ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νιώθω την ανάγκη να εξομολογηθώ αυτό που δεν χωράει στο μυαλό μου. Είμαι μόνη, χωρίς πατέρα στη ζωή. Εγώ και μια μητέρα που ζει μέσα στο άγχος, την μιζέρια, την ανασφάλεια.Κατηγορούμαι από την ίδια για την ανεργία μου.. λες και φταίω. Αυτό το μήνα μου έδωσε 100 ευρώ για να ζήσω, συνοδευόμενα από τη φράση "δε φτάνει που δε δουλεύεις, θες και χρήματα". Απλά δεν το χωράει το μυαλό μου. Γονείς που όταν τους λες πως σου λείπει η στήριξη και θα ήθελες να την είχες, για να έχεις λίγο παραπάνω θάρρος στη ζωή, την αντιλαμβάνονται μόνο ως οικονομική στήριξη. Η ηθική στήριξη δεν υπάρχει στον ορίζοντά τους, είναι μια έννοια άγνωστη. Τόσο άχρηστη, τόσο βάρος στο σπίτι; Κανένα δικαίωμα όταν είσαι άνεργος; Πως να μη σκεφτείς απαξιωτικά για τον εαυτό σου όταν στο σπίτι σου δεν σου συμπεριφέρονται ως πλάσμα με αξιοπρέπεια;