ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θελω να γραψω κατι καλο. Να βγαλω αυτο που εχω μεσα μου και να το τυλιξω σε ομορφες λεξεις. Να νιωσω καπως καλυτερα για το κουβαρι των συναισθηματων που μου πνιγει το ειναι. Νιωθω οτι μερικες φορες δεν μπορω να αναπνευσω. Και θελω τοσο πολυ να βαλω να πιω ενα τσιπουρο και να κανω ενα τσιγαρο αλλα παλι τα ιδια; Παλι τα ιδια... Καινουργια χρονια και ειπα να αλλαξω. Αλλα παλι εδω. Ας πιουμε λοιπον και ας μιλησουμε για τα λαθη μας αγνωστε. Στην υγεια σου. Ενιγουει, η πρωτη μου εξεταστικη ξεκινα σε λιγοτερο απο 2 βδομαδες και εχω αγχωθει τοσο πολυ γιατι πολυ απλα δεν μπορω να συγκεντρωθω. Ειναι η πρωτη φορα που βλεπω πως τα πραγματα δεν θα γινουν απο μονα τους οπως γινοντουσαν παντα. Γενικα, ειμαι εξυπνη θαρρω αν και στο σχολειο δεν ξεσκιζομουν ποτε για να εχω τελειους βαθμους και πανελληνιες δεν εδωσα ποτε και περασα στη σχολη μου παρολα αυτα μεσω ειδικης κατηγοριας. Και ηρθε τωρα η ωρα να ιδρωσει λιγο ο κωλος μου. Αλλα δεν μπορει να στρωθει ο πουστης. Και το τσιπουρο με ζεσταινει. Αλλα δεν θελω να ζεστενομαι απο το τσιπουρο. Θελω να εχω μια ζεστη αγκαλια. Αυτη τη θαλπωρη της αγκαλιας γκομενου. Αυτη τη θαλπωρη που δεν ειχα ποτε. Ειμαι σιγουρη πως δεν ειμαι η μονη που της λειπει μια αγκαλια. Λενε οτι η αγκαλια μειωνει τις πιθανοτητες για καρδιοπαθεια. Γιαυτο προσπαθω να αγκαλιαζω οσο περισσοτερο μπορω τον κοσμο. Να λεω οτι κατι κανω. Ισως αν αγκαλιασω τους καθηγητες μου να με περασουν αλλα δεν το βλεπω. Εκτος αν πιεσω πολυ δυνατα τα βυζια μου πανω τους. Νιωθω μονη μου. Στη σχολη δεν εχω μια συγκεκριμενη παρεα αλλα αντεχω. Εχω γινει πια μαστερ στο να προσποιουμαι οτι ειμαι κομπλε ακομα και οταν δεν ειμαι. Και εχω αρχισει να ξεγελαω και τον εαυτο μου. Και σκαλωνω γιατι δεν νιωθω το βαρος στους ωμους μου. Ενα βαρος που νιωθω παντα οταν πινω. Περιεργο. Ισως να εμεινε στο 2012. Ηθελα να αφησω πολλα πισω μου και να μην τα παρω παλι μαζι μου στη φετινη χρονια. Τα κιλακια μου, την καταχρηση χορτου, τα ψεματα, την σαπιλα, την παρακμη. Αλλα απ´οτι φαινεται μεχρι στιγμης τα περισσοτερα ειναι ακομα μαζι μου. Και δεν μπορω να τα διωξω. Ή μαλλον βαριεμαι να μπω στον κοπο να τα διωξω. Αλλα ειναι για το καλο μου. Καποια στιγμη θα γινει και αυτο. Αφου δεν ηρθε το τελος του κοσμου σημαινει οτι εχω χρονο να κανω ολα οσα θελω να κανω. Γενικα, για την καινουργια χρονια ο στοχος μου ειναι ενας: ΜΗΝ ΒΑΡΙΕΣΑΙ ΚΑΙ ΜΗΝ ΣΑΠΙΖΕΙΣ. Ανεκαθεν αυτα τα δυο πανε χερι,χερι. Αλλα τις τελευταιες δυο μερες αυτο κανω. Με την δικαιολογια βεβαια οτι εχει κρυο εξω και δεν θελω να αρρωστησω. Αλλος ενας στοχος για την καινουργια χρονια: ΜΗΝ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΕΙΣ ΤΙΣ ΛΑΘΟΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΣΟΥ. Και βλεπω πολυ τηλεοραση αυτες τις μερες. Για την ακριβεια