__________________
1.
Καλησπέρα αμπα!εγώ και η σ. Είμαστε φίλες 25 χρονιά!την αγαπάω πολύ είναι έξυπνη αστεία και πανέμορφη.το πρόβλημα είναι ότι η φίλη μου από τότε που θυμάμαι έχει παράλληλες σχέσεις.για παράδειγμα είχε σχέση 6 χρονιά και σε αυτή τη περίοδο είχε 4 ερωτικές ιστορίες παράλληλα!δε μιλάμε για περιπέτειες αλλά για σχέσεις!Τώρα ειχε σχέση με ένα παιδί 1 χρόνο γνώρισε κάποιον άλλον χώρισε και στη συνέχεια τα ξαναφτιαξε και με τον πρώτο.παράλληλα!τώρα τα έχει πάλι και με τους δύο...εγώ προσπαθώ όλα τα χρόνια να μην είμαι επικριτική τη στιριζω αν και ερχομαι σε δυσκολη θεση αφου κατα καιρους γνωριζα καποιους απο τους πρωταγωνιστές του σιριαλ αλλα τα τελευταια χρονια της το εχω κοψει,αλλά καμια φορα έχω εκρήξεις κυρίως γιατί θεωρώ ότι με αυτό που κάνει πληγώνει πρώτα από όλα τον εαυτό της δεδομένου ότι οι άλλοι δε γνωρίζουν τη κατάσταση. υποτίθεται ότι θέλει οικογένεια και παιδιά αλλά με τις πράξεις της βλέπω ότι το σαμποτάρει. Να πω εδώ ότι εγώ ειμαι παντρεμένη χωρίς παιδιά. η ερώτηση είναι πως μπορώ να το δω λίγο πιο ψύχραιμα και από πού πιστεύεις πηγάζει αυτή η συμπεριφορά της?όταν τι ρωτάω μου λέει ότι δεν αρκεί ενας για να τις δώσει ότι θέλει.αλλά αυτά μου ακούγονται μ@λ#/ες.. Ευχαριατω
-Ρωξη
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν ξέρω αν πληγώνει πρώτα από όλα το εαυτό της, και δε νομίζω ότι το πιστεύεις κι εσύ στην πραγματικότητα. Μάλλον βλέπεις ότι δεν έχει συνέπειες, και γι' αυτό θυμώνεις περισσότερο. Εσύ έκανες αυτό που πρέπει, βραβείο δεν πήρες, αυτή δεν κάνει αυτό που πρέπει, αλλά δεν βλέπεις να τιμωρείται. Αν θέλεις να σταματήσεις να θυμώνεις και να το δεις πιο ψύχραιμα, πρέπει να δεχτείς ότι η ζωή δεν είναι διαγωνισμός, και δεν παίρνεις βραβείο από την κοινωνία όταν ακολουθείς τους κανόνες της, ούτε απαραίτητα τιμωρείσαι αν τους παραβιάζεις. Ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί και ό,τι καταλαβαίνει με τον χρόνο που του δίνεται πάνω στη γη. Αν είσαι εσύ εντάξει με την δική σου συμπεριφορά και δεν περιμένεις ανταμοιβή για την συμμόρφωση με τους κανόνες, είναι πολύ πιο εύκολο να δεις ψύχραιμα τα παραστρατήματα των άλλων.
Την ξέρεις εικοσιπέντε χρόνια και ρωτάς εμένα από πού πηγάζει η συμπεριφορά της; Δεν την ξέρω αλλά από την απάντηση αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι φέρεται έτσι επειδή α) μπορεί και β) ακόμα δεν έχει πάθει κάτι αρνητικό ώστε να αναγκαστεί να το αλλάξει. Αν υπάρχουν βαθύτεροι λόγοι που εξαπατά συστηματικά τους συντρόφους της, θα έπρεπε να έχεις μια ιδέα παραπάνω χωρίς να χρειάζεται να τη ρωτήσεις.
Πάντως αν το θελήσει θα μπορέσει να έχει και οικογένεια, και παιδιά, και παράλληλες σχέσεις. Τίποτα δεν σαμποτάρει. Και δεν θα είναι η πρώτη που θα ζει έτσι.
