ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
9.9.2015 | 04:53

Αυτό που με βαραίνει

Ίσως όλο αυτό να φανεί χαζό, αδιάφορο… αλλά θα ήθελα να το πω για να το πετάξω από μέσα μου πια… Είναι κάτι που με ενοχλεί με τους δικούς μου από όταν ήμου μικρό παιδάκι… Και αυτό είναι πως με έκαναν σε μεγάλη ηλικία και η δύο. Η μητέρα μου σχεδόν 40 και ο πατέρας μου 56. Δεν είχαν άλλα παιδιά πριν από εμένα κ επίσης επέλεξαν να κάνουν μόνο ένα παιδί… Παντρεύτηκαν μεγάλοι, οπότε με έκαναν στην ηλικία που με έκαναν...Το αποτέλεσμα ήταν να έχω μία παιδική ηλικία που ομολογουμένως δεν μου πολυαρέσει να θυμάμαι… Κυρίως επειδή δεν είχα την κατανόηση που χρειαζόμουν από τους δικούς μου οι οποίοι ήταν και υπερπροσταυτικοί από πάνω και επίσης πάντα ντρπόμουν πάρα πολύ όταν με ρωτούσαν για την ηλικία τους- κυρίως για τον μπαμπά μου που φαίνοταν πως ήταν μεγάλος. Με κορόιδεψαν πολύ γι' αυτό και πάντα με έδειχναν με το δάχτυλο ως το αξιοθέατο με τον πολύ μεγάλο σε ηλικία πατέρα. Όταν μπήκα στην εφηβία όλο αυτό βελτιώθηκε κάπως αλλά είχα κάποια θεματάκια συνεννόησης μαζί τους. Δεν ήταν γενικά αυτό που λέμε παλαιών αρχών αλλά όσο να'ναι ζούσαμε σε εντελώς διαφορετικούς κόσμους όπως είναι αναμενόμενο.. Όλα αυτά μπορεί να φαίνονται ανούσια αλλά εμένα μου πέσανε λίγο βαριά… Χώρια που όλοι μου οι συγγενείς πάντα ήταν πολύ πιο μεγάλοι, έζησα θανάτους αγαπημένων φίλων και προσώπων των δικών μου (που τους αγαπούσα κ εγώ) από πολύ μικρή ηλικία και γενικά δεν είχα προσωπικό χώρο ποτέ ως παιδάκι γιατί δεν είχαν που να με αφήσουν (πχ γιαγιά) αλλάκαι όταν ήμουν στην εφηβία τα πράγματα ήταν πάλι κάπως αφού δεν καταλάβαιναν γιατί δεν ήθελα να είμαι συνέχεια μαζί τους με αποτέλεσμα να μαλώνουμε πολύ… Γενικά όλα αυτά είχαν αντίκτυπο στις σχέσεις μου γιατί είχα κακή σχέση με τον εαυτό μου… όπως είναι γνωστό τα παιδιά βλέπουν "αλλιώς" τα πράγματα κ έτσι τα έβλεπα κ εγώ… Μεγαλώνοντας η μητέρα μου πέθανε κ έμεινα με έναν πατέρα γέρο με τον οποίο δεν μπορώ να συνεννοηθώ… Είναι καλός άνθρωπος γενικά αλλά δυσκολεύομαι πάρα πολύ να επικοινωνήσω μαζί του - χωριά οτι επηρεάζει τις σχέσεις μου χωρίς να το θέλει - και δεν τον αντέχω και για πολύ… Πραγματικά δεν τα γράφω με κακή διάθεση όλα αυτά απλά περιγράφω την κατάσταση.. Δεν ξέρω τι σκατά να κάνω. Πολλές φορές με πιάνω να μην μπορώ να πάρω τα πόδια μου- με επηρεάζει πολύ αρνητικά αυτή η κατάσταση… Επίσης αισθάνομαι οτι δεν με υπολόγησε.. όταν αποφάσησε να γίνει πατέρας… Στα 56 δεν κάνεις παιδί ρε γαμώ την τρέλα μου- δεν είναι νορμάλ.. Καλά ούτε στα 40 κάνεις εύκολα θα μου πείτε… Αισθάνομαι τέλος πάντων οτι δεν σκέφτηκαν καθόλου πως ο άνθρωπος που θα έφερναν στον κόσμο θα μπορούσε να ατιμετωπίσει πολλές ψυχολογικές (ας το πούμε) δυσκολίες κυρίως λόγω της "τρέλας" τους. Οκ ερωτεύτηκες - βρήκες τον άνθρωπό σου ως μεσήλικας … Μην κάνεις μωρό τόσο μεγάλος ρε γαμώτο-δεν είσαι κουτσούβελο (νομίζω οτι δεν χρειάζεται να εξηγήσω γιατί τα σκέφτομαι όλα αυτά)… Το θέμα είναι πως, οκ, προχωράμε τη ζωή μας… όλα οκ… έχω όμως τόσα κατάλοιπα και τόσα προβλήματα προσαρμογής που βγαίνουν κατά καιρούς στην επιφάνεια που δεν ξέρω τι να τα κάνω...
4
 
 
 
