Αυτοί οι γονείς είναι ημημαθή όντα τα οποία ανάγουν τα τσιτάτα και την κάθε μπαρούφα σε φιλοσοφία διαπαιδαγώγησης και ανατροφής. Είστε οικογένεια (λέμε τώρα). Από τα φιλιά και τα χάδια μελών της οικογένειας, μεγαλώνουν υγιείς και ευτυχισμένοι άνθρωποι. Καμιά κοπέλα της οικογένειάς μου δεν βιάστηκε επειδή όλοι τις αγκάλιαζαν και τις φιλούσαν και έπαιζαν μαζί τους όταν ήταν μικρές. Αυτά που είπαν είναι βλακείες και δεν στο λέω ως κοινωνιολόγος (που είμαι) αλλά ως άνθρωπος που νιώθει ευλογημένος που μεγάλωσε σε μεγάλη οικογένεια, και το άλμπουμ των οικογενειακών μας φωτογραφιών περιλαμβάνει φωτογραφίες δικές μου και των αδερφών μου στις αγκαλιές ανθρώπων, συγγενών και φίλων, που σήμερα δεν γνωρίζω αν ζουν ή πέθαναν. Η αγάπη ποτέ δεν έβλαψε κανέναν. Η ηλιθιότητα πάντοτε. Αυτό το περιστατικό είναι ο ορισμός του προβληματικού περιβάλλοντος για κοινωνικοποίηση. Και επειδή -αν κατάλαβα καλά- συμμερίζεσαι παρόμοιες απόψεις, αν και όχι τόσο ακραίες όσο αυτή που περιέγραψες- καλό είναι να εξοικειωθείς με έγκυρη και εμπεριστατωμένη επιστημονική βιβλιογραφία επί του θέματος. Αν και πιστεύω πως δεν χρειάζεται. Κοινωνικοποίηση σημαίνει έκθεση σε διαφορετικά περιβάλλοντα και ποικίλα ερεθίσματα. Και τέλος. Ο τρόπος που στο είπε -μιλάμε για ξεκάθαρη και ωμή προσβολή- δημιουργεί άλλα, σοβαρότερα προβλήματα στις σχέσεις σας, δημιουργεί ρήγμα και απόσταση τα οποία είναι εξαιρετικά δύσκολο έως αδύνατο να γεφυρωθούν.
18.1.2024 | 14:04
Άβολο
Ο αρραβωνιαστικός μου έχει έναν αδερφό παντρεμένο. Οι σχέσεις μας είναι πολύ καλές. Πριν από 9 μήνες απέκτησαν έναν γλύκα γιο. Όλα καλά, τις προάλλες ήρθαν επίσκεψη σπίτι μας. Ο γιος τους ήδη προσπαθεί να περπατάει και μαθίνει τον κόσμο γύρω του. Δεν έχει συνηθίσει πολύ-πολύ αγκαλιές από τρίτους αν δεν είναι απ' τη μαμά ή τον μπαμπά του, γι' αυτό δεν θέλω να του επιβάλω τη δική μου αγκαλιά. Καμιά φορά απλώς κάθομαι κοντά του. Λοιπόν, προχθές που ήρθαν σπίτι μας, καθόμουν δίπλα απ' το παιδί. Η μαμά του τον είχε αγκαλιά και δίπλα ήταν και ο αδερφός του αρραβωνιαστικού μου. Κι εγώ μυρίζω το μαλλάκι του παιδιού και σχολιάζω ότι μυρίζει πούδρα και γάλα και του χαϊδεύω το κεφαλάκι. Και μου λέει, λοιπόν, ο αδερφός του αρραβωνιαστικού ότι θέλει να μου ζητήσει να μην πλησιάζω το παιδί τόσο και να κρατάω απόσταση γιατί, λέει, ότι κάπου διάβασε πως έτσι παραβιάζω την προσωπική ζώνη του παιδιού και αυτό στο μέλλον μπορεί να τον κάνει να χάσει την αίσθηση του προσωπικού του χώρου και έτσι να γίνει εύκολα θύμα παιδόφιλων. Ο αρραβωνιαστικός μου ήταν εκείνη την ώρα στην κουζίνα και έχασε τη φάση. Δεν είπα τίποτα, είπα μόνο "α, ναι. εντάξει." Και απομακρύνθηκα