Αν προβληματίζεσαι κατά πόσο μπορείς να είσαι φίλη της, εφόσον δεν σου αρέσει η συμπεριφορά της, δεν χρειάζεται. Είναι απολύτως δικό σου θέμα με ποιον κάνεις παρέα, όπως και με ποιον ΔΕΝ κάνεις παρέα, δεν χρειάζεται να έχεις λόγους που περνάνε από δικαστήριο. Αν νιώθεις ότι αναγκάζεσαι να υποχωρείς και να κάνεις συμβιβασμούς που παραβιάζουν τον δικό σου ηθικό κώδικα, μην ταλαιπωρείσαι άλλο.
__________________
2.
Γειά σου Α μπα και σχολιαστές!
Έχω τον εξής προβληματισμό: τη σχέση μου με την κολλητή μου.
Κάνουμε παρέα από το λύκειο, 8 χρόνια δλδ και τα τελευταία 6 πιο πολύ. Μου στέκεται στα δύσκολα όπως νομίζω πως κάνω κι εγώ, χαίρεται με τις χαρές μου ειλικρινά όπως κι εγώ που είναι πολύ βασικό. Όμως, δεν ταιριάζουμε στις εξόδους μας. Εκείνης της αρέσουν τα clubs, τα μπουζούκια. τα ξενύχτια ενώ εγώ προτιμώ τα εστιατόρια, τους καφέδες, χαλαρά για ποτό, cocooning. Της έχω εξηγήσει πως δεν μου αρέσουν τα ορθάδικα και τα ξενύχτια, δεν τα αντέχω πως να το πω, παρολαυτά έχω κάνει πίσω για να είμαι δίκαιη και φροντίζω στα γενέθλιά της να έχω πιεί 4 καφέδες ώστε το βράδυ να βγούμε στο αγαπημένο της club. Σαφώς και δεν μπορώ να την αναγκάζω να έρχεται εκεί που θέλω, θα ήταν άδικο αλλά τον τελευταίο καιρό με "έχει καβαλήσε" ως προς αυτό το θέμα! Τι θέλω να πω; Στα γενέθλιά μου πριν λίγες βδομάδες είχα κλείσει τραπέζι σε ένα εστιατόριο που κι εκείνη από καιρό έλεγε πως ήθελε να επισκεφτεί κι ανήμερα μου λέει " Α! Η τάδε παρέα έκλεισε τραπέζι εκεί και μας κάλεσε! Σε παρακαλώ, έλα να πάμε". Της είπα ευγενικά πως δε θέλω αλλά έπειτα δέχτηκα γιατί δεν ήθελα να έρθει με μισή καρδιά μαζί μου στο εστιατόριο...ναι πήγα με μισή καρδιά εγώ μαζί της. Ή ένα άλλο παράδειγμα ήταν όταν έφυγα για να ζήσω 10 μήνες στο εξωτερικό και βγήκαμε για τον αποχαιρετισμό με εμένα να θέλω να πάμε σινεμά κι εκείνη να με επιπλήττει " Καλοκαιριάτικα σινεμά;; Σάββατο βράδυ και θα κλειστούμε σε μια αίθουσα"; Στεναχωρήθηκα, αλλά λέω άστο τώρα. Και το αφήνω, το αφήνω...Της έχω μιλήσει, της έχω γκρινιάξει, αλλά δεν παίρνει χαμπάρι και πολλές φορές θεωρεί πως δεν θέλω να πάω σε μπουζούκια κτλ επειδή δεν έχω όρεξη να βγω και να διασκεδάσω και πως θα μου έρθει εκεί κι ας της λέω πως το να παίξω επιτραπέζια με διασκεδάζει απίστευτα! Αισθάνομαι, λες και πρέπει να "χωρίσω" με την κολλητή μου. Δεν το καταλαβαίνει πως νιώθω πως δε σέβεται το χαρακτήρα μου κι ας της το λέω ευθέως, το θεωρεί πολύ ασήμαντο. Το μυαλό μου δε δέχεται την "ασυμφωνία χαρακτήρων όσον αφορά τις εξόδους" ως λογικό κι επαρκές επιχείρημα να απομακρυνθώ, αλλά το συναίσθημα της καταπίεσης ναι! Γι' αυτό θα ήθελα τη συμβουλή σου, πώς να το χειριστώ; Μήπως όντως είμαι παράλογη και πρέπει να αλλάξω τις συνήθειες μου;
-ko0lht0ubinakii
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αχ βρε παιδί μου, ήταν στενοχωρητικό όλο το κείμενο, αλλά με την τελευταία πρόταση με αποτελείωσες. Το «μήπως είμαι υπερβολική» σε φιλική έκδοση.
