ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τρία χρόνια αντέχουμε. Ποτέ δεν προλάβαμε να χορτάσουμε ο ένας τον άλλον. Διαρκώς να παλεύουμε με την απουσία και να ξορκίζουμε τις κακές σκέψεις μέσα από ένα τηλέφωνο. Διαρκώς να μας προφητεύουν το τέλος τρίτοι καλοθελητές. Να πηγαίνουν τα προξενιά σύννεφο να μη σέβονται τίποτε. Ένας χρόνος ακόμη, ο τελευταίος. Για την ακρίβεια δέκα μήνες. Ετοιμάζω την φωλιά μας από τώρα για να ξεχαστώ. Δέκα μήνες είναι θα περάσουν. Την Πρωτομαγιά θα βρεθούμε για τέσσερις μέρες. Είμαστε και οι δυο χαμηλόμισθοι, δεν βγαίνουμε για συχνότερες συναντήσεις. Αύριο γιορτάζουμε και οι δυο. Ποτέ δεν γιορτάσαμε μαζί. Σταματήσαμε να βλεπόμαστε μέσα από μια κάμερα δεν το αντέχουμε πλέον. Μόνο τηλέφωνο πια. Μου έστειλε ένα πολυσέλιδο γράμμα και με έλιωσε. Και περισσότερο ένας λεκές που έσβηνε λίγο το μελάνι. Μου είπε πως έπεσε μια σταλαγματιά νερό αλλά εγώ ξέρω πως είναι δάκρυα. Ακούς; Μη μου λες ψέματα νομίζεις εγώ δεν κλαίω; Κι εγώ στο κρύβω, κάπως πρέπει να το αντέξουμε. Εσύ δεν θέλω να κλαις, κλάψε όταν θα είμαστε μαζί αλλά όχι τώρα που είσαι μακριά μου. Είμαι στο σπίτι και δεν μπορώ να ησυχάσω. Πάω να μαγειρέψω κάτι και το αφήνω πάω να βάλω λίγο μουσική και την κλείνω. Θα ήθελα να μην ήταν γιορτή να πάω στη δουλειά να ξεχαστώ. Δέκα μήνες ακόμη, σε αγαπώ.