ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι άντρας, 23 χρόνων. Είχα ζορικη παιδική ηλικία. Ήμουν ένα άτομο πολύ κλειστό που έτρωγε συχνά πυκνά bullying στο σχολείο. Μέχρι τα 18 δε είχα σχεδόν κανένα φίλο, ούτε κοπέλα. Από τα 18 και μετά άρχισα να συνερχομαι και βρήκα παρέες. Κοπέλα όμως όχι. Μέχρι πέρσι. Γνωρίστηκα με την πρώην κοπέλα μου εντελώς τυχαία, και όντας και οι 2 άτομα που στο παρελθόν είχαν πληγωθεί ταιριάξαμε αμεσως. Εγώ εντελώς άπειρος μπήκα με τα μούτρα και πρόσφερα τα πάντα. Αυτή όμως έχοντας πληγωθεί από το 1ο μεγάλο της έρωτα στα 18 της, είχε πολλά απωθημένα και τα έβγαλε σε εμένα χωρίς να φταίω. Δε μου είχε καθόλου εμπιστοσύνη, ζήλευε , ήταν Φούλ ανασφαλής και απαισιοδοξη, θύμωνε εύκολα και μου μιλούσε απότομα, με πίεζε κτλ κτλ ... Εγώ όλα αυτά τα ανεχοκουν σχεδόν μοιρολατρικά. Δε αντιδρουσα, και πάντα την δικαιολογουσα. Μέχρι πού έφτασα στο αμήν, από τη πολύ πίεση έκανα κακό στην υγεία μου και τη χωρισα. Από τότε πέρασε σχεδόν 1 χρόνος και δε ενδιαφέρθηκε καν για εμένα. Δε έστειλε ούτε σε γενέθλια ούτε σε γιορτές, ενώ εγώ έστελνα και γενικά παρόλα τα όσο έγιναν την αγαπώ ακόμα. Μετά το χωρισμό, από ότι έμαθα βγήκε με πάρα πολλούς και εντέλει τώρα είναι με άλλον. Εγώ όλο αυτό το διάστημα δε έχω κάνει το παραμικρό με άλλη, θέλοντας να δώσω χρόνο στον εαυτό μου να νιώσει έτοιμος για μία νέα σχέση. Κλείνοντας: γιατί να φερθεί έτσι σε εμένα , ενώ ήταν ένα πολύ ευαίσθητο κορίτσι με παρόμοια βιώματα με εμένα, και ενώ φαινόταν πως με αγαπούσε. Τουλάχιστον έτσι ένιωθα εγώ, διότι όσο ήμασταν μαζί έκανε αρκετά. Ή μήπως δεν με αγαπούσε εντέλει τόσο πολύ; Ήταν η 1η μου σχέση και όπως είναι φυσικό με στιγμάτισε. Τι άποψη έχετε;