές τα θυμάμαι και κλαίω, βασανίζεται το μυαλό μου, η αξιοπρέπεια μου, η δικαιοσύνη που δεν μου δόθηκε ποτέ και κυρίως η σκέψη «Μα πώς είναι δυνατόν ο πατέρας μου να μην κατάλαβε τίποτα ποτέ;». Δεν ξέρω πώς μπορώ να τη συγχωρήσω. Την αγαπάω αλλά ακόμα και τώρα δεν την συγχωρώ και νιώθω παράλληλα ένα μίσος για εκείνη, για όλο το ξύλο, τον υποβιβασμό σε σχέση με το δικό της παιδί, την ακύρωση ουσιαστικά της ύπαρξής μου. Τι μπορώ να κάνω για αυτό; Δεν με νοιάζει τόσο να τη συγχωρήσω, με νοιάζει να σώσω τον εαυτό μου από αυτή τη λούπα που πέφτω κάθε τόσο και κλαίω και θέλω να σπάσω τα πάντα και να γυρίσω πίσω και να σώσω εκείνο το μωρό που του βίασαν τη ζωή. -θέλωναβρίσωότιυπάρχει
Αυτό που μπορείς να κάνεις, αυτό που πρέπει να κάνεις, και το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι να βρεις έναν καλό ψυχολόγο ή ψυχίατρο και να ξεκινήσεις θεραπεία. Έτσι θα σώσεις τον εαυτό σου, έτσι θα σπάσεις τη λούπα, και έτσι θα καταλάβεις πώς είναι δυνατόν να έγινε ό,τι έγινε, ποιοι ήταν υπεύθυνοι, και γιατί ο μόνος που δεν έφταιγε ήσουν εσύ.
Θα πας σε ψυχολόγο ή σε ψυχίατρο και σταδιακά θα ελαφρύνει η ψυχή σου. Όμως θέλω να σου πω, μέχρι να πας, να προσπαθήσεις να καταλάβεις ότι εσύ δεν έχεις να ντρέπεσαι για απολύτως τίποτα. Ήσουν τριών ετών. Ήσουν παιδί και ήσουν στο έλεος των μεγάλων, όπως είναι όλα τα παιδιά. Άλλοι πρέπει να ντρέπονται, και ελπίζω να ντρέπονται και να βασανίζονται. Εσύ ήσουν εντελώς αθώα, και δεν πρέπει να ντρέπεσαι για τίποτα. Ποτέ δεν φταίνε τα παιδιά. Δυστυχώς, αν και δεν φταις, τώρα που μεγάλωσες, είναι δική σου ευθύνη να προστατέψεις τον εαυτό σου. Γι' αυτό, πήγαινε το γρηγορότερο σε έναν ειδικό για θέματα ψυχικής υγείας και ξεκίνα. Καλή επιτυχία.