Γιατί δεν είναι αυτή παράλογη, και γιατί δεν πρέπει να αλλάξει αυτή τις συνήθειές της;
Η φίλη σου είναι οδοστρωτήρας και περνάει από πάνω σου επανειλημμένα, κι επειδή δεν αντιστέκεσαι, σε έχει ισοπεδώσει και δεν νιώθει καν αντίσταση. Ανέφερες εκατό φορές που υποχώρησες για χάρη της. Δεν αναφέρεις μια φορά που υποχώρησε αυτή για δική σου χάρη. Δεν το αναφέρεις επειδή το θεωρείς ασήμαντο, ή δεν το αναφέρεις επειδή αυτό δεν γίνεται ποτέ;
Για να είσαι φίλος πρέπει να προσπαθείς να συνυπάρχεις, και για να συνυπάρξεις πρέπει μερικές φορές να κάνεις πράγματα που δεν θέλεις, αρκεί να κάνει και ο άλλος μια προσπάθεια. Δεν χρειάζεται να κάνει προσπάθεια σε ακριβώς τον ίδιο τομέα, δεν χρειάζεται να βγάλουμε τη ζυγαριά και να μετρήσουμε τις προσπάθειες, αλλά η πλήρης απαξίωση των προτιμήσεων είναι άλλη κατηγορία. Και η δική σου όμως υποχωρητικότητα είναι παροιμιώδης.
Δεν έκανες αυτό που ήθελες ούτε την μέρα των γενεθλίων σου. Η σχέση σας υπάρχει επειδή αυτή τολμάει και εσύ επιτρέπεις. Οι έξοδοι δεν είναι λεπτομέρεια, είναι ο τρόπος με τον οποίον βρισκόσαστε για να επικοινωνήσετε και να αποκτήσετε κοινές εμπειρίες. Έτσι ζουν οι φίλοι τις κοινές τους ζωές, εφόσον δεν ζουν στο ίδιο σπίτι ή δεν είναι συγγενείς.
__________________
3.
Γιατί τα παιδιά σήμερα στη χώρα μας είναι τόσο υπάκουα στους γονείς τους; Διαβάζω πολλές ερωτήσεις από φοιτητές/φοιτήτριες που ξεκινάνε με την φράση 'πέρασα σε μία υψηλόβαθμη σχολή' και σκέφτομαι ότι το κριτήριο ήταν ότι η σχολή ήταν υψηλόβαθμη.
Ή διαβάζω άλλες ερωτήσεις για τις σχέσεις με τους γονείς που όμως έχουν φράσεις όπως 'οι γονείς μου έχουν κάνει τα πάντα για μένα' ή 'έχουν πληρώσει πολλά λεφτά για να με σπουδάσουν' κλπ.
Όλα αυτά δείχνουν σχέση εμπορική δηλ σου δίνω - μου δίνεις, σε πληρώνω - μου παρέχεις το είδος που θέλω, σε μεγαλώνω - μου χρωστάς.
Δεν μου κάνει καμία εντύπωση που οι Έλληνες γονείς είναι έτσι. Δεν περίμενα τίποτε άλλο από αυτούς.
Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι η αντίδραση των παιδιών. Κανονικά έπρεπε να αντιδρούν, έπρεπε να κάποιον τρόπο να εκφράζουν την αντίθεσή τους, την δυσαρέσκειά τους, κάπου κάπως να βγαίνει ο εαυτός τους. Από τις ερωτήσεις τους δεν βλέπω τον εαυτό τους, δεν εκφράζουν τα θέλω τους.
Βλέπω άπειρες ενοχές και μία αδιασάλευτη σιγουριά ότι αφενός έχουν κάνει σωστά που έχουν υπηρετήσει τους γονείς τους και αφετέρου ότι φταίνε επειδή αισθάνονται ότι κάτι πάει καλά σ'αυτή την εμπορική σχέση.
