1.4.2013 | 02:33
Αγαπη
Μου λειπει τοσο η αγαπη μου, αυτος που οταν ειμαστε μαζι νιωθω πως ειμαι πληρης, χαρουμενη. Ειμαστε χωρισμενοι εδω και πολυ καιρο. Εφταιγε εκεινος. Φοβος να συνεχισει. Ο τοσο τρελα ερωτευμενος, που δεν αντεχε μακρια μου, δεν μπορεσε γιατι η πτωχευση ηταν κατι που επρεπε να αντιμετωπισει, χωρις εμενα. Και εγω εκοψα καθε επικοινωνια, καθε ευκαιρια. Ακομα κι αν επεστρεφε, ξαναεφευγε. Ποναω αλλα ηταν το σωστο. Γιατι ομως νιωθω οτι εκεινος ειναι η αγαπη μου, και τωρα? Ειναι τοσο μεσα μου, τοσο το αλλο μου μισο, οπως οταν ζουσαμε μαζι. Τι γινεται τωρα? Μαλλον αποδεχομαι πως ετσι ειναι η ζωη και απλα προχωραω? Τα αφηνουμε ολα στη μοιρα?
