ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν μερικές βδομάδες γύρισα το ρολόι μου μια ώρα πίσω.Για κάποιο λόγο μπορούμε να γυρνάμε πίσω την ώρα,αλλά όχι το χρόνο.Η ηλικία μου παραμένει ίδια,ίδιοι και οι φόβοι μου,ίδια και η απόγνωσή μου.Μεγάλωσα σε μια οικογένεια κανονική,με κανονικούς ρυθμούς,ανάμεσα σε Πασόκ και ΝΔ,ανάμεσα σε ξυπνητήρια που κάθε μέρα χτυπούσαν για να σηκωθούμε.Σχολείο,φροντιστήριο,πανεπιστήμιο,δουλειά.Μόνο τις Κυριακές σταματούσαν να χτυπάνε και τότε άρχιζε η ζωή μας.Μια Κυριακή για να καθαρίσεις το σπίτι σου,να φτιάξεις ζεστό σπιτικό φαγάκι,να δεις τους φίλους σου και να κοιμηθείς τη νύχτα χαμογελαστός για να βγάλεις φτου κι απ'την αρχή,την εβδομάδα που σε περιμένει.Δούλεψα απ'τα 18 μου,μοίρασα διαφημιστικά,σέρβιρα καφέδες,έπαιξα μουσική,προώθησα προιόντα και όταν με το καλό πήρα το πτυχίο μου βρήκα μια κανονική δουλειά.Το μέγιστο μηνιαίο εισόδημα ήταν 670 ευρώ,που μετά έγινε 620 ευρώ,που μετά έγινε 480 ευρώ και στο τέλος λόγω της κρίσης έγινε 0 ευρώ και κάμποσοι μήνες απλήρωτοι...Δούλεψα 8ωρο,12ωρο,υπερωρίες,Σαββατοκύριακα και στο πορτοφόλι μου δεν είχα λεφτά ούτε για τσιγάρα.Όταν σήκωσα το κεφάλι και είπα ΦΤΑΝΕΙ,ΩΣ ΕΔΩ,βρέθηκα στο ταμείο ανεργίας με 360 ευρώ.Έφτασα 30 χρονών,να πηγαινοέρχομαι σε δημόσιες υπηρεσίες και να συμπληρώνω προκυρήξεις,ακόμη και για τη θέση της καθαρίστριας.Η δουλειά δεν είναι ντροπή,είναι δικαίωμα!Στα 30 μου θα μπορούσα να είμαι παντρεμένη κ να έχω παιδιά,να πηγαίνω εκδρομές,να διασκεδάζω,να χαμογελάω.Αντ' αυτού ξυπνάω κάθε πρωί απελπισμένη και σκέφτομαι ανώδυνους τρόπους για να δώσω τέλος στη ζωή μου.Βλέπω τους γονείς μου,δύο ανθρώπους δυνατούς και υγιείς,μέρα με τη μέρα να καταρρέουν.Δύο γονείς που μεγάλωσαν το παιδί τους με όνειρα και σήμερα δεν μπορούν να το βοηθήσουν γιατί όλη τους τη σύνταξη την παίρνει η εφορία...Όταν ήμουν μικρούλα φοβόμουν το σκοτάδι και τώρα στα 30 μου το σκοτάδι έγινε η μόνη διέξοδος.Μέρα με τη μέρα βουλιάζω όλο και πιο βαθιά σ'αυτό.Σκοτάδι,δάκρυα,απελπισία.Αναρωτιέμαι όλοι αυτοί που μας κατάντησαν έτσι,που έχουν το θράσος και βγαίνουν στις τηλεοράσεις και μας κοροιδεύουν κατάμουτρα,έχουν αγγίξει ποτέ το σκοτάδι?Έχουν δει τα παιδιά τους να κλαίνε?Έχουν φάει μια ολόκληρη βδομάδα το ίδιο φαγητό?Έχουν ξαπλώσει στο παγωμένο κρεβάτι γιατί δεν έχουν θέρμανση?Έχουν κουλουριαστεί στη γωνιά του καναπέ τους,αγγίζοντας τα όρια της απελπισίας και της κατάθλιψης?Αναζητώ έναν ήρωα να με σπρώξει απ'τον καναπέ μου,να κλείσει τον υπολογιστή μου και να μου πει ΒΓΕΣ ΕΞΩ ΚΑΙ ΠΑΛΕΨΕ,ΦΩΝΑΞΕ,ΣΠΑΣΕ,ΞΕΣΠΑΣΕ!Εγώ απο μόνη μου τί να κάνω?Θα μπορούσα να είμαι μια ευτυχισμένη γυναίκα,όμως είμαι απλά ένα δυστυχισμένο ανθρωπάκι,ανάμεσα σε τόσα άλλα.Η ζωή μου έγινε ρημαδιό και μένα δεν με ρώτησε κανένας...