ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με αφορμη μια προσφατη συζητηση σκεφτηκα κι εγω να γραψω την ακολουθη εξομολογηση, προσπαθωντας να κατανοησω ωρες ωρες ορισμενους ανθρωπους. Με τους δικούς μου ανθρώπους γενικά είμαι εκδηλωτική και μου αρέσει να τους απευθύνομαι με θερμές και οικείες προσφωνήσεις πχ ''γλυκιά μου / αγάπη μου / καλέ μου / φίλη/ε μου / μάτια μου κλπ'' ανάλογα το άτομο και την περίπτωση. Ειδικά σε μικρά παιδιά γίνομαι λιώμα :) Συνήθως μου το ανταποδίδουν και είναι αμοιβαίο, ειδικά φίλες και άτομα του οικογενειακού κύκλου μου και του άντρα μου. Θέλω γενικά όποιο άτομο συναναστρέφομαι στην οικεία καθημερινότητα μου να αισθάνεται ότι το νοιάζομαι και το αγαπώ, ακόμη και με μια προσφώνηση.Η κουμπάρα μας, 32 χρ., έχω παρατηρήσει ότι δεν αποκαλεί κανέναν, ούτε τα παιδιά της ούτε τον άντρα της ποτέ με έστω μια χλιαρή προσφώνηση. Πχ ''αγαπη μου δωσε μου λιγο τη ζαχαρη για τον καφε'', κατι που μπορει να λεω δεκαδες φορες σε κοινες μας εξοδους ή επισκέψεις. Κι ενώ μεταξύ μας χαιρετιόμαστε ως κουμπάροι ο αντρας μου και ο δικος της ειναι εγκαρδιοι ''πχ κουμπάρε μου τι κάνεις κλπ'' αυτή μας λέει απλώς ''γεια σου, πως εισαι''. Και όχι μόνο σε εμάς αλλά σε όλο τον κόσμο, το έχω παρατηρησει οταν μιλάει με κοινούς γνωστούς. Δεν αποκαλει κανέναν ούτε καν με το όνομα του, ούτε με ιδιότητα (πχ σε μια αγαπημενη ξαδερφη όπως λες ξαδερφουλα μου τι κανεις), χαιρετάει απλά με ''γεια'' ακόμη και στο τηλέφωνο όταν την παίρνω ή την παίρνουν. Επισης δεν χαμογελαει ποτε.Εχω παρατηρησει ομως πως τα 2 κοριτσακια που εχει δεν χαιρετουν ποτε κανεναν, ουτε απαντουν σε καλημερα ή γεια σου τι κανεις, ουτε επισης χαμογελουν σε κανεναν. Ειναι αντικειμενικά τα πιο (συγγνώμη για την φράση) ''στραβομούτσουνα'' παιδια που εχω δει ποτε μου. Έχουν μονίμως μια νευριασμένη έκφραση. Και πανε σχολειο, υποτιθεται ξερουν να μιλουν. Νιωθω γενικα οτι κραταει τυπικα έως ψεύτικα προσχηματα και δεν ειναι εγκαρδια με κανεναν. Απο οσο ειχε ακουστει παλιοτερα ετρωγε ξυλο απο τον πατερα της και παντρευτηκε νωρις (στα 19) όπου έφυγε από το πατρικό της. Και μου έχει πει και η ίδια ότι τιμωρει τις μικρές, τις κλειδωνει σε σκοτεινα δωμάτια, τις δερνει οταν δεν ακούνε κλπ. Και τα έλεγε τοσο φυσικά... που φρικαρα. Δεν ξέρω αν παίζει ρολο το οτι μεγάλωσε και ζει μονιμα σε ορεινο χωριο, η αδερφη της πχ που ζει επισης εκει ειναι μια χαρα νορμαλ ατομο σε θεματα συμπεριφορας. Και πάλι ομως δεν μπορω να αποδωσω τετοια περιεργη συμπεριφορα στο οτι ειναι απο χωριο, κι εγω απο χωριο ειμαι και το πρωτο πραγμα που μου εμαθαν οι γονεις μου ηταν να ειμαι ευγενικη με ολους. Το θεμα ειναι οτι ο κουμπαρος μας ειναι καλος φιλος του αντρα μου και οταν μας παντρεψε ηταν σε σχεση, διαφορετικα δεν ξερω καν αν θα την ειχα κατα νου για κουμπαρα μας.Και να πεις οτι κακοπερναει...ο αντρας της την εχει στα οπα οπα,δουλεια εχει, αυτη δεν δουλευει και την ασφαλιζει ως υπαλληλο του ενω καθεται σπιτι ολη μερα, λεφτα εχουνε, υγεια εχουνε, παιδια γερα εχουνε...δεν βγαζεις νοημα ωρες ωρες τι σκεφτεται ο καθενας.