________________
1.

Aγαπητή Α μπα,
μ αρέσουν πολύ οι απαντήσεις σου, είναι πάντα πολύ εύστοχες! Εγώ έχω το εξής θεματάκι: Έχω βαφτίσει ένα παιδάκι, 6 χρονών σήμερα το οποίο αγαπώ πολύ και είμαι στα καθήκοντα μου ως νονά όσο πρέπει εντάξει και ίσως παραπάνω. Δώρα ακριβά 4 φορές τον χρόνο, διπλά και τριπλά κάθε φορά, δώρα και στον μικρό της αδερφό κλπ. Ωστόσο η άλλη πλευρά δεν έχει ανταποδώσει ούτε στο ελάχιστο. Όλον αυτόν τον καιρό, όχι απλά δεν μου έχει κάνει έστω ένα συμβολικό δώρο σε γιορτή μου π.χ. αλλά και για καφέ που βγαίνουμε με την μητέρα του παιδιού και φίλη μου, ο καθένας πληρώνει τον δικό του πάντα ή αν κεράσει κάποιος αυτή θα είμαι πάλι εγω! Οικονομικό πρόβλημα ιδιαίτερα δεν υπάρχει, για να πω ότι το κάνει γι αυτό.. Δεν είναι γαϊδουριά από μέρους της? Έχω αρχίσει να αισθάνομαι λίγο βλάκας. Αλλα πως το χειρίζονται αυτο? Δεν μπορώ να κόψω τα δώρα μαχαίρι.. Ευχαριστώ εκ των προτέρων-estrella4

Πίστευες ότι οι νονοί μπαίνουν σε κάποια υπηρεσία ανταλλαγής δώρων; Ως νονά είσαι η εναλλακτική μητέρα του παιδιού, οπότε ναι, ο ρόλος σου είναι να δίνεις – στο παιδί- και να μην περιμένεις ανταλλάγματα. Ούτε από το παιδί, ούτε από τους γονείς του. Αυτό που κερδίζεις, αν το παλέψεις, είναι μια ιδιαίτερη σχέση με ένα παιδί που δεν είναι δικό σου. Θα έπρεπε να σου φτάνει. Αν πιστεύεις ότι οι φίλοι σου είναι τσιγκούνηδες, έχεις ένα ξεχωριστό πρόβλημα που δεν πρέπει να επηρεάζει τη σχέση που έχεις με το παιδί. Αλλιώς έγινες νονά για δημόσιες σχέσεις και πας για δήμαρχος, οπότε πάω πάσο.

________________
2.

Α,μπα πιστεύεις στην ύπαρξη της ψυχής ή γενικά στον διαχωρισμό αυτής και του μυαλού;- Just asking

Όχι.

________________
3.

είναι τόσο υπέρτατο συναίσθημα η μητρότητα που οι γυναίκες που δεν μπορούν να τεκνοποιήσουν θα έπρεπε να νιώθουν "μισές"; πιο συγκεκριμένα, όταν βγαίνω με κοπέλες που έχουν παιδιά, δεν έχουν άλλο θέμα συζήτησης, που μου δίνουν την αίσθηση ότι η μητρότητα είναι το πιο ενδιαφέρον πράγμα στον κόσμο και αναρωτήθηκα αν μια γυναίκα δεν μπορεί να κάνει παιδιά, πώς θα νιώθει ακούγοντας τέτοιες συζητήσεις; είναι ευθύνη, το ξέρω ότι για τις περισσότερες μητέρες τα παιδιά τους είναι το Α και το Ω, αλλά εκεί τελειώνει η ζωή; στη μητρότητα; Υ.Γ : δεν αμφισβητώ ότι είναι κάτι πολύ όμορφο να το βιώνει κανείς, απλά τι γίνεται όταν δεν υπάρχει δυνατότητα;- γαρυφαλιά

Οι γυναίκες που δεν έχουν παιδιά μπορούν να νιώθουν όπως θέλουν. Κανείς δεν μπορεί να σε αναγκάσει να νιώσεις μισή. Εσύ μεταφράζεις έτσι ένα βάρος που υπάρχει γύρω σου – που δε λέω ότι είναι ανύπαρκτο – αλλά εσύ είσαι αυτή που δίνει περιθώριο στο τέρας να κερδίσει έδαφος. Γυναίκες και άντρες χωρίς παιδιά υπάρχουν όσο υπάρχει ο άνθρωπος, δεν είναι κάποια τρομερή εξαίρεση της φύσης, ούτε κάτι αξιοπερίεργο. Η αυτοεκπλήρωση μπορεί να επιτευχθεί με πολλά μονοπάτια, αλλά έτσι κι αλλιώς, κανένα από αυτά δεν (θα έπρεπε να) περνάει μέσα από τη ζωή ενός άλλου ανθρώπου.