διακριτικά. Και μου λένε "όταν το παιδί γίνει 2-3 χρονών και αν θέλει να έρθει σ' εσένα, άσ' τον να έρθει από μόνος του." Παιδιά, δεν ξέρω γιατί, αλλά με πείραξε. Ίσως επειδή με τον τρόπο τους μού έδωσαν να καταλάβω ότι δεν με θεωρούν μέλος οικογένειας για τον μικρό, ή μπορεί απλά εγώ να το πήρα έτσι. Να σημειώσω κι εγώ ότι ήξερα πως είναι πρόβλημα αν, για παράδειγμα, το παιδί είναι 2-3 χρονών και αν για κάποιο λόγο αποφεύγει να πλησιάσει ενήλικες (μέλη οικογένειας ή φίλους γονιών), τότε είναι λάθος να του λέμε "πήγαινε δώσε φιλάκι/αγκάλιασε τον/την θείο/-α τάδε, μην είσαι αγενές." Τότε ναι, γιατί έτσι μαθαίνεις στο παιδί να μην έχει δική του γνώμη ή δικά του ένστικτα για κάποιους ανθρώπους, οπότε πολύ σύντομα να το θεωρεί πολύ φυσιολογικό να το αρπάζει όποιος θέλει για αγκαλιές κι επίδειξη στοργής που κάνει το παιδί να νιώθει άβολα μεν αλλά ανίκανο να το εκδηλώσει δε. Αλλά όταν είναι μόλις 9 μηνών, δεν θα έπρεπε να του δώσουμε να καταλάβει ότι υπάρχει ένα πολύ ασφαλές περιβάλλον ενηλίκων που μπορεί να εμπιστεύεται; (Είμαι 24 χρονών κοπέλα, οπότε δυσκολάκι για δυνάμει παιδόφιλη.) Και στην τελική, δεν είναι ότι πήγα και μύρισα το μαλλί πλησιάζοντας το πρόσωπό του με κίνδυνο να το τρομάξω, από πίσω πήγα κι ούτε που με είδε το παιδάκι. Ούτε το κατσιάζω, μόνο αυτό ήταν και μια άλλη φορά που το φίλησα στο μάγουλο. Η λογική μού λέει ότι δεν θα έπρεπε να με πειράζει, ότι είναι απλώς έτσι ο τρόπος που αποφάσισαν δυο γονείς να μεγαλώσουν το παιδί τους και ότι δεν έχει να κάνει μ' εμένα προσωπικά. Κι ωστόσο, αμφιβάλλω, γιατί δεν νομίζω πως θα είχαν την ίδια αντίδραση αν κάποια από τις γιαγιάδες του παιδιού πήγε να το αγκαλιάσει. Δεν καταλαβαίνω. Ίσως εν μέρει να μ' εκνευρίζει κι η υπερπροστατευτικότητα των μοντέρνων γονιών που έχουν διαβάσει μερικά πράγματα και τώρα νομίζουν ότι ξέρουν τα πάντα ως προς τι είναι το καλύτερο για το βλαστάρι τους και στο τέλος αυτό πάλι μπορεί να μη λειτουργήσει ή να γυρίσει εναντίον του παιδιού (π.χ. σ' αυτή την περίπτωση το παιδί να νιώθει σχετικά απομονωμένο γιατί δεν εισπράττει την αυθόρμητη στοργή κοντινών ανθρώπων πέραν απ' τους γονείς). Στον αρραβωνιαστικό μου δεν χρειάστηκε να κάνουν τέτοια κουβέντα γιατί δεν είναι ο τύπος που εκδηλώνει στοργή σε παιδιά όπως εγώ. Ήθελα απλώς να το πω κάπου και να βγάλω από μέσα μου την μάλλον αδικαιολόγητη ενόχλησή μου.
P.S.: Θα σεβαστώ την επιθυμία των γονιών του μέλλοντος ανιψιού μου, αλλά τότε κι εγώ δεν τους θέλω πολύ-πολύ επίσκεψη στο χώρο μας, γιατί το παιδί αγγίζει τα διακοσμητικά μας και τα λούτρινά μου και μπορεί να παραβιάζει τον δικό μου προσωπικό (και τακτοποιημένο) χώρο. :-P
7