Είναι τα ελληνόπουλα τόσο ηλίθια παιδιά; Τόσο μα τόσο πολύ βολεμένα παιδιά; Τόσο άπραγα; Τόσο άβουλα;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Οι ελληνικές οικογένειες είναι «δεμένες» (με την καλή, αλλά κυρίως με την κακή έννοια) επειδή η Ελλάδα ζει σε ένα καθεστώς μη-κυβέρνησης εδώ και αιώνες. Επειδή όλοι ξέρουν ότι δεν μπορούν να βασίζονται σε νόμους, σε δικαιοσύνη, σε ισοτιμία, σε αξιοκρατία, σε κοινωνική πρόνοια, σε θεσμούς, και επειδή όλοι ξέρουν ότι πέντε οικογένειες ορίζουν όλες τις άλλες οικογένειες, κάθε Έλληνας ξέρει ότι είναι – και είναι - είναι εξαρτημένος από το οικογενειακό του περιβάλλον. Από τα παιδιά που τα κρατάνε οι παππούδες, το εξοχικό των πεθερικών, μέχρι την οικονομική βοήθεια και τα σπίτια και τα διαμερίσματα. Αν δε συμβεί και καμιά ατυχία όπως αρρώστια, εξαρτώνται από πλήθος άλλων συγγενών για τα χαρτιά, τα νοσοκομεία, τις βάρδιες και τα λοιπά.
Η οικογένεια λοιπόν αντικαθιστά το κράτος σε πάρα πολλές λειτουργίες (πρόνοια, παιδεία, περίθαλψη) εδώ και πολλές γενιές, και τώρα που τα λεφτά δεν υπάρχουν, η ένταση της σύνδεσης και εξάρτησης έχει ανέβει σε εξαιρετικά υψηλά επίπεδα. Η μεγαλύτερη εξάρτηση συμβαίνει φυσικά μεταξύ γονιών και παιδιών για προφανείς λόγους.
Οι Έλληνες δεν είναι πιο έξυπνοι ούτε πιο χαζοί από άλλους λαούς. Αυτού του είδους οι εξηγήσεις είναι παιδικές, και δεν βοηθάνε σε τίποτα. Η συμπεριφορά των λαών εξηγείται πολύ συχνά ιστορικά.
Έλεγαν ότι η οικονομική κρίση είναι ευκαιρία και τώρα θα βγάλει η Ελλάδα τα καλύτερα της χαρακτηριστικά. Θα δούμε τι θα γράψουν τα βιβλία της ιστορίας.
__________________
4.
Σου έστειλα κ παλαιότερα αλλά δεν πήρα απάντηση. Είμαι ο Γ. έχω σχέση μονογαμική με τον Β. 7 χρόνια. Το πρόβλημα μου είναι ότι έχει εθιστει στο πορνό με αποτέλεσμα να έχει χαθεί ή μεταξύ μας σχέση. Το έχω συζητήσει κ πήρα την απάντηση ότι δεν τρέχει κάτι κ απλά του αρεσει αυτός ο τρόπος. Δεν έχει θέμα να ολοκληρώσουμε απλά εμένα πλέον δεν μαρεσει.
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αν ήταν η τοποθέτηση έτσι και την άλλη φορά, φαντάζομαι γιατί δεν απάντησα. Είναι εθισμένος, και όχι μόνο δεν θέλει να το αντιμετωπίσει αλλά δεν το θεωρεί καν πρόβλημα. Έχει χαθεί η σχέση σας κι εσένα πλέον δεν σου αρέσει.
Τι πιστεύεις ότι θα σου απαντούσε κάποιος;
__________________
5.
Αμπα, οσα κ να σου τάξουν οι Αμερικάνοι και οσα λεφτά κ να σου δώσουν για να πας αλλού, να συνεχισεις να γραφεις σε μας κ στη lifo !!! Μη σταματάς, είσαι η ηλιαχτίδα λογικης μέσα σε ενα χάος τρέλας :) λοιπον, ακου περιπτωσάρα ζευγαριού φιλικού μου. Κανουμε παρέα με εκείνον απο παιδιά, ας τον πούμε Τάσο, ήρεμος ανθρωπος γενικά, καλόβολος, και πολυ συνεπής στις σχεσεις του. Πάει με μετάθεση στη Χιο, γνωρίζει την ας την πούμε Σούλα, αποφασιζουν να συζησουν Αθήνα. Ερχονται ωραία κ καλά, Λενα μου, αυτη να τον εχει σκάσει, μιλαμε για καθημερινούς τσακωμούς, το ένα δεν της αρέσει, το αλλο της μυρίζει, το μετρό έχει απεργία, το κέντρο έχει γκράφιτι, η πολη δεν εχει πολλά πάρκα, μακριά η θάλασσα απο εκει που μενουν κτλ. Καυγάδες ομως ειχαν κ για πιο καθημερινά ζητήματα, απλά , συγκατοίκησης αλλά και απίστευτες ζήλειες. Να βγαινουμε για καφέ με το φιλο μου κ να θέλει να της μιλάμε στο τηλέφωνο ολοι οι παρευρισκόμενοι για να πιστέψει οτι δεν την απατάει. Να θέλει να την παίρνει τηλέφωνο μολις ακριβώς σχολάει από τη δουλειά, να έχει πάντα διάθεση για εκείνη, κ όταν τα επαιρνε έκανε να του μιλήσει μια βδομάδα.
