ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ενώ είχα γονείς που με μεγάλωσαν με αγάπη και με στοργή, φροντίζοντας να μην στερηθώ τίποτα ειδικά σε ό,τι αφορούσε την εκπαίδευσή μου, ποτέ δεν είδαν με καλό μάτι την ενασχόληση με ένα χόμπι π.χ. αθλητισμός ή μουσική ή θέατρο. Με αποτέλεσμα να υπάρχει βαθιά μέσα μου μια ''κρυμμένη φύση'' η οποία βγήκε στην επιφάνεια όταν ήδη σπούδαζα κάτι το οποίο νόμιζα ότι ήθελα να σπουδάσω αλλά κατάλαβα ότι οι ίδιοι μου οι γονείς με έσπρωξαν εκεί. Σπούδασα εκπαιδευτικός και τώρα είμαι άνεργη. Και φυσικά πολύ δύσκολα βρίσκεται δουλειά σήμερα σε μια επαρχιακή πόλη όπου ζω και δεν έχω κανένα μέσον, ούτε γνωριμίες με άτομα που κινούν τα νήματα. Από φοιτήτρια είχα ξεκινήσει χορό, μετά ασχολήθηκα με ένα project που συνδύαζε φωτογραφία και χορό, είχα μάθει να κατασκευάζω από μόνη μου περίπλοκα κοσμήματα με ιδιαίτερα υλικά, έφτιαχνα δικά μου ρούχα επίσης με γνώσεις που απέκτησα αυτοδίδακτη, ξεκίνησα να γράφω και να ασχολούμαι με τη μυθοπλασία και την ποίηση...και τελευταία έκανα την πιο σημαντική μου απόπειρα να μάθω μουσική και συγκεκριμένα κρουστά. Αυτό προέκυψε από προτροπή φίλων όπου σε φιλικές μαζώξεις έπαιρνα τα όργανα ενός γνωστού μας και έμαθα σιγά σιγά ρυθμούς και συνόδευα τα παιδιά που παίζανε μουσική, δίχως να έχω καμία μουσική γνώση. Απλά γουστάρω πολύ τη μουσική. Ο σύντροφός μου είναι επίσης ερασιτέχνης μουσικός και αυτοδίδακτος, έπαιζε από φοιτητής σε μαγαζιά και το σπίτι μας κάθε μέρα είναι γεμάτο μουσική. Όταν πριν λίγο καιρό ανέφερα στους δικούς μου ότι ξεκίνησα να μαθαίνω μουσική γέλασαν και μου απάντησαν ειρωνικά ''ναι να μάθεις σου χρειάζεται οπωσδήποτε''. Αισθάνθηκα πληγωμένη και τους είπα ''εντάξει κοροιδέψετε όσο θέλετε, αλλά θα το κάνω''. Φυσικά και το δούλεμα συνεχίστηκε, με αποτέλεσμα να σηκωθώνα φύγω από το πατρικό μου νωρίτερα από την ώρα που είχα κατά νου. Δεν δικαιούται κανείς να μάθει κάτι νέο στη ζωή του; Επειδή αυτοί και όλη τους η γενιά έζησε με παρωπίδες και τους ένοιαζε μόνο τι θα πει ο κόσμος για τις προτιμήσεις τους όσον αφορά το με τι ασχολούνται, πρέπει να το κάνω κι εγώ; Επίσης ο αδερφός μου έπαιζε μουσική από μικρός και τον είχανε στείλει ωδείο μια χρονιά, για εμένα ούτε λόγος φυσικά, έπρεπε μόνο να διαβάζω, να πηγαίνω σε 3 φροντιστήρια (μαθήματα/γλώσσες) και να φέρνω στο σπίτι καλούς βαθμούς. ΤΙΠΟΤΑ από όλα αυτά δεν χρησίμευσε τελικά. Ενώ αν είχα κάνει την ''επιπολαιότητα'' να δηλώσω Θεατρικών Σπουδών τότε στο μηχανογραφικό ή να κάνω προετοιμασία για την Καλών Τεχνών και μετά να δώσω εξετάσεις...ίσως να ήταν αλλιώς τα πράγματα. Θυμάμαι που ένας ξάδερφός μου έπαιζε πιάνο και οι γονείς του τον στήριζαν σε κάθε του βήμα. Είχα πάει πολλές φορές μαζί τους σε συναυλίες μαθητικές να τον δουμε. Οι γονείς μου φυσικά κορόιδευαν το ότι κάνει τον καλλιτέχνη και λέγανε ότι οι γονείς του είναι φαντασμένοι κλπ . Εντέλει σπούδασε μουσική και πλέον κάνει μεν λίγα ιδιαίτερα αλλά είναι ευτυχισμένος από την επιλογή του, κι ας βγάζει ελάχιστα από αυτό. Σήμερα κατάφερα στα 32 μου να διαβάσω και να παίξω μια ολόκληρη παρτιτούρα και αισθάνομαι πιο χαρούμενη από ποτέ. Και ήθελα να το μοιραστώ... :-)