ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν λίγα χρόνια, αν μου έλεγες ότι ο πατέρας μου θα ήθελε βοήθεια ακόμα κ στο να ντυθεί, θα γελούσα μέχρι δακρύων.... να που όμως τώρα, δεν μπορεί να ντυθεί μόνος του, να βγει απ το σπίτι μόνος του, να συζητήσει λογικά, να βάλει νερό στο ποτήρι του και να πρέπει να το πιει με καλαμάκι... Αυτός... ο πιο δραστήριος άνθρωπος που ήξερα... έχει πολλά ξεσπάσματα, κλάμματα, υστερίες, ανικανότητα να συζητήσει λογικά -ώρες ώρες- με μας, την οικογένειά του.... (λόγω ασθένειας). Δεν είναι ο άνθρωπος που ήξερα... ο πατέρας μου... Ίσως να είναι κάποιος που του μοιάζει.... Με ποιόν να μοιραστώ ότι κλαίω κάθε βράδυ κ παρακαλάω το θεό να με πάει πίσω για να είμαι ευτυχισμένη...? Δεν είμαι, κλαίω, κλαίω με λυγμούς κάθε βράδυ, πονάω για μένα, για εκείνη..... Για τα χρόνια που χάνουμε και οι 3 μας έτσι..... Ξυπνάω με ένα βάρος κάθε μέρα......... Σε αρρωσταίνει λίγο λίγο..... και γίνεται πολύ....Η υπομονή, δεν άντεξε και πήγε αλλού....Τ.Μ.