ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αποφάσισα να γράψω εδώ... δεν ξέρω γιατί. Ίσως επειδή δεν μπορώ να μιλήσω ανοιχτά για αυτό που με βασανίζει εδώ και πάρα πολύ καιρό. Πριν τέσσερα χρόνια, εγώ και ο εδώ λίγων ημερών πλέον άντρας μου, αποφασίσαμε πριν τέσσερα χρόνια, λόγο των δυσκολιών, να βγούμε στο εξωτερικό. Να δουλέψουμε τίμια και ήρεμα μέχρι να μαζέψουμε κάποια χρήματα για να ξανά γυρίσουμε στην πατρίδα. Δεν θα αναφέρω τη χώρα γιατί δεν θέλω να στιγματιστει.Πριν φύγουμε από την Ελλάδα, αρραβωνιασμενοι τότε, ήμασταν τρελά ενθουσιασμοι για αυτή την αλλαγή και όλο το ταξίδι. Μας άρεσε η τάξη της χώρας αυτής και οι ευκαιρίες που είχε για εργασία. Είχαμε και φίλους που ήταν από εκεί. Ήξερα αρκετά τη γλώσσα. Ολόκληρες εβδομάδες εγώ και ο άντρας μου ξενυχτουσαμε και λέγαμε το ένα και το άλλο γεμάτοι χαρά. Αυτή η χαρά όμως έγινε πίκρα θλίψη και βάσανο όταν τελικά φτάσαμε εκεί με ελάχιστα λεφτά για τα απαραίτητα. Εγώ και ο άντρας μου βρεθήκαμε ανήμποροι σε μια χώρα που ελάχιστοι μας φέρονται καλά. Μας κοιτάζουν με μίσος, μας χλευαζουν μπροστά και πίσω από την πλάτη μας και όταν μας ξεφεύγει καμιά ελληνική λέξη...το πράγμα αγριεύει. Ενα απο τα λιγα που μας έχουν πει: ''μην μιλάτε την γ@μημ&νη γλώσσα σας εδώ''. Έχουν μια αντιπάθεια για εμάς που με πληγώνει μέρα με τη μέρα και περισσότερο. Ακόμη και τα ονόματα μας τους κακοφαίνονται, γιατί είναι ατόφια ελληνικά. Μια φορά μάλιστα παραλίγο να πέσω θύμα βιασμού και αν δεν ήταν το έμπειρο μάτι του άντρα μου...Τώρα δεν ξέρω πως θα ήμουν και που θα ήμουν. Ο άντρας μου μου λέει να κάνουμε υπομονή για όσο ακόμη παραμένουμε εδώ μαζεύοντας χρήματα για να φτιάξουμε κάτι όμορφο στη μάνα Θεσσαλονίκη. Ένα ωραίο κατάστημα κοντά στο λιμάνι και μια καταπράσινη μονοκατοικία...Αυτό είναι το όνειρο μας. Και φυσικά δεν το λέμε σε κανέναν εδώ. Δουλεύουμε σκληρά και τίμια από την πρώτη μέρα για αυτό το σκοπό. Εγώ ομως με όλα αυτά που περνάω το έχω σχεδόν ξεχάσει. Η ψυχική μου υγεία δεν είναι καλή, όση στήριξη και αν παίρνω από τον άνθρωπο μου. Δεν αντέχω αυτή την συμπεριφορά, το να με μισούν χωρίς κανέναν απολύτως λόγο. Κάποιες φορές απλώς νιώθω τα πάντα να με πλακώνουν και αρκετές στιγμές πάνω στην απελπισία μου, ντρέπομαι που το λεω, εύχομαι να ήμουν από κάπου αλλού και όχι από την Ελλάδα. Γιατί έτσι θα είχα άλλη προφορά, άλλο όνομα και δεν θα με καταλάβαιναν. Αυτή η σκέψη βέβαια αμέσως μετά την ταραχή μου...σβήνει. Ο κάθε άνθρωπος πρέπει να νιώθει υπερήφανος για τα χώματα του. Αλλά υπαρχουν ωρες που νιώθω άσχημα. Σαν να βρίσκομαι σε ένα τόπο που με μισεί και θέλει να μου κάνει κακό. Τόσος ρατσισμός...δεν τον καταλαβαίνω. Εμείς με τους φίλους μας στη Ελλάδα που ήταν μετανάστες, ποτέ δεν είπαμε κάτι κακό. Ποτέ δεν πρόσβαλαμε. Ποτέ δεν τους κοιτάξαμε με μίσος. Με πονάει τρομερά και μου στοιχίζει. Ο άντρας μου με καθησυχάζει, περνάει και αυτός τα ίδια. Μα εκείνος είναι πιο δυνατός χαρακτήρας και κρατιέται, εγώ βουλιάζω. Εκείνος προσπαθεί να με σηκώσει. Με όποιον τρόπο μπορεί. Αλλά οι άνθρωποι είναι πολλοί και το μίσος κάποιες στιγμές σε στοιχειώνει. Μου λείπει τρομερά η Ελλάδα, σαν να μου ξεριζώσαν τη καρδία και την πέταξαν κάπου εκεί στα σύνορα. Όταν επιστρέψαμε για το γάμο μόνο τα χώματα δεν φιλησαμε σαν τον Οδυσσέα μόλις πάτησε στην Ιθάκη. Έπρεπε να φύγω μακριά για να καταλάβω πόσο αγαπώ το τόπο μου... Όταν γυρίσαμε εδώ η καρδιά μου πάγωσε. Και κανονικά θα έπρεπε να ήμαστε πιο ευτυχισμένοι από πριν. Ήμαστε! μα μόνο όταν ήμαστε οι δυο μας. Όταν ήμαστε έξω εκεί που γνωρίζουν ποιοι ήμαστε, τότε η θλίψη επανέρχεται. Ευτυχώς όλα αυτά μας κάνουν να αγαπιόμαστε πιο πολύ και ήμαστε πιο δεμένοι μεταξύ μας. Αυτή είναι η μόνη παρηγοριά μου μέχρι να γυρίσουμε μια και καλή στη όμορφη λαμπερή Θεσσαλονίκη. Εκεί όπου ανήκουμε. Όσο δύσκολα και αν είναι τα πράγματα στην Ελλάδα...δεν με νοιάζει. Εύχομαι αυτό μας το μαρτύριο να τελειώσει πια και να καταλάβουν οι άνθρωποι όσο βρισκόμαστε ακόμη εδώ πως ήμαστε όλοι το ίδιο και έχουμε ίδιο αίμα στις φλέβες μας.