ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σε συνέχεια του από 31/12/12.Πίνω ουίσκυ, από αυτά τα ακόμα εορταστικά..Καπινίζω τσιγάρα άφιλτρα, ενώ τα φιλτράκια βρίσκονται μέσα στη τσάντα μου, στο σαλόνι. Απέναντί μου βρίσκονται μία οθόνη, οι υποψίες μου και κάποιες παραδοχές. Θα ήθελα να ακούγεται από πίσω και μια μουσική «χαλί», αλλά τελικά ποτέ δεν συνήθισα αυτές τις μουσικές. Πάντα μου επιβάλλοταν ο ήχος, κι ας μην έβλεπα το παραμικρό απ’όσα εκτυλίσσονταν μπροστά μου. Όμως όταν ο ήχος αυτός είναι σαν μουσική, τότε με παρασέρνει, με απορροφά. Είναι πολύ γλυκιά η απόλαυση για να μπορέσω να αντισταθώ.Αλήθεια; Με ξέρεις; Θα ήθελα να με γνωρίσεις. Θα ήθελα να σε γνωρίσω κι εγώ.*Αν με άκουγες να στο λέω αυτό *, θα ήταν μία από τις προτάσεις που δεν μπορώ να τελειώσω..γιατί δεν ξέρω αν μου επιτρέπεται , και γιατί τρέμω για την απάντησή σου. Όσο διπλωματική κι αν είναι.Όμως τώρα βρισκόμαστε εδώ. Κι εδώ ούτε με ακούς ούτε με βλέπεις. Είναι βολικό. Και για τους δύο.Είναι μία κατάσταση ή είναι ένας τρόπος.Αν είναι μία κατάσταση, τότε δεν είναι αρκετή.Αν είναι ένας τρόπος ( θυμάσαι άραγε που λέγαμε για τους τρόπους;), τότε, εν προκειμένω, όντως ίσως δεν υπάρχει καλύτερος. Αλλά θα μου συγχωρέσεις τη δικαιολογημένη αδυναμία μου να τον εμπιστευτώ.Η ώρα 8:45. Θ’ακούσω λίγο μουσική και θα πάω να κοιμηθώ. Γιατί λυπάμαι τον εαυτό μου τελευταία.