ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν από έναν χρόνο γνώρισα τον Αποστόλη μέσω κοινών γνωστών. Επειδή εγώ θα έφευγα μου ζήτησε να συνεχίσουμε να μιλάμε. Είχαμε πολλά κοινά, είχε πολύ χιούμορ, είχαμε τα ίδια γούστα στη μουσική και στον τρόπο ζωής. Τους πρώτους μήνες που μιλούσαμε (χαλαρά πάντα) μου φαινόταν όλα καλά. Μετά όσο τον γνώριζα καλύτερα κατάλαβα ότι από κάπου έχανε. Δε λέω, και εμένα μου αρέσει ο de Sade και γενικά όλα αυτά τα «περίεργα» και έχω ανοιχτό μυαλό, μου αρέσει να δοκιμάζω διάφορα και δεν κρίνω κανέναν για τον τρόπο ζωής που επιλέγει γιατί δεν μου αρέσει όταν κρίνουν εμένα.Για να μην τα πολυλογώ, κατάλαβα ότι ο Αποστόλης απλά ζούσε έτσι γιατί ήταν ανίκανος για οτιδήποτε άλλο. Κρυβόταν πίσω από διάφορες καταστάσεις γιατί συναισθηματικά ήταν ανάπηρος. Μια μέρα μου είπε (μεταξύ σοβαρού και αστείου) ότι θεωρεί ότι όλες οι γυναίκες είναι καλές για ένα πράγμα μόνο, μια άλλη μου είπε ότι πηγαίνει με πρώην κοπέλες του που τώρα είναι παντρεμένες, ότι τις «εκπαιδεύει» και κάτι τέτοια. Άρχισα λοιπόν να καταλαβαίνω ότι δεν είναι αυτό που λέμε άντρας, μόνο ένας βολεμένος δειλός ήταν. Ενώ πριν τον θεωρούσα πολύ εντάξει άτομο, πλέον ένιωθα αηδιασμένη. Τώρα δεν μιλάμε πια, χαθήκαμε και δεν με πείραξε καθόλου. Μερικές φορές λυπάμαι την (μελλοντική) γυναίκα του και άλλες φορές σκέφτομαι ότι κάτι τέτοια άτομα που το παίζουν και καλά επαναστάτες στο τέλος γίνονται η αιτία της κατάντιας της κοινωνίας.