Και εκεί που λέμε, δε θα αντέξει, θα τη χωρίσει, τσουπ! Μενει έγκυος ! Βαζουν πλώρη για γάμο λοιπον, κουβαλιόμασταν στη Χίο, γιατί "ο γάμος γίνεται στο χωριό της νύφης", και ξεκινάνε τον συζυγικό βίο ωραία κ καλά. Και ενώ εγώ προσωπικά έκοβα το χέρι μου ότι στο πρώτο εξάμηνο θα τη χωρίσει, Αμπα μου, έκτοτε τα πηγαινουν τοσο καλά, είναι γλυκειά, είναι προσιτή, φασαρίες δεν έχουν, άλλος ανθρωπος σου λέω. Και να μου λέει ο φιλος μου, τώρα μετά το γάμο περνάω γαμάτα και την ερωτεύτηκα πραγματικά και κάτι τέτοιες ιστορίες επιστημονικής φαντασίας. Τώρα βαζουν μπρος για το δεύτερο παιδί. Πες μου ρε Λένα γιατι θα τρελαθώ, είναι δυνατόν αυτό? Αλλάζει ο άνθρωπος με μια εγκυμοσύνη? Πότε θα βγάλει το αγαθό της προσωπείο κ θα γίνει η κακίστρω που ξεραμε τόσο καιρό?
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Να που συμβαίνουν κι αυτά λοιπόν. Μακάρι να κρατήσει. Δεν άλλαξε με την εγκυμοσύνη, αν εννοείς ότι την άλλαξε η εμπειρία, αλλά ίσως να ηρέμησε γιατί ένιωσε ασφάλεια με το γάμο και την οικογένεια. Σε ευχαριστώ πολύ για την εισαγωγή!
__________________
6.
Λενιώ γλυκό και πολυαγαπημένο. Είμαι σε εξαιρετικά δύσκολη θέση γιατί ανήκω (μάλλον ανήκουμε, γιατί δύο είμαστε) στην κατηγορία των ανθρώπων που ενώ θέλουν δεν μπορούν να κάνουν παιδιά. Δεν έχουμε παραδώσει τα όπλα ακόμη, συνεχίζουμε την προσπάθεια. Το πρόβλημα είναι ότι τώρα ξαφνικά 20 (ούτε μία ούτε δύο) ζευγάρια στον κοντινό μας εργασιακό και φιλικό κύκλο γεννάνε ταυτόχρονα (μέσα σε ένα μήνα όλοι), οπότε όλος ο κόσμος γύρω μας κινείται ήδη και θα συνεχίσει να κινείται γύρω από τα μωρά. Η κατάσταση αυτή μας κάνει να νιώθουμε σκουπίδια. Από τη μία χαιρόμαστε για τους φίλους μας, που πολλοί ήταν και στη δική μας φάση, από την άλλη είμαστε να μας κλαίνε οι ρέγκες. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να μην γίνουμε πικρόχολοι, και δεν ξέρουμε πως να προστατέψουμε την ψυχολογία μας, την ψυχική μας υγεία, αλλά και τις φιλίες μας... γιατί δεν φταίνε οι καημένοι οι φίλοι για αυτό που συμβαίνει. Εκτός από το να εξαφανιστούμε για τον μήνα με τα γεννητούρια και τα επόμενα 2/3 χρόνια, έχεις κάποια συμβουλή πως θα μπορούσαμε να επιβιώσουμε αυτή την κατάσταση χωρίς να πεθάνουμε από θλίψη και χωρίς να χαλάσουμε φιλίες;
- Just Snooping
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Πάρα πολύ δύσκολη ερώτηση. Νομίζω ότι το σωστό είναι να κάνετε ό,τι σας είναι πιο εύκολο. Αν θέλετε να εξαφανιστείτε για ένα μήνα, να το κάνετε. Οι φίλοι σας, ειδικά αυτοί που ήταν στη θέση σας πριν, πρέπει να το καταλάβουν και να το σεβαστούν, αλλιώς δεν ξέρω τι φίλοι είναι. Νομίζω ότι είναι μεγάλος ο κίνδυνος να γίνετε πικρόχολοι αν αρχίσετε να υποκρινόσαστε. Είναι ασφαλέστερο να ζήσετε την αλήθεια σας, και ας στενοχωρήσετε μερικούς. Είναι πολύ ευαίσθητο το θέμα, αν δεν καταλαβαίνουν, δεν σας καταλαβαίνουν γενικώς.
