ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ο πατερας μου ειναι ενας ανθρωπος που μας εκανε μια ζωη να αμφιβαλλουμε για τον εαυτο μας και τις ικανοτητες μας εμενα και τ αδερφια μου. απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου με μειωνε και με υποτιμουσε. οταν καποια στιγμη αρρωστησα στα 10 μου αρχισε να λεει σε ολους το παιδι εχει 6 μηνες ζωη κι αυτο γιατι δεν αντεχε στην ιδεα πως θα ειχε ενα παιδι με χρονιο προβλημα. οσα χρονια με πηγαινοφερνει στα νοσοκομεια παντα παραπονιεται το αγχος του ειναι η διαδρομη, τα εξοδα, το που θα παρκαρει το αυτοκινητο κτλ. κι οχι πως παει η κατασταση μου και αν θα πανε ολα καλα καθε φορα που νοσηλευομαι. ποτε δεν πιστεψε σε μενα και σε ολους λεει την κλασσικη ατακα: το παιδι εχει προβλημα...το χουν μαθει ως και οι πετρες. με κοιτανε ολοι λες και ειμαι κανενα κατακαημενο ψυχασθενες ατομο ενω πασχω απο αυτοανοσο. τωρα πια που εχω φτασει στα 30 και, και δυστυχως ζω ακομη με τους γονεις μου μιας και ειμαι χωρις δουλεια η κατασταση συνεχιζεται και ως προς το επομενο σταδιο της ζωης ενος ανθρωπου...την οικογενειακη αποκατασταση...παντα ακουω τις ιδιες φρασεις : ποιος θα σε παρει εσενα? εσυ δεν κανεις γι αυτα, τι θα θες αφου θα βρεις καποιον και θα καταληξει να σε στενοχωρησει και να σε παρατησει, βρες εναν κι αμα σε παρει παρτον και τελειωνε. βαρεθηκα πια...ξερω πολυ καλα ποια ειμαι και πως εχει η κατασταση μου...δε θελω ν ακουω αυτον τον αντιλαλο συνεχως μες το κεφαλι μου...συγνωμη για το πρηξιμο παιδες αλλα πνιγομαι για αλλη μια μερα μεσα σ αυτη την κατασταση.