3.11.2013 | 23:00
Ανθρωπιά
Ενώ περίμενα στη στάση το αστικό, βλέπω ένα μεγάλο άνθρωπο σκελετωμένο και καταβεβλημένο που με το ζόρι στεκόταν στα πόδια του, να ζητιανεύει στους περαστικούς. Από μια παρέα λοιπόν, σηκώνεται ένα παιδί και πάει και του παίρνει κάτι να φάει.Πόσο συγκινητικό και ανθρώπινο. Πόσο λίγη ένιωσα που δεν έκανα και 'γω το ίδιο. Μπράβο στο παιδί και μακάρι να γίνει παράδειγμα προς όλους μας τέτοιες εποχές που οι συνάνθρωποι μας χρειάζονται βήθεια. Όσο υπάρχουν ακόμη Άνθωποι, υπάρχει ελπίδα!
