ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχουμε μεγαλώσει σε μία κοινωνία όπου το θέμα διαζύγιο, δυστυχώς, είναι ένα πάρα πολύ μεγάλο ταμπού. Δε θα αγγίξω άλλες παραμέτρους του θέματος όπως π.χ. την ευκολία με την οποία παίρνει ένα ζευγάρι διαζύγιο στις μέρες μας (και κατ' επέκταση και την ευκολία με την οποία παντρεύεται) και θα μπω αμέσως στο ψητό.Είναι λίγες (για να μην πω ελάχιστες) οι περιπτώσεις που ένας ελεύθερος άντρας μπορεί να ξεπεράσει το ταμπού αυτό και να αφεθεί σε μία τέτοια σχέση.Κατ' αρχάς θα πέσει πάνω του η οικογένεια του και θα του πούνε πράγματα του στυλ "Τι την θέλεις αυτή τη χωρισμένη με το παιδί, βάζεις μπελάδες στο κεφάλι σου, κάποιο πρόβλημα θα έχει για να χωρίσει κτλ".Με άλλα λόγια ο/η χωρισμένος/η είναι σκάρτος/η για τα ελληνικά δεδομένα. Αυτόν τον ρατσισμό τον έχει βιώσει με τον χειρότερο τρόπο ένας πολύ κοντινός μου άνθρωπος όταν θέλησε να βάλει στη ζωή του μία δεύτερη σύντροφο. Γι' αυτό διάβασες και πολλές γνώμες που αναφέρουν ότι με έναν επίσης χωρισμένο θα είναι πιο εύκολα τα πράγματα. Διότι αυτή η αντίληψη είναι ριζωμένη στην ελληνική κοινωνία. Το θεωρώ απαίσιο αυτό, είναι μία απομόνωση τύπου λεπροκομείου, εσείς που έχετε το στίγμα, να τα βρείτε μεταξύ σας και μην μπλέκετε με εμάς αλλά είναι πραγματικότητα.Εκτιμώ ότι μια γνωριμία η οποία αρχικά θα είναι φιλική, οπότε και ο άλλος θα έχει χρόνο να σε γνωρίσει πιο χαλαρά, μπορεί να αποτελέσει τη βάση μιας καλής σχέσης.Δεν έχω συμβουλή να σου δώσω παρά μόνο να είσαι ο εαυτός σου. Είσαι νέα κι εύχομαι να έχεις δύναμη να προχωρήσεις και να βρεις μια αληθινή αγκαλιά, η οποία δε θα σου κρεμάσει καμία ταμπέλα.

γιατι οι άνθρωποι-προφανώς οι άντρες- δε θέλουν ευθύνες. θα πρέπει ο αλλος να σε γουστάρει πολύ για να προχωρήσει χωρίς να σκέφτεται το παιδί σου ως ανεπιθύμητη ευθύνη.

Δες το από την οπτική του άλλου. Αν σε βλέπει σοβαρά, ίσως να μην θέλει να βρεθεί σε μία σχέση που θα πρέπει να συντηρεί και να ασχολείται με το παιδί κάποιου άλλου.