ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πώς πήγαινε αυτό τώρα; «The things I used to see I now can see no more»; Κάπως έτσι. Στάσου, όχι. The things that I have seen I now can see no more. Wordsworth. Όνομα και πράγμα. Ωδή στην παιδική ηλικία. ‘Η κάτι τέτοιο, τέλος πάντων. It is not now as it hath been of yore. And friendship be consigned to fairy tales of lore. Αυτό δικό μου. Σάμπως ζει ο ποιητής να μου ζητήσει το λόγο; Ως αιώνιος έφηβος (κι ανώριμος, το λες) αναρωτιόμουν καμιά φορά πώς καταλαβαίνει κανείς ότι μεγάλωσε; Τουλάχιστον εφόσον δεν τον έχει προδώσει ακόμα το σώμα του. Γιατί –κακά τα ψέματα- αν ξυπνάς το πρωί και τα κόκαλά σου τρίζουν σαν σκουριασμένοι μεντεσέδες, άσε λίγη πιεσούλα, κανά ζάχαρο να μας βρίσκεται –ε, τότε τι σκατά έφηβος αισθάνεσαι; Τώρα νομίζω ότι κατάλαβα επιτέλους. Μεγαλώνεις –πες το κι ωριμάζεις, δεν με πειράζει εμένα- όταν αρχίζεις να αποχαιρετάς ανθρώπους στη ζωή σου. Είτε γιατί φεύγουν οριστικά, ξέρεις «εις τόπον χλοερόν», είτε γιατί αποδημούν, είτε γιατί η σχέση σας έκανε τον κύκλο της. Κι αυτό, δεν το αποφασίζεις πάντα εσύ. Καμιά φορά πρέπει απλώς να κάνεις την καρδιά σου πέτρα και να το καταπιείς. Ένας από καρδιά, άλλος από δυστύχημα, ο τρίτος αυτοκτόνησε πρόπερσι (κι έγινε και πρωτοσέλιδο στις φυλλάδες. Έφυγε with a bang , πώς το λέτε εσείς εδώ γιατί ξεχνάω πώς το λέμε εμείς εκεί). Αλλά αυτό το συνηθίζεις. Είναι αμετάκλητο. Κι ανεξέλεγκτο. Το να μην μιλιέσαι με ανθρώπους που αγαπηθήκατε, γελάσατε, ανοίξατε την καρδιά σας, μοιραστήκατε πράγματα… αυτό δεν αντέχεται, φίλε. Πονάει , γιατί είναι επιλογή. Που σε αποκλείει. Κι ενώ τον νοιάζεσαι, δεν μπορείς να είσαι πια στη ζωή του. Μεγαλώνω επομένως, σημαίνει αφήνω πίσω μου ανθρώπους, πράγματα κι εποχές. “On ne vit pas sans se dire adieu. On ne vit pas san mourir un peu. Sans abandoner pour aller plus loin, sur son chemin quelque chose ou quelqu’un”. Είδες; Άφησα τη ρομαντική ποίηση κι έπιασα το τραγούδι. Τη MIreille Matthieu πού τη θυμήθηκα, θα μου πεις; Έτσι είμαι εγώ: ό,τι θυμάμαι χαίρομαι.