ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Και έρχεται ένα βράδυ που αναρωτιέσαι, τι ακριβώς φταίει... Και δεν ξέρεις...δεν μπορείς να σκεφτείς τι λάθος κάνεις...απλά θες να μιλήσεις...Πώς μπορείς να μιλάς για έρωτα όταν δεν τον ζείς με εκείνον αλλά τον ονειρεύεσαι.. ποσό ανήλικο και παιδιάστικο όλο αυτό, όμως έτσι νιώθεις, να πονάς που δεν βγαίνει μαζί σου, να πονάς που δεν σε θέλει( γιατί άν σε ήθελε θα έκανε κίνηση)..να πονάς που τον βλέπεις κάθε μέρα και δεν τον αγγίζεις. Και όταν κάποιο βράδυ συνειδητοποιέις πως έτσι είναι όλη σου η ζωή.. Γεμάτη απο έρωτες χωρίς σώμα.. Και δεν είσαι μπάζο, μια χαρά σε φλέρταραν πάντα...οι άλλοι...αυτοί που δεν ήθελες...Και η δουλεία? Γεμάτοι οι τοίχοι απο πτυχία και εσύ στο τίποτα.. να ονειρεύεσαι την δουλέια..το σπίτι...όλα στα όνειρα και η πραγματικότητα μία. Ξυπνάς μόνη και κοροίδευεις την μέρα για να βγεί... Κλέβεις στιγμές...αλλα για πόσο...και περιμένεις θάυματα, μα δεν γίνονται, όχι σε τούτο τον ενήλικο κόσμο.. Δεν μπορώ ρε παιδία, θέλω να ζήσω, να γελάσω σαν τα τρίχρονα παιδάκια...να αγαπηθώ σαν τις ταινίες... να πολεμήσω..να διεκδικήσω..μα είμαι τόσο μικρή στα 30 μου ακόμα...και δεν ξέρω τι κάνω πλέον....