ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

και αναφέρομαι και στους νέους ανθρώπους, βασικά ιδίως σε αυτούς, λέιπει η ζωντάνια, το πάθος, η περιέργεια. Δεν έχουν ενέργεια, είναι χωρίς υπερβολή ψόφιοι, τόσο ψόφιοι που με κουράζουν. Κοιτάνε ή το πάτωμα , ή την οθόνη του κίνητου τους, κάθονται σε παρέες όχι γιατί γουστάρουν τους άλλους ανθρώπους αλλά γιατί το να στέκεσαι μόνος είναι άβολο και μιλάνε νωχελικά για τα πιο βαρετά τετριμένα ανούσια θέματα, όχι για να επικοινωνήσουν απλά γιατί και η σιωπή τους μοιάζει κατάσταση άβολη. Αντάλασσουν οι κοπέλες πιο πολύ, φιλιά αγκαλιές κενές. Εντελώς κενές και ψυχρές. Τόσο ψυχρές που νιώθω την παγωμάρα από απέναντι. Περπατάνε κοιτώντας το κενο, με μια αδιαφορία για το περιβάλλον τους που ειλικρινά κάθε φορά δεν παύει να με εκπλήττει. Καμία περιέργεια να κοιτάξουν πάνω, κάτω, δεξιά ,αριστερά, πόσο μάλλον τους άλλους ανθρωπους. Μου μοιάζουν με ζόμπι. Είναι η χειρότερη αίσθηση να νιώθεις πως έχεις τόση ενέργεια που σε πνίγει, να θες να μοιράσεις ενέργεια , όχι να ρουφήξεις, να αλληλεπιδράσεις, να χτίσεις επαφές, να γνωρίσεις τον άλλον έτσι απλά για να τον γνωρίσεις και να συναντάς συνεχώς και παντού τόίχους . Τις λίγες φορές, που βρίσκω άτομο που να έχει πραγματικά την διάθεση να επικοινωνήσει, μοιάζει με πυροτέχνημα. Τις λίγες φορές που καταφέρνω να πω κάτι αστείο που να ξεκουνήσει κάποιον, ή να βάλω την συζήτηση σε μια πιο ουσιωδη πορεία, παίρνω τεράστια ικανοποιηση. Τεράστια...Κατα τ'αλλα προτιμώ την απομονώση. Την προτιμώ αλλά δεν την επιλέγω, θέλω να βρω τους ανθρώπους μου μέσα σε όλα αυτά τα ζόμπι και γι'αυτό δεν παραιτούμαι. Αλλά όταν βρίσκομαι σπίτι και μπορώ να φωνάξω, να χορέψω να τραγουδήσω,να κλάψω, να χοροπηδάω πάνω κάτω, να πάιξω το πιάνο μου, να χαιδέψω την γάτα μου γενικά να στρέψω κάπου όλη αυτήν την ενέργεια που με κατακλύζει , νιώθω τεράστια ανακούφιση, λιγότερη μοναξιά...