ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι 18 και ομως κουράστηκα να προσπαθώ. Μπαίνω 2 έτος στη σχολη και το αγχος ολο και μεγαλώνει για το μελλον. Τι θα κανω και που θα στηριχτω. Νιώθω πως η αγαπη μου για τη γνώση αποτελεί απλως ανέκδοτο για την αγορα εργασιας οπως και ενα πτυχίο ΑΕΙ, πλέον. Δεν ξερω αν πρεπει να τα παρατήσω ή να συνεχίσω να ελπίζω σε υποθετικά σενάρια. Πέρα, ομως, απο αγχος και φόβο νιώθω μεγάλη οργή για ολους εσάς τους μεγάλους. Δεν χρειαζόταν να προνοησετε, μα να έχετε το ήθος να ζήσετε με τέτοιο τροπο που δεν θα χαντακωνατε ολους εμας τους νέους που αντί να χαιρόμαστε τη ζωή κλαίμε για το 50λεπτο που δίνουμε στο αστικό για να μπορέσουμε να γυρίσουμε σπιτι. Λιγο έλεος παρακαλώ