Φίλτατε The second stage of six paths, επειδή και εγώ νιώθω ''βετεράνος της ζωής'' πλέον, θα σου πω ότι τα όσα αναφέρεις έχουν μία βάση. Προσωπικά, τα βιώματά μου με έχουν κάνει να είμαι επιεικής με ανθρώπινες συμπεριφορές, γιατί πιστεύω ακράδαντα πως όλοι είναι ικανοί για τα πάντα σε δεδομένη περίσταση. Και γενικότερα αποφεύγω το κράξιμο. Επί της ουσίας τώρα: δε θεωρώ ότι η απιστία είναι ''ασυγχώρητο'' παράπτωμα, δεν υπάρχουν ασυγχώρητα παραπτώματα: όλα συγχωρούνται, το κριτήριο για τη συγχώρηση ή μη είναι η επιθυμία μας ή όχι για να υπάρχει ένας άνθρωπος στη ζωή μας και μόνον αυτό.
19.9.2016 | 17:09
Απιστία
Συχνά στις εξομολογησεις βλέπω κείμενα για την απιστία.Κείμενα στα οποία ο εξομολογουμενος όχι μόνο δεν νιώθει περήφανος γι'αυτό που κάνει ή σκέφτεται αλλά έχει ενοχές,βρίσκεται σε αδιέξοδο και ζητάει βοήθεια. Από κάτω κλασικά ακολουθούν δεκάδες "δεν ταυτίζομαι" και ιδιαίτερα επικριτικά ως και προσβλητικά σχόλια.Γιατί τόση σκληρότητα και γιατί να παριστανουμε συνέχεια τους αναμαρτητους? Όλοι κάνουμε λάθη και οφείλουμε να βοηθάμε ο ένας τον άλλον να τα αναγνωριζουμε και να τα διορθωνουμε. Σχόλια του τύπου "ε αφού είσαι π*****" όχι μόνο δεν βοηθάνε αλλά φέρνουν ακόμα μεγαλύτερο αδιέξοδο.
1
![1Ο+1 εξαιρετικά αναγνώσματα για το τέλος της εβδομάδας [08.11.24]](/sites/default/files/styles/square_mini/public/articles/2024-11-08/__LiFO_10%2B1_Previews4%20%281%29.jpg?h=748d7e9c&itok=zdgEe7VA)