Όμως θα έλεγα να περιμένετε πριν αποφασίσετε τι θα κάνετε εκείνο τον μήνα. Τώρα το φοβόσαστε επειδή είναι άγνωστο, αλλά είναι πιθανό να σας φανεί πιο εύκολο όταν συμβεί. Τώρα φοβόσαστε κυρίως την ιδέα. Δεν είναι όλοι οι φίλοι ίδιοι, έτσι δεν είναι; Δεν είναι ανάγκη να τηρήσετε την ίδια στάση με όλους. Μπορείτε να στείλετε ευχές και δώρα σε κάποιους με το ταχυδρομείο, σε άλλους μπορεί να αρκεί τηλέφωνο, σε κολλητούς μπορείτε να πείτε την αλήθεια – είναι μια ωραία, γενναία και καλή αλήθεια που δεν χρειάζεται να κρύβετε. Δεν είσαστε μόνοι, είναι πολλοί που σας καταλαβαίνουν.
Μην αμελήσετε να στραφείτε ο ένας στον άλλον. Η σχέση που έχετε μεταξύ σας είναι το πιο σημαντικό. Ό,τι αποφασίσετε να το κάνετε μετά από κουβέντα και κοινή απόφαση. Μη νομίζετε ότι αυτό που θα κάνετε - ό,τι κια είναι αυτό - έχει για τους άλλους όση σημασία έχει για εσάς.
_________________
7.
Δύσκολη ιστορία. Στη γράφω εν συντομία και με αρκετές παραλείψεις λόγω χώρου.
2 οικογένειες, οι κόρες μαζί παντού, σχολείο, δραστηριότητες, σπίτια, κολλητές. Εμείς, οι γονείς μαζί, εξόδους, 3ήμερα, διακοπές. Όλα τέλεια. Πριν 5 χρόνια διαπιστώνω περίεργες κινήσεις μεταξύ της γυναίκας μου και του «φίλου». Ανοικτή αντιπαράθεση με τη γυναίκα μου, να με λέει τρελό. Τα δείγματα συνεχιζόταν. Λόγω της δουλειάς μου που έλειπα, υπήρχε άλλοθι πάντα.
Πρώτη πραγματική απόδειξη έξω από το 2ο (πατρικό του) σπίτι, μαζί. Ηλίθιες εξηγήσεις. Καινούργιος γύρος διαψεύσεων. Να χρησιμοποιούν για κάλυψη τα παιδιά στην σχέση τους. Κολλητές είπαμε. Του μιλάω προσωπικά, διαψεύδει τα πάντα, ότι είναι τυχαία, ότι έχω εμμονές και τέτοια.
Μετακομίζουν σε άλλη περιοχή (ήμασταν και γείτονες) και τα πράγματα νοιώθω ότι ηρεμούν. Με τρομερά προβλήματα στη δουλειά μου, επιχειρηματικά και οικονομικά. Μέχρι που ξεκινάν μαζί οι 2 τους μία νέα δραστηριότητα. Τα παίρνω και γίνεται χαμός. Η κόρη μου αρχίζει να έχει ψυχολογικά θέματα. Καταλαβαίνει, εκνευρίζεται, βρίζει. Για χάρη της προσπαθώ να μην δημιουργώ εντάσεις. Οι σχέσεις μας σαν ζευγάρι στο μηδέν. Παρόλο τις συζητήσεις μας είναι ανένδοτη ότι δεν συμβαίνει τίποτα. Βάζουμε όρια χωρίς να επηρεάσουν τη μικρή. Δεν τηρούνται.
Δεύτερο δείγμα έξοδο μαζί του ενώ – υποτίθεται - είχε βγει με άλλη παρέα. Κάνω τον μαλάκα. Βάζω GPS στο αυτοκίνητο. Το αυτοκίνητο πηγαίνει 1-2 φορές τη βδομάδα στο προαναφερόμενο σπίτι. Είμαι πλέον σίγουρος. Σε ένα ραντεβού που έχουμε στην τράπεζα, τηλεφωνεί ότι δεν μπορεί να έρθει για άλλο επείγον ζήτημα. Πηγαίνω κατευθείαν στο σπίτι αυτό, όπου δεν μου ανοίγουν (με τα αυτοκίνητα τους απ' έξω).