reality television. Και σκεφτομαι ποσο ευκολο θα ηταν να υπηρχε μια ευκαιρια να συμμετεχω και εγω σε κατι τετοιο. Ειναι απαισιο και γελοιο αλλα εχω οσο να ναι ενα βαθμο θεατρικοτητας μεσα μου και θα μπορουσα να το ξεφτιλισω. Και να γινω διασημη και να με θυμαται ισως καποιος καημενος που καιγεται με τετοιου ειδους μαλακιες. Γιατι θελω να με θυμουνται. Ισως για αυτο φωναζω τοσο πολυ. Για να τραβαω την προσοχη. Αν και πλεον δεν το κανω συνειδητα. Και φωναζω πολυ. Ποναει και ο λαιμος μου. Γιαυτο ας πιω λιγο ακομα. Και εχω ανοιξει το παραθυρο για να μην μυριζει το τσιγαρο μου και κρυωνουν τα χερια μου. Προβληματα μια ζωη! Θελω να ερωτευτω. Η κολλητη μου που ειναι το ιδιο περιεργη με εμενα ειναι σε σχεση και εγω δεν ειχα ποτε μου σχεση. Και το θελω τοσο πολυ. Ο Dr. Seuss ειχε πει "You know you're in love when you can't fall asleep because reality is finally better than your dreams". Αυτο θελω και γω. Ποσο δυσκολο ειναι πια?! Νιωθω μια τρομερη απελπισια. Θελω να κανω τοσα πραγματα αλλα νιωθω σαν κατι να με κραταει πισω. Και αυτο ειναι θαρρω ο πληγωμενος εγωισμος μου που φοβαται μην πληγωθει ακομα περισσοτερο. Αλλα δεν μπορεις να μενεις πισω. Γιατι η ζωη θα συνεχιστει με ή χωρις εσενα. Το θεμα ειναι να κανεις βηματα. Δεν εχει σημασια προς πια κατευθυνση απλα να κινεισαι. Να μην εισαι στασιμος. Και εγω ειμαι στασιμη εδω και πολυ καιρο. Τα ποδια μου εχουν μουδιασει και εχουν ριζωθει βαθια στη θεση τους. Δεν μπορω να τα κουνησω. Θελω ενα φιλι. Και μια αγκαλια. Και μια ωθηση. Να με ταρακουνησει. Δεν ξερω τι νιωθω. Τι συναισθηματα με βασανιζουν. Αν ειναι καλα ή κακα. Αλλα εχω την ταση να γελαω. Και να χαμογελαω. Οποτε μαλλον ειναι καλα. Ή ειναι κακα και ο εγκεφαλος μου με ειρωνευεται. Ενα απ τα δυο ειναι παντως. Αχ αγνωστε, δεν αντεχω αλλο. Θελω να τα γαμησω ολα και να φυγω αλλα που να παω? Επαναστατης του καναπε. Καπως ετσι πιστευω ειμαστε ολοι πλεον. Ανθρωποι με θεληση αλλα κατι λειπει. Παντα κατι λειπει. Δεν ξερω για σενα, αλλα εγω πολλες φορες σκεφτομαι ολα οσα δεν εχω κανει. Και ειμαι απο τους ανθρωπους που αν και αφηνω πολλα πραγματα στη μεση, παντα γυρναω και τα τελειωνω. Ή μαλλον οχι παντα. Αλλα προσπαθω. Δεν θελω να αφησω μισοτελειωμενα τα πραγματα στη ζωη μου απο δω και περα. Μισοτελειωμενα τσιγαρα, μισοτελειωμενα λογια, μισοτελειωμενες υποσχεσεις. Θελω να ειμαι πληρης. Αλλα κατι με σταματαει. Παντα κατι μας κραταει πισω. Αρχισα να γραφω μαλακιες. Αλλα δεν θελω να σε αφησω ετσι ξεκρεμαστο οποτε θα σου πω το εξης: Διαβαζα καποιες μικρες ιστοριες και υπηρχε μια οπου εξιστορουσε τις σκεψεις μιας ετοιμοθανατης κοπελας. Σκεφτοταν την ζωη της λιγο πριν το αναποφευκτο τελος της. Και συνειδητοποιησε πως μια χαρα ειχε περασει. Και ηθελε να γελασει. Αλλα δεν μπορουσε. Τα σιδερα που ειχαν χωθει βαθια μεσα της δεν της το επετρεπαν.