ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι άνθρωπος που προσαρμόζομαι εύκολα μεν, προτιμώ τον δύσκολο δρόμο προκειμένου να έχω αυτό που θέλω δε.Για παράδειγμα: στη δουλειά πήγαινα με το αυτοκίνητο. Θεωρώ ότι είμαι καλή οδηγός. Πρώτον δεν έχω τρακάρει ποτέ ούτε έχω κοντέψει να τρακάρω ποτέ (δεν ξέρω κατά πόσο είναι απόδειξη αυτό, αλλά σίγουρα είναι ένα θετικό) και δεύτερον, δεν υπάρχει άνθρωπος που να έχει μπει στο αυτοκίνητο και να μην μου έχει κάνει κομπλιμέντο για τον τρόπο που οδηγώ. Πάραυτα, κάθε πρωί που πήγαινα και απόγευμα που γυρνούσα από το δουλειά, τσαντιζόμουν με αυτά που έβλεπα στον δρόμο και κυρίως με αυτά που μου έλεγαν στο δρόμο χωρίς ουσιαστικό λόγο.Προσαρμόστηκα και είπα οκ, μην ασχολείσαι. Όμως με χάλαγε, με χάλαγε πολύ. Έτσι επέλεξα να πηγαίνω στη δουλειά με τα πόδια (1 ώρα περπάτημα να πάω και 1 να γυρίσω). Δεν ήταν ό,τι πιο εύκολο -ειδικά στην αρχή-, αλλά τουλάχιστον θα είχα την ησυχία μου. Ή έτσι νόμιζα.Την πρώτη κιόλας μέρα άκουγα πράγματα που δεν ήθελα να ακούω: τσιρίδες, κουτσομπολιά, βρισιές κλπ. Άμεση λύση: ακουστικά και μουσική.Έπειτα υπήρχε ένα φανάρι από όπου θα διέσχιζα έναν κεντρικό. Ενώ είχα πράσινο σταθερό και τα αυτοκίνητα που έστριβαν παλλόμενο, κανείς δεν με άφηνε να περάσω -μάλιστα μου κόρναραν κιόλας. Κατέληξα να περνάω με κόκκινο αναγκαστικά. Μετά από λίγες μέρες αποδέχτηκα ότι ποτέ κανείς δεν θα με αφήσει να περάσω σε αυτό το σημείο. Οπότε άλλαξα τη διαδρομή (κάνοντάς τη λίγο μεγαλύτερη αναγκαστικά) προκειμένου να περνάω από άλλο σημείο.Κι έρχομαι στο σήμερα. Περπατούσα σε μια ανηφόρα και μπροστά μου ήταν ένα κύριος μεγαλύτερης ηλικίας οποίος κάπνιζε. Πήγαινε πιο αργά από εμένα αλλά έτσι όπως ήταν το πεζοδρόμιο δεν μπορούσα να κάνω προσπέραση. Οπότε κατέβασα το ρυθμό μου και κράτησα απόσταση μέχρι να φτάσουμε στο τέλος του δρόμου που έχει άπλα. Και κάπου στα μέσα της ανηφόρας -τσουπ!-, ο κύριος αποφασίζει να πετάξει το τσιγάρο του στο δρόμο και μάλιστα προς τα πίσω. Το αποτέλεσμα ήταν το τσιγάρο να πέσει πάνω μου και να καεί το κολάν μου. Αποφάσισα να μην μιλήσω.Λίγο μετά πέτυχα μια παρέα παιδιών (λυκείου πρέπει να ήταν), που έσκιζαν κάτι σημειώσεις τους και τις πέταγαν ο ένας στον άλλον για παιχνίδι. Εννοείται στο δρόμο και εννοείται ότι κανείς τους δεν έκανε κίνηση να μαζέψει τον χαμό που έκαναν. Αποφάσισα να μην πω τίποτα. Έλα όμως που έπιασε το μάτι μου τον υπάλληλο του δήμου που καθαρίζει το δρόμο στην επόμενη γωνία. Κοντοστάθηκα και άρχισα να μαζεύω από κάτω τα σκουπίδια στη χούφτα μου -είμαι και σιχασιάρα. Είχα τα ακουστικά και δεν άκουγα αν έλεγαν κάτι τα παιδιά ούτε τους έδωσα σημασία. Μετά από λίγο άρχισαν να μαζεύουν κι αυτοί. Και συνέχισα το δρόμο μου.Θέλω απλά την ησυχία μου. Δεν θέλω να δίνω το καλό παράδειγμα. Δεν θέλω να τσαντίζομαι. Δεν θέλω επαφές με άλλους. Δεν θέλω μπράβο. Δεν θέλω καλημέρες. Θέλω μόνο και απλά την ησυχία μου.Αποδέχομαι ότι δεν μπορώ να την έχω στην Αθήνα. Το επόμενο βήμα είναι να απομονωθώ κάπου.