ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ακριβώς 11 χρόνια πριν, διαγνώστικα με νευρική ανορεξία ή αλλιώς ψυχογενή ανορεξία. Όλα άρχισαν από συνομήλικα μου τότε παιδιά, που μου έλεγαν ότι έχω χοντρά μπούτια. Ποτέ δεν υπήρξα χοντρή. Ήμουν από μικρή ανεπτυγμένο και ψηλό κορίτσι, το ψηλότερο στο σχολείο. Για να έφτανα την τελειότητα ας πούμε, ότι έπρεπε να χάσω 4 με 5 κιλά. Τίποτα δηλαδή... απλά θα περιοριζα λίγο τα γλυκά που είναι ακόμα και σήμερα η αδυναμία μου. Όλα άρχισαν με μια δίαιτα, φτιαγμένη από εμένα. Άρχισα να κόβω το junk food, τα γλυκά και οτιδήποτε άλλο με περιττές θερμίδες που στην ουσία δεν είναι και υγιεινό. Στην πορεία όταν τα πράγματα άρχισαν να χειροτερεύουν, όταν δηλαδή είχα χάσει ήδη καμία 15αρια κιλά που φαινόταν εμφανώς... αρχισα να τρώω ακριβώς τη μισή ποσότητα φαγητού χωρίζοντας τη με το πιρούνι, μετραγα τις θερμίδες κρατώντας και ένα ας το πούμε ημερολόγιο, έκρυβα το φαγητό μου, κοιμόμουν από τις 7 το απόγευμα γιατί μόνο και μόνο στη σκέψη του γεύματος πρωινού, μεσημεριανού, απογευματινός τρελαινομουν... ώσπου έφθασα 39 κιλά με υψος γυρω στο 1.65 και έκανα εισαγωγή στο νοσοκομείο. Ύστερα, έχασα αλλά 3 κιλά βγάζοντας την ημέρα ίσα ίσα με λίγο νερό και κανένα φρούτο. Φυσικά μου έβαλαν ρινικό καθετηρα τον οποίο κράτησα αρκετούς μήνες έως ότου παρω εξιτήριο δηλαδή 11 μήνες μετά.Έχασα 1 σχολική χρόνια άλλα μπρος στην υγεία δεν έχει να κάνει... Τότε βέβαια είχα στεναχωρηθεί πολύ. Μπήκα 39 κιλά, βγήκα γύρω στα 65-70. Αυτή είναι η ιστορία μου. Έντεκα χρόνια μετά, είμαι μια χαρά, αλλά ακόμα στεναχωριέμαι και θυμάμαι αυτό το περιστατικό όταν διαβαζω/βλέπω παρόμοια περιστατικά εφηβων/ενηλίκων. Είναι μια πολύ ύπουλη ασθένεια που σε σκοτώνει μέρα με τη μέρα και πιο πολύ. Εύχομαι όσοι βασανιζεστε από αυτήν να γίνετε το συντομότερο δυνατό καλά και να τη θυμάστε σαν ένα καλό μάθημα ζωής. Γιατί όπως λένε τα παθήματα γίνονται μαθήματα. :-)Φιλικά Ν. 24