ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Προσωπικα πιστευω οτι οι ανθρωποι ειμαστε ικανοι για το καλυτερο αλλα και για το χειροτερο δυστυχως.Οποτε ναι και το ενδεχομενο της απιστιας ειναι αρκετο πιθανο...Τωρα αν καποιος θα υποκυψει ή οχι στον πειρασμο εξαρταται απο πολλους παραγοντες οπως τι νιωθουμε για τον συντροφο μας και αν ειμαστε πραγματικα ερωτευμενοι, το ειδος της σχεσης που εχουμε δηλαδη σε μια μακροχρονια σχεση με βαθια συναισθηματα ισως να ειναι πιο ευκολο να παραμεινει καποιος πιστος και να μην ρισκαρει να χαλασει αυτο που εχει, σημαντικο ρολο παιζεις επισης και ο χαρακτηρας του καθε ανθρωπου να ξερει τι θελει απο τη ζωη κ τη σχεση του κτλ...

Η απιστία είναι ενδημική και στα ζώα και στο ανθρώπινο είδος. Σύμφωνα με διεθνείς στατιστικές, 9 στους 10 άντρες έχουν πάει με άλλη γυναίκα μία ή και περισσότερες φορές στη ζωή τους. Οι γυναίκες πάλι απιστούν σε μικρότερο ποσοστό, περίπου 60% - 70% στην Ελλάδα.Οι άντρες βιολογικά είναι πολυγαμικοί εκ φύσεως, πρέπει να διαμοιράσουν τα γονίδιά τους. Προσπαθούν ασυνείδητα πηγαίνοντας με πολλές γυναίκες να εξασφαλίσουν μια μορφή αθανασίας. Οι γυναίκες είναι λιγότερο πολυγαμικές σε σχέση με τους άνδρες -οι γυναίκες ικανοποιούνται με την απόκτηση παιδιού ή παιδιών, παύουν να αναζητούν τη συνέχειά τους. Όλα αυτά είναι ασυνείδητα βέβαια, αλλά είναι βιολογικές ανάγκες. Σημειωτέον επίσης ότι η απιστία γίνεται και για την ευχαρίστηση, την απόλαυση, την επιβεβαίωση.Ο έρωτας ουσιαστικά είναι η προβολή των αναγκών μας σε άλλους ανθρώπους, που ελπίζουμε ότι θα τις ικανοποιήσουν..Αν έχουμε λοιπόν μια ικανοποιητική σχέση, τότε δύσκολα μπαίνει κάποιος στον πειρασμό.Λες έχω μια καλή σχέση.. τον/την αγαπάω και δεν θέλω να τον/την πληγώσω.. Η μεγαλύτερη ευτυχία είναι να βρει κανείς τον κατάλληλο άνθρωπο και ως εκ τούτου να είναι μονογαμικός. Αυτό είναι όμως το 5% που είναι τα ευτυχισμένα ζευγάρια.

Ας δούμε τα πράγματα λίγο πιο ψύχραιμα: Πότε κάποιο άτομο (εκτός παθολογικών περιπτώσεων) οδηγείται στο να κερατώσει το έταιρον ήμισι; Πολύ απλά όταν δεν νιώθει καλυμένο και βλέπει ότι κάθε προσπάθεια εποικοδομητικού διαλόγου μαζί του για την εξεύρεση μιας λύσης, πέφτει διαρκώς στο κενό. Κοινώς, όταν το έταιρον ήμισι παύει να είναι αυτό που γνώρισες και με την συμπεριφορά του σου δείχνει έμπρακτη αδιαφορία (ομιλία, κρεβάτι, γενικότερη συμπεριφορά). Και από που πηγάζει αυτό; Καλώς ή κακώς οι ερωτικές σχέσεις των ανθρώπων είναι παιχνίδι εξουσίας. Και η αδιαφορία/ ακαμψία που σου μοστράρει ο άλλος είναι απόρροια του ότι σε θεωρεί δεδομένο και υποχείριο του. Εκεί είναι λοιπόν που το κέρατο έρχεται σαν το κερασάκι στην τούρτα. Σαν πράξη εκδίκισης και απόγνωσης συνάμα. Απόγνωσης όταν έχεις επενδύσει συναισθήματα σε έναν άνθρωπο που πίστεψες και σου έδειχνε ότι σε αγαπάει. Προσωπικά ποτέ μου δεν κεράτωσα. Αλλά δεν μπορώ να ορκιστώ ότι αυτό θα γίνεται εσαεί. Παλιότερα ήμουν απόλυτος στο θέμα του κέρατου. Αλλά με μια δεύτερη σκέψη και ίσως ωριμότερη, διαπιστώνω ότι η ζωή μας είναι πολύ μικρή για να είμαστε ακέραιοι με ανθρώπους που δεν αξίζουν και να αναλώνουμε τον εαυτό μας σε μια ανούσια και αδιέξοδη "αποκλειστικότητα" μαζί τους. Για να μιλήσω και με πιο συγκεκριμένο παράδειγμα: Δεν θα κάκιζα μια κοπέλα που θα γοητευτεί από κάποιον που την πλησίασε με όμορφο τρόπο έξω, την στιγμή που το αγόρι της την έχει γραμένη για το champions league, τον Γαύρο ή τον Βάζελο. Αντίστοιχα και για ένα παλικάρι που η κοπέλα του είναι μονίως στην κοσμάρα της και από "τηγανίτα" τίποτα. Αν ο ένας απ'τους δύο μέσα σε μια σχέση έχει ψυχολογικά/απωθημένα/θέματα, ο άλλος δεν φταίει σε κάτι.

νομιζω πως οταν εισαι ερωτευμενος με τον αλλον, οτι και να πεσει μπροστα σου, οτι μα οτι πειρασμος και αν ειναι αυτος, τοτε δεν θα ενδωσεις.