Χακεύω τον υπολογιστή της και βρίσκω όλα τα μηνύματα 2 ετών που έχουν αλλάξει μεταξύ τους, σε fb, email κλπ. Ιστορία αγάπης με πολύ πάθος. Ότι φανταζόμουν ήταν όλα αλήθεια. Μαθαίνω πολλές λεπτομέρειες, που δεν μπορούσα να φανταστώ. Μέχρι ταξίδια είχαν κάνει, ενώ νόμιζα ότι έδινε εξετάσεις. Της δείχνω την πόρτα να πάει να βρει την αγάπη της και να φορτωθεί άλλος τα ψέματα της. Συνεχίζει να με διαψεύδει ότι όλα τα μηνύματα είναι προϊόν φαντασίας μου και τα έχω γράψει εγώ γιατί θέλω να χωρίσουμε. Τρέλα. Τα παιδιά (10 & 12 ετών πλέον) αρχίζουν να είναι νευρικά αφού καταλαβαίνουν.
Δεν μπορώ να διαχειριστώ την κατάσταση, δεν μπορώ να κοιμηθώ, να δουλέψω, να λειτουργήσω ανθρώπινα. Νοιώθω πολύ χαμηλά από αξιοπρέπεια και ήθος. Πηγαίνω σε ψυχολόγο κάνω 8 μήνες συνεδρίες που μου δείχνουν την δική μου πόρτα της εξόδου. Ωστόσο η ιστορία τους έχει τελειώσει. Του έχω μιλήσει, του έχω πει ότι δεν θέλω να τον ξαναδώ και με παρακαλεί να μην καταστρέψω και την δική του οικογένεια εκτός της δική μου. Το κάνω. Η γυναίκα του δεν μαθαίνει τίποτα. Την βλέπω συχνά, την αντιμετωπίζω με ψέμματα. Η κόρη κόβει σχέσεις αναγκαστικά με την κολλητή της, κλείνεται στον εαυτό της, δεν γουστάρει άλλες παρέες. Αποφασίζω να μην φύγω εγώ αφού η γυναίκα μου είναι ανένδοτη, για την ανάγκη που έχουν τα παιδιά και με παρακαλούν γι αυτό.
Σήμερα λοιπόν είμαστε σε διάσταση εδώ και 2 χρόνια. Μένουμε στο ίδιο σπίτι σε άλλο όροφο. Είμαστε ζευγάρι συνεργασίας. Εκείνη θέλει να τα ξαναβρούμε, παραδέχτηκε. Εγώ όχι. Την έχω συγχωρήσει για τα πάθη της που μπορούν να συμβούν στον καθένα, όχι όμως για τα ψέματα. Εγώ βρίσκω άλλες δραστηριότητες, βγαίνω, φλερτάρω, κάνω εφήμερες σχέσεις (μόνο για βιολογικές ανάγκες). Τα παιδιά λίγο καλύτερα αλλά με διάφορα θέματα. Τους δίνω όση αγάπη μπορώ για να νοιώσουν καλύτερα (τώρα είναι 12 και 14). Βάζω στόχο να τηρήσω αυτή την στάση μέχρι να ορθοποδήσω ξανά στη δουλειά (έχει ήδη πάρει μπρος ξανά) να μεγαλώσουν 2-3 χρόνια ακόμη και να φύγω. Δεν μπορώ να διαχειριστώ τον εγωισμό μου όμως πως θα φύγω εγώ ενώ αυτή έπρεπε να το κάνει. Περιστασιακά πάω και για καμιά συνεδρία, συζητάμε τις εξελίξεις. Λυπάμαι τα παιδιά που δεν μπορώ για κάτι καλύτερο.
Το μόνο που θέλω από σένα είναι να σχολιάσεις την στάση μου. Μήπως έπρεπε να τα διαλύσω όλα από την αρχή από το να τα κρατάω μέσα μου πιστεύοντας το καλό των παιδιών? Μήπως πρέπει να το κάνω τώρα? Σημειωτέον, ότι πέρα την ψυχολόγο και την αδερφή μου δεν ξέρει κάνεις τίποτα. Προσποιούμαστε σε όλο τον κόσμο ότι όλα είναι καλά. Κοινές εμφανίσεις μόνο με τα παιδιά. Κι εκείνη συνεχίζει να παρακαλάει για επανένωση για το "καλό των παιδιών". Εγώ δεν νοιώθω τίποτα πλέον για αυτήν την σχέση.
