ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εχθές, πέθανε ένας γείτονάς μου, από καρκίνο. 3 μήνες τον είχε, ήταν επιθετικός. Τον γνωρίζα πολύ καλά, αυτόν και την οικογενειά του, με τις κόρες του κάνω παρέα. Σήμερα, έγινε η κηδέια του. Όλος ο κόσμος και συγκεκριμένα η οικογενειά του έκλαιγαν, φυσιολογικό. Το ίδιο και η αδερφή μου αλλά και κάποιοι άλλοι γέιτονες. Εγώ από την άλλη, δεν έκλαψα καθόλου, με το ζόρι να πέσει ένα δάκρυ. Ήθελα να κλάψω αλλά δεν μου έβγαινε. Γενικά, και σε άλλες κηδείες που έχω παέι (στους παππούδες μου και στον θείο μου) πολύ δύσκολα έκλαιγα. Αισθάνομαι αναίσθητη! Είμαι εγωίστρια και σκέφτομαι μόνο τον εαυτό μου. Τις περισσότερες φορές που θα κλάψω γίνεται συνήθως όταν βρίσκομαι μόνη μου ή την νύχτα που είμαι στο κρέβατι πριν αποκοιμηθω. Συνήθως κλαίω βουβά. Αλλά κάποιες φορές είμαι τελείως αναίσθητη όπως σε θέματα που υποτείθεται θα έπρεπε να κλάψω (πχ κηδείες, πόσο μάλλον με άτομα, όταν έχουμε και κοντινές σχέσεις). Κάποιες φορές σκέφτομαι, ότι έχω αποδεχτεί τον θάνατο και για αυτό δεν κλαίω. Αλλά και όταν ο θάνατος είναι τόσο ξαφνικός όπως του θείου μου που είναι ακόμα χειρότερο, πάλι δεν εκλαψα, πιέστηκα για να κλάψω ίσως σε κάποιες στιγμές. Δεν ξέρω... Αλήθεια, πιστεύτε ότι μπορεί να είμαι αναίσιθητη; υπάρχει άνθρωπος που να είναι αναίσθητος στην ψυχή; Κάποιες γιαγιάδες έλεγαν ότι ένας που κλαίει μπορεί μέσα του να βράζει, ενώ καποιος που δεν κλαίει και δεν μιλάει μπορεί να είναι ήρεμος μέσα του. Δεν με θεωρώ ψύχραιμη όμως και γενικά έχω άγχος...Υπάρχουν και άλλα άτομα σαν εμένα;