ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το ομολογώ ότι είμαι. Δε μπορώ να κρατήσω το στόμα μου κλειστό για τον εαυτό μου. Σε όλους θα πω τα σχέδια μου, σε όλους θα πω γιατί μάλωσα με τον φίλο μου, σε όλους θα πω γιατί χώρισα με τον φίλο μου, αν σκέφτομαι να τα ξαναβρούμε, τι σκέφτομαι για το μέλλον...που έστειλα βιογραφικό...και όταν λέω σε όλους εννοώ σε όλους όσους ρωτάνε. Πχ δουλεύω σε μία εταιρεία και συνάντησα τις προάλλες μία συνάδελφο που απλά μιλάμε στη δουλειά και έχουμε πει και 2-3 πιο προσωπικά. Και με ρωτάει "τι κάνει ο Π. " και απαντάω καλά είναι αλλά χωρίσαμε. Μα γιατί δεν είπα ένα σκέτο καλά είναι; Και ξεκίνησε.. "αχ τι κριμα..μα γιατι..σκέφτεσαι να τα ξαναβρείτε.. αχ ναι ξερω αυτο το προβλημα το εχουν κ αλλοι ...εγώ πιστεύω..."κλπ. Κατά τη διάρκεια των όσων έλεγε ένιωθα ότι με κρίνει και ότι δεν είχα ζητήσει τη γνώμη της, δεν ήξερε τη σχέση μου και έβγαζε συμπεράσματα. Και φταίω εγώ. Δίνω δικαιώματα. Όλες μου οι φίλες 4-5 θα ξέρουν ότι πχ μαλώσαμε, μου έστειλε εκείνο, του είπα εκείνο..Γιατί; Δε μοιράζεται κανείς τόσο προσωπικά με εμένα και καλά κάνει..εγώ γιατί είμαι ανοιχτό βιβλίο; Αφού το κάνω, νιώθω και εκτεθειμένη,και φυσικά εκθέτω και τον εκάστοτε σύντροφό μου αφού ξέρουν την προσωπική μας ζωή.. και ότι έχω πει πολλά και ποιος ξέρει τι θα λένε για μένα αλλά και ακούω γνώμες που με επηρεάζουν και δε μπορώ να σκεφτώ καθαρά. Ο καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του και δε μπορώ να σηκώσω ανάστημα και να πω "όπα..πολλά είπες..είσαι έξω απο τον χορό." . Πώς το σταματάω αυτό; Είμαι γενικά ανασφαλής και η γνώμη του άλλου έχει μεγάλη σημασία για μένα. Προσπαθώ να το αποβάλλω μέ συνεδρίες σε ψυχολόγο(και άλλα πράγματα, όχι μόνο αυτό) και μάλλον πηγάζει από αυτή μου την ανασφάλεια.. σαν να πρέπει να δω αν έκανα το σωστό μέσα απο γκάλοπ. Αλλα θελω να το σταματησω...καμια ιδεα;