ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι 23 και οδευω στα 24, με πτυχίο και πρακτικές ασκήσεις στο δημόσιο τομέα από τα 22, με εθελοντική εργασια ενός έτους στο κλάδο και ακόμη άνεργη. Σχεδόν 1,5 χρόνο άνεργη. Και ο ασεπ δε μετρά ως εργασιακή εμπειρία τον εθελοντισμό ούτε τις πρακτικές ασκήσεις ούτε αν ξεπατωνωσουν στο τρέξιμο και ξεστραβωνωσουν στο διάβασμα για να πάρεις επαίνους. Το μόνο που μου έχει μείνει είναι κάποιες καλές κουβέντες από καθηγητές και επαγγελματίες του τομέα και ένας τεράστιος κατάλογος με ανεκπληρωτα όνειρα.Κατά πως φαίνεται :Δε θα τα ζήσω ποτέ. Θα μένω με τους γονείς μου μια ζωή.Και θα χάσω και τους λιγοστούς φίλους που κατόρθωσα να κάνω από όταν γύρισα στο πατρικό.Ενώ τα όνειρά μου για εργασία στο τομέα των σπουδών μου, για μεταπτυχιακό, για τη δημιουργία κάτι νέου ολοκληρωτικά δικου μου επιχειρηματικού σχεδίου , για ταξίδια , για την απόκτηση δικής μου κατοικίας με το συντροφο μου , για το ξεκίνημα ενός νέου χόμπι, για ... για ... για. .. Μου λένε τώρα Γεια δε θα ρθουμε πότε !Και ναι ξέρω ότι μεμψιμοιρω ίσως, ότι υπάρχον και χειρότερα σίγουρα, αλλα οτι υπάρχουν και καλύτερα σίγουρα. Είναι από εκείνες τις μέρες που όλο και περισσότερο με βαραίνουν τελευταία, εκείνες τις μέρες που όλες οι θετικές σκέψεις συνοδεύονται από μια φωνούλα που λέει "τι άλλο θα σκεφθεις για να μην πέσεις πιο κάτω " , εκείνες οι μέρες που νιώθω αδράνεια ! Και δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από την αδράνεια ! Τη μισώ. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να μη πιστεύεις πια στις δυνάμεις σου. Από το να μη σου δίνεται η ευκαιρία να πιστέψεις. Ακόμη και αν προσπαθείς να δημιουργήσεις τις ευκαιρίες ούτε καν αυτό μπορείς...