Δεν ξέρω τις κοπέλες στις οποίες αναφέρεσαι. Μπορεί να μιλάνε για τα παιδιά τους επειδή είναι η καθημερινότητά τους, επειδή δεν έχουν τι άλλο να πουν, ή επειδή εσύ δεν λες για κάτι άλλο. Δεν είναι όλες οι γυναίκες ίδιες.

Και κάτι ακόμα: δεν χρειάζεται να έχεις εμπειρία από κάτι για να ακούσεις μια ιστορία με ενδιαφέρον. Αν κάποιος αρχίσει να σου λέει για ένα δύσκολο μονοπάτι ανάβασης σε ένα βουνό θα νιώσεις μισή επειδή δεν έχεις κάνει ποτέ αναρρίχηση; Άκου τι σου λένε, από όλες τις ιστορίες μπορείς να μάθεις κάτι. Μην το προσωποποιείς, δεν χρειάζεται. Δεν είναι διαγωνισμός η μητρότητα. Δεν είναι ολυμπιακό άθλημα. Έτσι μας κάνουν να πιστεύουμε, αλλά στην εποχή που ζεις και στη χώρα που ζεις μπορείς να το εκλογικεύσεις και να το απορρίψεις. Οι ιστορίες για τα παιδιά των άλλων είναι απλώς ιστορίες για τα παιδιά των άλλων.

________________
4.

Αγαπητή Λένα, θαυμάζω έναν άνθρωπο για το επιστημονικό του έργο, τον ορθολογικό τρόπο σκέψης του, τη συνέπεια λόγων και πράξεών του, καθώς και ότι παραμένει μετριόφρων, συναισθηματικός και ανοικτός σε επικοινωνία. Μέσω κοινής παρέας, έχω τη δυνατότητα να τον συναναστραφώ από κοντά. Από τη μία σκέφτομαι την υπέροχη ευκαιρία για μια συζήτηση που θα είναι τροφή για σκέψη, από την άλλη αγχώνομαι, πώς θα διαχειριστώ τον θαυμασμό μου ώστε να είναι ισότιμη η σχέση; Σημειωτέον ότι πηγή του άγχους μου δεν είναι η πνευματική ανωτερότητα του εν λόγω, αλλά ότι ήδη γνωρίζω το έργο του και τον θαυμάζω γι΄αυτό. Όσες φορές το προβάλλω στο μυαλό μου, φαντάζομαι να καταλήγω σε σαρδάμ, να μπλοκάρω και τελικά αντί να χαρώ να θέλω να το βάλω στα πόδια. Πώς θα τιθασεύσω την ανασφάλειά μου; Σημειωτέον ακόμα ότι ουδεμία άλλη σκοπιμότητα έχω, πέραν της συζήτησης. Αν βοηθάει για μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα, η κοινή παρέα είναι επίσης ενδιαφέρουσα, αλλά όπως εγώ τους γνωρίζω και νιώθω οικεία, έτσι και αυτοί τον γνωρίζουν και νιώθουν το ίδιο. Δεν τους έχω επικοινωνήσει τον προβληματισμό μου γιατί νομίζω θα τους φέρω σε δύσκολη θέση. Ευχαριστώ εκ των προτέρων! –Ευαγγελία

Καλύτερα να αγχώνεσαι για το τι θα κάνεις αν αποδειχτεί ότι από κοντά είναι κατώτερος των προσδοκιών, γιατί το πιο πιθανό είναι ότι αυτό θα γίνει.

