ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μπορεί να με πείτε γκρινιάρα και μίζερη αλλά θεωρώ ότι είμαι άτυχη στο συναισθηματικό τομέα. Είμαι 33, έχω κάνει τρεις μεγάλες σχέσεις. Η πρώτη στα 19 μέχρι τα 23, δεν προχωρήσαμε γιατί εκείνος ήταν αιώνιος φοιτητής (4 χρόνια μεγαλύτερος μου) εγώ δούλευα ήδη και οι ζωές μας δεν συμβάδιζαν πλέον. Η δεύτερη και καταστροφικότερη ήταν από 24-28. 8 χρόνια μεγαλυτερός μου, επαγγελματικά και οικονομικά αποκατεστημένος, μέσα στα κόμπλεξ, με έκρυβε απο φίλους οικογένεια κ μ συμπεριφερότανε σαν σκουπίδι αλλα δεν με χώριζε. Μετά απο πόλλες άσχημες καταστάσεις κατάφερα να τον αφήσω, βρήκα τον εαυτό μου, ενιωσα νέα και όμορφη και ζούσα σαν φυσιολογικός άνθρωπος. έβγαινα με παρεα και φίλους και δεν επιδιωκα άμεσα σχέση διότι ημουν πολύ πληγωμενη. 2 χρόνια χρόνια που ήμουν μόνη μου πέρασα καλα, φυσικα ότι μου τύχαινε από άντρες ηταν απο μέτριο έως κακό και φυσικά με καμία σοβαρότητα. Στα 30 αποφασίζω οτι θα ήθελα στη ζωή μου ένα σύντροφο και αρχίζω να ειμαι πιο συγκεκριμένη και να επιδιώκω τη συντροφικότητα.Ήταν ένα διαστημα τησ ζωής μου κωμικοτραγικό, ότι μ τύχαινε ήταν τόσο κακό που πλέον το έπαιρνα στην πλάκα . Απο δευσμευσμενους, που θέλανε μια γκόμενα, έως αντρες που μ ταζανε λαγούς με πετραχείλια. Ευτυχώς επειδή ήμουν συνειδητοποιημένη δε έδινα σημασία του καταλάβαινα απο την αρχή και το έκοβα. Επιτελους γνωρίζω ένα αξιόλογο παιδί. Δυο χρόνια μικρότερός μου, με ασταθή δουλειά. Δεν με ενδιέφερε, ερωτευτήκαμε και προχωρήσαμε σε μία σχέση υγιή. Εκανε κάποιοες προσπάθιες για καλύτερη δουλειά αλλα τα πραγαμτα ήταν πολύ ρευστά. Ετσι συνεχίσαμε για δυο χρόνια να ερχεται καθε σκ στο σπίτι μου σαν επισκεπτης και να πηγαίναμε για καφε πραγματα που κάνουν τα 25 χρονα. Οπως καταλαβαίνετε εγω άρχισα να ξενερώνω να κάνω γκρίνιες βεβαια όλο το διάστημα του συμπαραστεκόμουν για τη δουλεια κ του ειπα θα σε βοηθήσω. Πλεόν ο κόμπος έφτασε στο χτένι και του έιπα οτι θέλω η σχεση μας να προχωρήσει είτε με συγκατήκοιση είτε κάπως αλλιώς. Η απάντηση ηταν "αμα σαρεσει έτσι, κ ασ μην έκανες υπομονή" συνεπώς χωρίσαμε με δική μου πρωτοβουλία επειδή ένιωθα ότι αυτό δεν οδηγεί πουθενα. Τωρα ξανα μανα ολα απο την αρχή. Δεν μπορώ αλλο. Πάντα να προσπαθώ με όλα΄τα εμπόδια και ποτε να μην τα καταφέρνω. Γενικά όλα δύσκολα. Βλεπω άλλους και τουσ ζηλέυω με την καλή έννοια, εχουν μια αξιοπρεπή σχέση και μετα από έυλογο χρονικό διάστημα σοβαρεύει το πράγμα. Εγω ποτέ. Κ δε το βλέπω να έρχεται κιολας. Οπότε λέω να ¨βολευτώ" με την γκαντεμιά μου και να την αποδεχτώ. Τι κ αν έχω όνειρα για οικογένεια και παιδιά. Για κάποιος ολα ερχονται αβίαστα για μένα όχι. Ας μην κατηγορουμε τις γυναίκες που αποφασίζουν να κάνουν μόνες τους παιδια.