ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

και τα μάτια σου ανάσα τελευταία, πριν η κλεψύδρα των επιθυμιών να μηδενίσει…Δεν βλέπω, δεν ακούω. Νιώθω, μα ο χρόνος έχει σταματήσει…Δεν υπάρχουν πια γιατί. Μηδένισαν και αυτά…Θολώνει η ψυχή κάτι τέτοιες ώρες… Ανακατώνεται και δεν υπάρχει καμία άκρη στο κουβάρι της.Τελεία. Τελείωσα?Και τώρα τι? Που? Όπου. Πάντα έτσι έκανα. Έτσι και τώρα…Πάω.Σε εκείνη την σκηνή που χειροκροτούν τα χαμόγελα… Και τα πληρώνουν… Πάω εκεί… σαν άλλος παλιάτσος για ακόμα μία παράσταση.Μην λυπάσαι… Για να με «δεις» και εσύ, γι αυτό ήρθες… Μα κάπου στην διαδρομή ξεχάστηκες και παρατήρησες πέρα από το χαμόγελο…Για λίγο χαμογέλασα αληθινά… Μετά χάθηκες στην δίνη του γέλιου μου και εγώ κρύφτηκα πίσω από το παραβάν… μέχρι να ακούσω να με χειροκροτούν ξανά…Απογοητευτικό… όχι το χειροκρότημα… ο σκοπός του… Κάνει σαματά… μα η θλίψη πίσω από το χαμόγελο καλύπτει το χειροκρότημα τους… Ειρωνικό…μα πόση ασφάλεια δίνει η στολή του παλιάτσου… πόση? Πολύ…μα ποτέ δεν θα αγγίξει την ασφάλεια μιας αληθινής αγκαλιάς…Αγκάλιασε με… γιατί η καληνύχτα κοστίζει… όσο και η αγάπη…