________________
5.

Αγαπητή Α μπα ,

Πριν κανα χρόνο γνωρίστηκα με κάποιον και κάναμε κάτι σχεδόν αμέσως. Μετά από λίγες μέρες έφυγε γιατί σπούδαζε σε άλλη πόλη αλλά κρατήσαμε επαφή και μιλούσαμε κάθε μέρα μέχρι πριν κανα μήνα που τον ξαναείδα από κοντά. Αφού βρεθήκαμε πάλι κάποιες φορές μου είπε ότι ετοιμάζεται να κάνει σχέση με κάποια άλλη και δεν θέλει να με κοροϊδεύει και να σταματήσουμε να μιλάμε κλπ. Από τότε λοιπόν δεν έχουμε ξαναμιλήσει ούτε τον έχω ξαναδεί (δεν γίνεται λόγω απόστασης). Αλλά το μυαλό μου είναι σε αυτόν..Υπάρχει λόγος να ασχολούμαι ακόμα μαζί του ;; Υπάρχει πιθανότητα να τον ξαναδώ σε μερικούς μήνες..και κάτι μου λέει ότι δεν έχει τελειώσει όλο αυτό..Φρούδες οι ελπίδες μου ;;
please be kind ! (20χρονη)- cool girl

Αυτό που περιγράφεις δε νομίζω ότι λέγεται ελπίδα. Είναι η πλήρης αυταπάτη. Είναι δημιουργία ενός εναλλακτικού σύμπαντος και μετά η πίστη σε αυτό. «Κάτι» σου λέει ότι δεν έχει τελειώσει όλο αυτό; Μήπως είναι μια φωνή που ακούς στο κεφάλι σου;

Προσπάθησα να είμαι ήπια, αλλά δεν ξέρω αν θα σε βοηθούσε η ηπιότητα, γιατί είσαι εντελώς στον κόσμο σου. Σε παρακαλώ, είναι πολύ σημαντικό να βρίσκεσαι στην ίδια πραγματικότητα με τους υπόλοιπους. Σου είπε ότι θα τα φτιάξει με άλλη, σου είπε να μην μιλάτε, και πράγματι κόψατε κάθε επαφή. Δεν θα μπορούσε να πάει πιο ευθεία η ιστορία. Δεν έχει ούτε ένα υπονοούμενο, ούτε μια άλλη οπτική γωνία. Δεν μπορείς να πιαστείς από πουθενά, αλλά εντελώς πουθενά. Πρέπει να έχεις περισσότερες απαιτήσεις από τον εαυτό σου. Αν δεν μπορείς να δεχτείς μια ξεκάθαρη χυλόπιτα, τι θα κάνεις στο μέλλον, όταν εμφανιστούν ορδές από «ίσως», «δεν ξέρω» και τυχοδιώκτες και επαγγελματίες γητευτές;

________________
6.

Αγαπητή Α, μπα,
Δεν καταλαβαίνω αν έχω πρόβλημα. Αγόρια και κοπέλες που είχα και όσοι φίλοι έκανα με εκτιμούσαν, περνούσαν καλά μαζί μου και αποζητούσαν την παρέα μου .Εγώ όμως ποτέ δεν ένιωσα ικανοποιημένη, δεν αισθάνθηκα κάποιον κοντά μου, δε συμπάθησα ουσιαστικά κανέναν, δε γούσταρα την παρέα κανενός σε σημείο που πια δεν έβγαινα. Όταν έμαθα πως είχα κατάθλιψη το απέδωσα σε αυτό. Τώρα που την ξεπέρασα και ισχύει ακόμα το ίδιο, ενώ έχω γνωρίσει πολύ κόσμο, αναρωτιέμαι αν έχω πρόβλημα ή αν απλά δεν έχω βρει κάτι συγκεκριμένο.
Φιλιά και ευχαριστώ C:- Βιόλα

Είναι πολύ ασαφές αυτό που περιγράφεις. Ακόμα και αν ήταν σαφές, δεν θα μπορούσε να λυθεί μέσα από τη στήλη. Πώς ξεπέρασες την κατάθλιψη; Για να λες «όταν έμαθα» υποθέτω ότι πήγες σε ειδικό. Συνέχισες μαζί του για να την ξεπεράσεις; Αν ναι, πρέπει να συνεχίσεις την προσπάθεια. Αν όχι, πρέπει να συνεχίσεις με εδικό.

