ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ναι. Έναν καιρό σε μια γωνιά ήταν έναν άνθρωπος πολύ ταλαιπωρημένος, κοκκαλιαρης πάνω σε ένα καροτσάκι αναπηρικό. Όταν περνούσαμε από εκείνο το σημείο με την παρέα μου οποίος έβλεπε αυτό το σκηνικό τον έπιανε κατάθλιψη. Μια φίλη μου είχε πετύχει κάποιον να του κάνει ένεση. Αυτό της έμεινε σαν πολύ ψυχοπλακωτικη εικόνα.

Ψυχοπλακώνομαι όταν βλέπω μοναχικούς παππουληδες και γιαγιάδες. Θέλω να τους κάνω αγκαλίτσα. Και χαλιεμαι όταν βλέπω να κυκλοφορούν ελευθερα και ανενόχλητα πολλά παράσιτα της κοινωνίας. Αυτά.

Μου έχει συμβεί 2 φορές. Την πρώτη φορά όταν ήμουν 13-14 και είχα πάει στο σπίτι ενός φίλου μου, είδα τους ναρκομανείς γονείς του και το σκεφτόμουν για παρά πολύ καιρό, οπότε τους ξαναβλέπω μου ένιωθα απαίσια γιατί τον λυπομουνα. Τον φίλο μου τον μεγάλωναν οι παππούδες του. Δεύτερη περίπτωση ήταν όταν είδα στο δρόμο την κολλητή της πρώην μου. Ο τρόπος που με κοίταξε ήταν σαν να είμαι δολοφόνος ενώ χωρίσαμε κανονικά. Την χαιρέτησα και δεν απάντησε καν. Ένιωσα πάλι απαίσια και το σκεφτόμουν για λίγες μέρες.

Οχι

Μου συμβαίνει όταν βλέπω κάποιο μωρό άρρωστο ή που φαίνεται ότι η οικογένεια του δεν έχει τα προς το ζην. Γενικά σπάνια κάποιο θέαμα θα με ρίξει ψυχολογικά για όλη την ημέρα. Γενικά είμαι και λίγο αναίσθητη ή μάλλον εγώ γίνει. Με τα μωρά, όμως, έχω θέμα.

δωστης φαγητό κατι ...............