ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
24.11.2012 | 01:23

Αντοχές

Πριν λίγο καιρό ο πατέρας μου έμεινε άνεργος... πρωτότυπο για τα ελληνικά δεδομένα!! Σερβιτόρος σε εστιατόριο ήταν. Δεν τον πήρε από κάτω αρχικά, έλεγε πως έψαχνε να βρει κάτι. Είχε πρόβλημα με τα ηλικιακά δεδομένα καθότι 57, αλλά το προσπαθούσε,έλεγε! Εγώ είμαι 24 και άνεργη, μια πτυχιούχος σαν πολλούς άλλους που κάνω κανένα ιδιαίτερο για χαρτζιλίκι (γιατί όσα βγάζω δεν πάνε για παραπάνω). Συνηθισμένο φαινόμενο κι αυτό. Ο αδερφός μου σπουδάζει επαρχία. Η μανα μου είναι καθαρίστρια σε καταστήματα μέσω συνεργείου, ημιαπασχολούμενη με καθαρές αποδοχές 120 ευρώ το μήνα! Για να γυρίσω στον πατέρα μου... Από δουλειά δε βρήκε κάτι, αν και πιστεύω πως είναι επιλεκτικος, δυστυχώς! Σήμερα όμως, σε μια διαφωνία που είχαμε, μου πέταξε πως δεν θέλει να βρει δουλειά, δεν έχει αντοχές ούτε σωματικές ούτε ψυχικές...Φοβάμαι για το τι θα γίνει... φοβάμαι μην το εννοεί...φοβάμαι για την κατάσταση μας... φοβάμαι για τις σπουδές του αδερφού μου...Τι σκατά να κάνω;; τι;;;
1
 
 
 
 
σχόλια
Να σταματήσεις να γκρινιάζεις και να τα βάζεις με τον πατέρα σου, και μια που εσύ- εκ των πραγμάτων- έχεις περισσότερες αντοχές (όντας 24), αντί να τις σπαταλάς σε ενδοοικογενειακές διαφωνίες, επιρρίπτοντας- ίσως- και ευθύνες στον καημένο τον πατέρα σου, που έμεινε ξεκρέμαστος λίγο πριν τα 60, να μη δουλεύεις μόνο για ένα "χαρτζιλίκι", αλλά είτε να εξελίξεις τα ιδιαίτερα (θέλει κυνήγι αυτό, δε γίνεται έτσι απλά) είτε να βρεις (και) μια άλλη δουλειά (μια που εσύ δεν είσαι τόσο "επιλεκτική" όσο ο πατέρας σου, υποθέτω)Δεν με εκπλήσσει βέβαια η στάση σου. Ανήκεις σε μια γενιά που τη μεγάλωσαν σε καιρούς αφθονίας έτσι που να μη σας λείψει τίποτα μεν αλλά δεν έχετε μάθει ούτε να εκτιμάτε ούτε να αξιολογείτε αυτά που σας δίνονται, ούτε και να αναλαμβάνετε ευθύνες για οτιδήποτε. Και τώρα που αυτές οι παροχές σιγά-σιγά χάνονται, επιρρίπτετε ευθύνες δεξιά και αριστερά, γιατί πλέον συνειδητοποιείτε (βίαια, καθώς ήσασταν τόσο καλομαθημένοι) πως πλέον δεν δουλεύετε για τη βολή σας, για το χαρτζιλίκι και για τη βόλτα σας αλλά για να επιβιώσετε και για να συνεισφέρετε ενεργά στην οικογένειά σας. Αυτά είναι, δυστυχώς, τα νέα δεδομένα, αγαπητή. Και είναι δύσκολο για όλους μας.ΥΓ. επανέρχομαι στο ότι ο πατέρας σου είναι "επιλεκτικός δυστυχώς" (!). Μετά από τη δουλειά μιας ζωής- μέσα από την οποία σπουδάσατε εσύ και ο αδελφός σου- δε νομίζεις ότι το δικαιούται λίγο; Το τι μπορείς να κάνεις το γράφω πιο πάνω.

ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΩΡΑ

Scroll to top icon