________________
7.

Γεια,

Διαβάζω τη στήλη σου. Θαυμάζω τις απαντήσεις σου!
..Νιώθω ''ελαττωματική'' και σκέφτομαι ότι πρέπει να επισκεφτώ ειδικό. Τι εννοώ...
Αποφεύγω να μιλάω με τους δικούς μου. Πάντα. Στο σπίτι απλά υπάρχω και είμαι κλεισμένη στο δωμάτιό μου και είναι σαν ''να μην με νοιάζουν". Η αλήθεια είναι ότι οι γονείς μου είναι λίγο πιεστικοί αλλά και πάλι αυτό δεν νομίζω ότι δικαιολογεί την συμπεριφορά μου.
Γενικά με τους ανθρώπους (σχολή ,κλπ) πολύ τυπικές σχέσεις. Δεν μπορώ να δεθώ ή να αναπτύξω πιο βαθιές φιλίες. Άγχος, αμηχανία, αρνητικές σκέψεις, γενικά έλλειψη αυτοπεποίθησης αλλά η αυτοεκτίμηση μου σχετικά εντάξει.
Έχω μεν μια παρέα, πολλά χρόνια μαζί και περνάμε πολύ καλά, αλλά ρε συ ακόμα και εδώ, καμιά φορά έχω την εντύπωση ότι υπάρχει ένας ανταγωνισμός μια μικρή ζήλια και δεν με αφήνει να είμαι τελείως αυθόρμητη. Είναι φυσιολογικό ή τα δημιουργεί το προβληματικό μου το κεφάλι μου;
Είμαι 20 και δεν έχω ερωτική ζωή. Σχεδόν τίποτα. Με λες εμφανίσιμη, και φιλική αρχικά αλλά μετά γίνομαι πολύ ψυχρή και γενικά αυτοσαμποτάρομαι.
Δεν με ενδιαφέρει πλέον τίποτα, δεν έχω ασχολίες. Απλά αναπνέω.

Το πρόβλημα τώρα είναι ότι αποφεύγω τον ψυχολόγο, όπως κάποιοι τον οδοντίατρο. Παρ'όλο που βλέπω ότι πάει κάτι λάθος και ότι είμαι χάλια ψυχολογικά εδώ και πολύ καιρό, συνεχίζω να επιμένω γιατί σκέφτομαι ότι δεν μου έχει συμβεί κάτι σοβαρό και είμαι ευχαριστημένη που είμαι υγιής(σωματικά τουλάχιστον) και δεν μου λείπουν βασικές ανάγκες (ιδιαίτερα αυτήν την εποχή). Ταρακούνησε με λίγο!
Επίσης θεωρείς ότι πρέπει να κάνω προσπάθειες όταν η λογική μου λέει ότι θα ήταν καλό αλλά συναισθηματικά δεν έχω καμία επιθυμία; ή πιέζω τον εαυτό μου;

Άκυρο, θέλω να εξετάσω το ενδεχόμενο ελλειματικής προσοχής γιατί αντιμετωπίζω από μικρή ένα πρόβλημα αλλά βλέπω ότι είναι αμφιλεγόμενο (οτι δηλαδή ίσως να μην υφίσταται τέτοια διαταραχή). Έχεις να μου πεις κάτι σχετικό;- Eirini_the_selfdestructing

Όσο πιο πολύ αποφεύγεις τον οδοντίατρο, τόσο μεγαλύτερες είναι οι κουφάλες που πρέπει να γεμίσει. Το ίδιο ισχύει και με τον ψυχολόγο. Διάβασες την προηγούμενη ερώτηση; Δεν είναι σπάνιο αυτό που σου συμβαίνει, δεν είσαι η μόνη που αισθάνεται έτσι, υπάρχουν τρόποι για να ανακαλύψεις τι κρύβεται από πίσω, δεν είναι ένα μυστήριο που καλείσαι να λύσεις μόνη σου. Αυτές οι σκέψεις υπάρχουν σε πολλούς ανθρώπους και η επιστημονική παρατήρηση έχει βγάλει κάποια συμπεράσματα. Υπάρχουν πολλοί που μπορούν με κάποια ευκολία – σίγουρη μεγαλύτερη από την δική σου – να αποκωδικοποιήσουν αυτά που λες και να σε βοηθήσουν να καταλάβεις κι εσύ. Μην χάνεις χρόνο, γιατί το πρόβλημα όσο το αφήνεις, μεγαλώνει.