Αγαπητό πλάσμα, πιστεύω πως δεν οφείλεις σε κανέναν συγγνώμη παρα μόνο στον εαυτό σου που τον μαστιγώνεις βάναυσα. Συγγενείς και λοιποί δεν έχουν κανένα λόγο στη ζωή σου και να μη σ'απασχολεί η γνώμη τους. Ασχολήσου με σένα και τις δικές σου ανάγκες. Οι παραλυτικές ιδέες σου και οι κρίσεις πανικού μπορεί να προέρχονται από την κρίση ταυτότητας που περνάς.Η σεξουαλική ταυτότητα δεν είναι κάτι το οριοθετημένο,όπως έχουμε μάθει από παιδιά. Είναι πολύ όμορφο το να μπορείς να ερωτεύεσαι ανθρώπους και όχι φύλα. Αντιλαμβάνομαι πως αυτό περιπλέκει τη σκέψη σου, κι είναι δύσκολο να είσαι ο εαυτός σου σε μια κοινωνία που είναι κλειστόμυαλη. Προσπάθησε ωστόσο να μη δίνεις τέτοια βαρύτητα στο φύλο του ανθρώπου που επέλεξες να είναι σύντροφός σου και ξέφυγε από τις ταμπέλες straight/gay/agender κλπ. Φυσικά, σου κόστισε και η περιπέτεια της μητέρας σου, η οποία ασυνείδητα μπορεί να σου δημιούργησε φοβίες και ανασφάλειες. Πέρασε όμως ευτυχώς και τώρα μπορείς να ασχοληθείς με εσένα, τις ανάγκες σου, τα όνειρά σου. Μην απελπίζεσαι και μην ακούς τα σχόλια των γύρω σου. Αν εσυ ξέρεις πως δεν είσαι τεμπέλα, ε τότε δεν είσαι. Χρειάζεσαι απλά τον χρόνο σου, να πιστέψεις λίγο στον εαυτό σου, να ορθώσεις ανάστημα και να χτίσεις τον κόσμο σου. Ξέρω πως οι λέξεις πληγώνουν, ειδικά όταν προέρχονται από γονείς, στο χέρι σου όμως είναι να βάλεις παρωπίδες, ειδάλλως δεν θα αναστηθείς ποτέ.Καλή δύναμη, κουράγιο και περισσότερη πίστη στις αληθινές σου ποιότητες.
14.8.2017 | 01:23
Απλα για να το βγαλω απο σενα μου.
Γεια χαρα αγνωστοι...!Υπαρχουν μερες που δεν μπορω ουτε καν να σηκωθω απο το κρεβατι ...αυτες τις μερες εχω ενα αγχος απεριγραπτο χωρις να υπαρχει λογος. Φτιαχνω 27272 υποθετικα καταστροφικα σενάρια στο μυαλο μου για το τι μπορει να παει στραβα και παραλυω. Δεν παιρνω ανασα και παθαινω κρισεις πανικου...!οι γονεις μου νομιζουν οτι ειμαι τεμπελα και γουσταρω να ακουω την γκρινια τους γιαυτο δεν παω να βρω δουλεια. Δεν ξερουν ομως ποσα ακυρα εχω φαει σε συνεντεύξεις...ποσο ψαρωμενη και αγχωμενη παω τωρα ..αν παω.Η αληθεια ειναι οτι εχω παρα πολυ ορεξη για δουλεια αλλα ποιος να με παρει ρε γαμω αν δεν μπορω να αρθρωσω λεξη απτο αγχος...μαλλον για χαζη θα με περνανε. Επιπλεον εχω σχεση με μια κοπελα ...ναι κοπελα ( και εγω κοπελα ειμαι) εδω και 2 χρονια ..και ναι την αγαπαω πολυ..αλλα βαρέθηκα να κρυβομαστε ..ειναι κουραστικο και ψυχοφθορο. Κουραστηκα να λεω ψεμματα στους δικους μου σε μερικους φιλους ..μερικες φορες και στον εαυτο μου. Επιπλεον εχουμε σχεση εξ αποστασεως και πηγαινοέρχομαστε συνεχεια...και ειναι δυσκολο . Ενω νιωθω ερωτευμενη μαζι της και την αγαπάω...δεν μαρεσει το σεξ με γυναικα δεν με καυλωνει το γυναικείο κορμι. Με καυλωνει το μυαλο της και η ψυχη της. Εχω μπλεξει τα μπουτια μου. Δεν ξερω ποια ειμαι δεν ξερω τι θελω ...δεν ξερω τιποτα. Οταν η μαμα μου διαγνωστηκε με καρκινο εμεινα 2 χρονια στο πλευρο της ..σε ολες τις χημειοθεραπειες σε όλες τις εξετασεις ,σε ολους τους εμετους ημουν εκει..παρατησα τα παντα εγινα ασπιδα για να μην φοβαται ...και δυο χρονια μετα το μονο που μου λεει ειναι "ενα προβλημα εισαι γινε λιγο σας τον αδερφο σου " που ηταν ο αδερφος μου μαμα οταν τον ειχες αναγκη? Πουθενα. Δεν πειραζει παλι το ιδιο θα εκανα για σενα αν γύρναγα το χρονο πισω απλα θα εκανα και πραγματα για μενα...εκανα πολυ κακο στον εαυτο μου που τα παρατησα ολα. Εγινα αρρωστοφοβικη , ανασφαλης και χιλια δυο αλλα . Πρέπει να συνελθω και γρηγορα ...η ζωη περναει και εγω ουτε καν που την γευομαι. Τοσα ονειρα τοσα σχεδια ...ποσο βαθυα μέσα μου τα εχω θαψει? Που πηγε η ορεξη μου για ζωη ? Ντρεπομαι για μενα ...η βασικα λυπαμαι. Λυπαμαι για τον ανθρωπο που εξελίχθηκα . Λυπαμαι που δεν είμαι δυνατη...Συγγνωμη μαμα και μπαμπα που οταν σας ρωτανε τι κανει η κορη σας ..ντρεπεστε να πειτε οτι δεν κανω τιποτα, συγνωμη αδερφε μου που εχεις ενα βλεμμα λυπησης καθε φορα που με κοιτας , συγγνωμη στο υπολοιπο σοι που δεν ειμαι τοσο εξυπνη οσο νομιζατε και λετε πως καταντησα ετσι..συγγνωμη εαυτε μου που σε εχω απογοητευσει.
1