-πλάτωνας
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Πλάτωνα δεν μπορώ να σου πω εγώ τι κάνεις ή τι θα έπρεπε να κάνεις. Μπορώ να σου πω όμως ποια πρέπει αν είναι η προτεραιότητα σου, πάνω από όλα, ακόμα και πάνω από αυτά που νομίζεις ότι θέλουν τα παιδιά σου: ο αυτοσεβασμός σου.
Δεν είναι μόνο ότι η γυναίκα σου σε απάτησε, είναι ότι το κάλυψε για χρόνια με άπειρα ψέματα και παραπλάνηση ενώ ήξερε ότι το έχεις καταλάβει. Δεν είναι όλες οι απάτες ίδιες: αυτή που σε βγάζουν και τρελό είναι από τις χειρότερες. Αυτό σε κάνει να αμφισβητείς τον εαυτό σου, ή να τον παραπλανάς εν γνώσει σου, και αυτό είναι πολύ διαβρωτικό, όχι μόνο για την διάθεση σου, αλλά για τον χαρακτήρα σου και την εξέλιξη σου γενικότερα. Είναι πολύ σοβαρό. Καταλαβαίνω την ανάγκη που είχες να πιστέψεις το 1% ενώ το 99% σου φώναζε ότι συμβαίνει το προφανές, αλλά νομίζω ότι πρέπει να σκεφτείς πολύ καλά με τη βοήθεια του ψυχολόγου – και ευτυχώς που πας- για ποιο λόγο έμεινες τότε, και για ποιο λόγο συνεχίζεις να ζεις έτσι τώρα.
Τα παιδιά είναι δικαιολογία, και τα χρησιμοποιείτε και οι δύο για τους δικούς σας λόγους. Τα παιδιά είναι ανήλικα, η ευθύνη για ασφαλές και ήρεμο περιβάλλον είναι δική σου. Αυτή τη στιγμή δεν παρέχεις ούτε ασφάλεια, ούτε ηρεμία. Οι εφήμερες σχέσεις μπερδεύουν κι εσένα, και τις άλλες γυναίκες, και τα παιδιά σου – ελπίζω να μην νομίζεις ότι δεν καταλαβαίνουν τι κάνεις. Το παραμύθι που πουλάτε ενώ ξέρουν τι συμβαίνει τα επιβαρύνει κι άλλο, είναι ανεύθυνο να τους ζητάς να παίζουν θέατρο για να συντηρούν το δικό σας ψέμα. Τα παιδιά, επειδή είναι παιδιά, θέλουν κάτι που δεν γίνεται: να μην είχαν συμβεί όλα αυτά, και να γίνει κάτι μαγικό και να ξαναγίνετε ένα αγαπημένο ζευγάρι. Αυτό το τρένο έχει φύγει, και είναι δική σου ευθύνη να τους το εξηγήσεις. Η γυναίκα σου δεν ξέρω γιατί δεν φεύγει, το πιο πιθανό είναι ότι της είναι πιο βολικό να είναι υπό την προστασία σου και κοινωνικά καλυμμένη, παρά χωρισμένη και μόνη. Κάποιο λόγο έχεις που δεν τα διαλύεις όλα. Μήπως κι εσύ, όπως τα παιδιά, ελπίζεις; Μήπως θέλεις να παραδεχτεί ό,τι έκανε και να ατιμωθεί μόνη της; Θέλεις εκδίκηση, και πιστεύεις ότι θα την πάρεις αν την έχεις από κοντά; Δεν ξέρω τι κάνεις, αλλά είναι κάτι πολύ βλαβερό και δεν σε βγάζει πουθενά, και όσο το συνεχίζεις, δεν ζεις σε ουδέτερη κατάσταση, αλλά σε μια επικίνδυνη για την ισορροπία σου που επηρεάζει και το μέλλον σου.
Μην λυπάσαι τα παιδιά που δεν μπορείς να κάνεις κάτι καλύτερο. Η λύπη σου δεν αρκεί και φυσικά μπορείς να κάνεις κάτι καλύτερο. Αν δεν θέλεις να σου το πουν σε μερικά χρόνια και να σε κάνουν κουρέλι, ξεκίνα θεραπεία με τον ψυχολόγο στα σοβαρά και δες με ειλικρίνεια τι κάνεις και τι προσπαθείς να πετύχεις με αυτό που κάνεις. Όταν το παραδεχτείς, θα βρεις και τη λύση.
σχόλια