ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

5 μέρες τώρα που είχα τώρα παρόλο που τις 4 εργαζόμουνα στην απαράδεκτη δουλειά που βρίσκομαι αυτούς τους μήνες πέρασα πολύ ωραία. Και γιατί; Οι γονείς του φίλου μου πήγαν 5 μέρες στο χωριό και εγώ πήγα και έμεινα σπίτι του. Ήταν... Πανέμορφο αυτό που ένιωθα χωρίς καν να το καταλαβαίνω στην αρχή.. είμαι 25 και μένω ακόμα με τους δικούς μου.. το μένω βέβαια πλέον το συσχετιζω με ένα χώρο που το αισθάνομαι πραγματικά σπίτι μου, στη δική μου περίπτωση περισσότερο συγκατοικω. Και γιατί το λέω αυτό; Μένω στο υπερμικρο παιδικό δωμάτιο μου, και λέω μικρό όχι για άλλο λόγο αλλά επειδή οριακά είναι αποθήκη από τα πράγματα δεν είναι τόσο ένα δωμάτιο για είσαι λειτουργικός πέραν από το να κοιμάσαι. Στους άλλους χώρους του σπιτιού δεν είναι εύκολο να υπάρξω για διάφορους λόγους. Μόνο στη κουζίνα που μαγειρεύω και τέλος. Μπουγαδες μου, καθαρισματα μπάνιου κ δωματίου κ μαγείρεμα τα κάνω εγώ από τα 16 μου. Το θέμα είναι ότι από την εφηβεία μέχρι τότε ήλπιζα βαθιά ότι τουλάχιστον στα 24 μου θα είχα καταφέρει οικονομικά να στηρίξω ένα σπίτι αλλά είναι παν δύσκολο και οι δικοί μου δεν βοηθάνε. Το να μένω τόσα χρόνια συνεχωμενα όμως σε αυτή τη συνθήκη είναι πλέον για εμένα σαν φυλακή. Όταν είμαι σπίτι κ είμαι σε αυτό το δωμάτιο δενε εμπνέει τίποτα, οριακά νιώθω τόσο βαριά που δεν μπορώ να κάνω τίποτα, ούτε να διαβάσω ένα βιβλίο (κάτι που αγαπώ) είναι σαν να τιμωρω τον εαυτό μου παραπάνω. Τέλος πάντων αυτές οι 5 μέρες για εμένα ήταν μαγικές. Μπορούσα να κάτσω στο σαλόνι, μπορούσα να μαι άνετη, επιτέλους ένιωσα μετά από μήνες να ξεκουράζομαι κ να νιώθω ότι είμαι σπίτι οχι κάπου που είναι σαν να "νοικιάζω" ένα δωμάτιο κ κάνω τις βασικές δουλειές. Δεν είναι ζωή όταν φτάνεις στα 25 και είσαι σε αυτή τη κατάσταση, πόσο μάλλον όταν είχες στόχους από μικρό παιδί να έχεις καταφέρει κάτι καλύτερο είναι ψυχικά βλαβερό. Παλεύω πλέον με ότι γυρνάω σε ένα χώρο που ασφυκτιώ, νιώθω ότι δεν ξεκουράζομαι και δεν μπορώ να είμαι ούτε δημιουργική, ούτε λειτουργική μέσα σε αυτόν. Εκτίμησα πολύ αυτές τις 5 μέρες. Ένιωσα να μπορώ να σκέφτομαι χωρίς πανικό. Χωρίς αυτό το πανικό της αβεβαιότητας και της αποτυχίας να πλακώνει το στήθος και το μυαλό μου. Σαν να γυρνούσα αργά πίσω σε εμένα και να μην είμαι ένα ρομπότ στον αυτόματο που προσπαθεί να επιβιώσει πηγαίνοντας στη σκατό δουλειά για να μαζέψει λεφτά και που ζεί σε ένα σπίτι που δεν χαρακτηρίζεται πια από οικογένεια και είναι κοινόχρηστο. Δύσκολα τα πράγματα σε μερικές οικογένειες και σε φάσεις που υπάρχουν. Αλλά όταν βγαίνω από αυτό συνηδητοποιω πόσο με αλλάζει και με βαραίνει. Με καταστρέφει οριακά γιατί δυστυχώς από μικρή ηλικία χρειάστηκε αναγκαστικά να αφήσω όνειρα και στόχους για ένα καλύτερο μέλλον γιατί οι δικοί μου δεν βοηθούσαν και έπρεπε να κάνω ότι μπορώ για να βγάζω τα δικά μου και να κάνω και ότι μπορώ όπως μπορώ με σπουδές. Αλλά πλέον ενώ πάντα ζούσα με το " δούλευε και να προσπαθείς και να περιμένεις όμορφα πράγματα" πλέον χάνω την ελπίδα αυτές της σκέψης. Που και αλήθεια ποτέ να μην ήταν μου έδινε μια ελπίδα να επιμένω ότι τα πράγματα θα αλλάξουν.