ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με πήρε τηλέφωνο στο skype. "Έχω ένα άσχημο νέο. Η γιαγιά πέθανε.". Όταν σου λένε 'έχω ένα άσχημο νέο', δεν σκέφτεσαι αυτό. Δεν αντέδρασα. Καλύτερα που έφυγε, είχε ταλαιπωρηθεί τους τελευταίους μήνες. Δεν ήταν πολύ μεγάλη.Εδώ κάνει κρύο. Χιόνι.Μετά από 10 λεπτά τα θυμήθηκα όλα. Τα καλοκαίρια στο χωριό, τις τυρόπιτες, τα παιχνίδια στον κήπο. Τη γιαγιά τη θυμάμαι κυρίως να είναι ξαπλωμένη. Δεν είχε κάποιο πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας. Κάποτε κατάλαβα ότι ίσως να βαριόταν να κάνει το οτιδήποτε. Τους τελευταίους μήνες ήθελε να πεθάνει. Δεν έτρωγε, δεν έπινε. Κατάθλιψη, είπαν. Άρχισε να ξεχνά.Και τότε έκλαψα. Ξαφνικά έκλαψα πολύ. Έκλαιγα για τη γιαγιά. Όχι γιατί πέθανε, αλλά γιατί δεν έζησε. Σχολείο πήγε μέχρι την τετάρτη δημοτικού, παντρεύτηκε στα 16. Ποτέ δε μίλησε για τα όνειρά τις, άραγε είχε; Τι σκεφτόταν στα κρυφά; Μας έλεγε ιστορίες για κάποιον που ήξερε κάποιους και έγινε κάτι. Τίποτα γι αυτήν. Τα ξέραμε όλα. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε...Αυτό που θυμάμαι είναι το 'χουχ'. Συχνά συνόδευε τις εκπνοές της με ένα 'χουχ'. Ήταν ένα σιγανό 'ωχ' που το έλεγε όσο δυνατά χρειαζόταν για να καταλάβεις οτι περνάει δύσκολα.Δε χάρηκε τη ζωή της. Τη θυμάμαι θλιμμένη. Ακόμα και όταν ήταν χαρούμενη το έκανε με έναν τρόπο που σου έδειχνε πως δε θα κρατήσει για πολύ.Θα ήθελα οι άνθρωποι να ζούσαν αληθινά. Να χαίρονταν, να χαμογελούσαν, να τραγουδούσαν, να αγαπούσαν τις στιγμές, τους ανθρώπους και τα όνειρά τους. Η γιαγιά μου ξεχάστηκε και η ζωή πέρασε χωρίς να την προσέξει.Είμαι σχεδόν σίγουρη πως η τελευταία της εκπνοή συνοδευόταν από ένα ήσυχο 'χουχ'.Αντίο γιαγιά.Θα σε θυμάμαι.