5.11.2021 | 23:31
Ας αφήσουμε το παρελθόν να είναι αυτό που είναι. Παρελθόν!
Είχα σχέση ενός χρόνου με έναν άντρα 10 χρόνια μεγαλύτερό μου, χωρισμένο με παιδιά. Τον αγάπησα πολύ και δε μπορούσα να δεχτώ ότι δε θέλει να κάνουμε και μαζί παιδιά, αφού υποτίθεται ότι τον έκανα ευτυχισμένο. Υποτίθεται! Χωρίσαμε πριν 6 μήνες. Συμφωνήσαμε να μην επικοινωνήσουμε για 2 μήνες και μετά να βρεθούμε, μπας και υπάρχει ακόμη κάτι και μπορεί να σωθεί. Τώρα μου είπε ότι έχει βρει άλλη, που είναι υπέροχη και ό,τι ακριβώς ήθελε. Χωρισμένη μαμά, για βόλτες και σεξ. Έπαθα σοκ. Περίμενα να τα ξαναβρουμε. Παρακάλεσα (για χιλιοστή φορά). Έκλαψα (έχασα το λογαριασμό στο μέτρημα). Την επόμενη μέρα ξύπνησα λες και έφυγε ένα τεράστιο βάρος από πάνω μου. Κατάλαβα τι εννοούσε. Όντως δεν ήμουν για αυτόν. Και γλύτωσα από πολλά προβλήματα. Θέλω να πω σε όλους και σε όλες, μη χάνετε το χρόνο σας. Να πονάμε, λογικό, αλλά να βάζουμε όριο. Έχασα 6 μήνες από τη ζωή μου. Δε γυρίζουν πίσω. Καλά να είναι εκεί που επέλεξε να βρίσκεται. Δε λέω ότι δεν τον σκέφτομαι. Όπως έρχονται όμως οι αναμνήσεις οι καλές, γιατί αυτές κρατάμε σε τέτοιες περιπτώσεις, στριμώχνω και εγώ μια άσχημη μαζί του και περνάει. Και μη μου πείτε ότι ήταν όλα εντάξει. Αλλιώς δε θα ήμασταν τώρα εδώ, να γράφουμε και να διαβάζουμε εξομολογησεις. Κάθε άλλο παρά έξυπνη είμαι ή το παίζω. Έπαθα και ελπίζω να έμαθα, για το μέλλον. Καλή συνέχεια σε όλους. Και κάτι τελευταίο, του Paulo Coelho: Στο τέλος θα πάνε όλα καλά. Και αν δεν πάνε, τότε δεν είναι το τέλος.