 
σχόλια
Αναρωτιέμαι για τόσα πολλά "δεν ταυτίζομαι".. Γιατί είναι τόσο δύσκολο να μπει κανείς στη θέση κάποιου άλλου…? Οκ, η εξομολόγηση αφήνει μια πικρή γεύση όπως λέει και η Marmelade αλλά νομλιζω πως ένα μεγάλο μέρος ατόμων εδώ μέσα δεν θα ήθελε πραγατικά να είναι στην ίδια θέση με την κοπέλα… Άσε που το γενικό "συμπέρασμα" επιβεβαιώνει τις έρευνες του γιατί οι μεγάλοι σε ηλικία άνθρωποι καλύτερα να αποφεύγουν να γίνονται γονείς… (+ πολλά προβλήματα υγείας που μπορεί να προκαλέσει αυτή η επιλογή στο παιδί σε πολλές περιπτώσεις- πάλι καλά στην περίπτωση της κοπέλας δεν αναφέρεται κάτι τέτοιο)...
Υπαρχουν ανθρωποι που για πολλους λογους δεν κανουν παιδια νεοι.μπορει να προσπαθουν κ η γυναικα να κανει αποβολες, ή να υπαρχει καποιο αλλο προβλημα στη συλληψη.μπορεί να μην εχουν οικονομικη δυνατοτητα και να θελουν πρωτα να εξασφαλισουν τα προς το ζην.μπορεί πραγματικα να βρηκαν τον ερωτα της ζωης τους και το ατομο που τους ενεπνευσε οικογενεια σε μεγαλη ηλικια.Φυσικα, ίσως το ιδανικο ειναι να κανεις στα 28-30, οπου θεωρητικα βιλογικα εισαι ακμαιος- ισως και να εχεις προλαβει να φτιαξεις μια καλη οικονομικη κατασταση- εχεις σωαμτικες αντοχες- εισαι σχετικα ωριμος κλπ.Ποσοι ομως ανθρωποι ανηκουν σε αυτη την κατηγορια? Οι αλλοι πρεπει να στερουνται το δικαιωμα της δημιουργιας?Οσον αφορα τα προβληματα υγειας του παιδιου, υπαρχει ο προγεννητικος ελεγχος.Οσον αφορα τα προβληματα υγειας τως γονεων, πιστεψε με οι αρρωστιες δεν κανουν διακρισεις στην ηλικια.Σαφως δε λεω να παει ο αλλος να κανει παιδι στα 70-80, αλλα τα 50 δε μου φαινονται και τοσο υπερβολη ιδιως στην εποχη μας
θα μπορουσα να σου πω οτι ταυτιζομαι γτ κ εμενα οι γονεις μου με εκαναν μεγαλοι.Τους εχασα και τους δυο ουσα εγω νεα, αλλα ομως αυτοι οχι μεγαλοι για τα δεδομενα της εποχης μας. Οποτε η ηλικια που θα κανεις παιδι δεν εχει να κανει με το ποσο καιρο θα εισαι διπλα του, γιατι ατυχιες συμβαινουν και στους 30αρηδες και στους 50αρηδες και στους 80αρηδες.Επισης ουτε εγω εχω αδερφια και ναι συμφωνω οτι αυτο ειναι μεγαλο προβλημα, γιατι τρως το αγγουρι μοναχος σου.Απο κει και περα δεν ταυτιζομαι μαζι σου γιατι αν κ μεγαλοι οι γονεις μου μου χαρισαν απειρες ευτυχισμενες στιγμες, μου εδειξαν τον κοσμο ολοκληρο, με σπουδασαν, με παροτρυναν, ουδεποτε μου απαγορεψαν, με εμπιστευονταν και με στηριζαν σε ολες μου τις αποφασεις.Επισης ακριβως επειδη ηταν μεγαλοι, εκαναν υπερσποσπαθειες να "κατεβουν" στην ηλικια μου και στα οσα επιτασσει η εποχη μας, δλδ ουτε "τι φοραααας??" ακουσα, ουτε "στις 11 να εισαι πισωωωωω", ουτε ξυλο ουτε τιμωριες ουτε τπτ.Τουτεστιν θεωρω πως το θετικο της ηλικιας τους ηταν η ωριμοτητα που ειχαν στο να αντιμετωπιζουν καταστασεις. Δε γνωρισα πιο χαβαλετζου γυναικα απο τη μανα μου ως τωρα, ουτε πιο τρελο απο τον πατερα μου.Με ολα τους τα λαθη και τις βλακειες υπηρξαν πολυ καλοι γονεις.Εκει που θελω να καταληξω ειναι πως η ηλικια δεν παιζει κ τοσο ρολο στη συνεννοηση που αναφερεις. Ουτε στην κατανοηση. Επισης πρεπει να εκτιμας οοολα αυτα που σιγουρα σου προσεφεραν. Αν κατσεις και σκεφτεις ειμαι σιγουρη πως θα βρεις απειρες ευτυχισμενες στιγμες που σας ενωνουν. Με κανεναν ανθρωπο δε συνεννοεισαι πληρως, ανεξαρτητως ηλικιας. Ειναι στο χερι σου να προσπαθησεις να ερθεις κοντα στον πατερα σου, να του εξηγεις οσα δεν ξερει ή δεν καταλαβαινει, να κανετε παρεα και διαφορα πραγματα μαζι και να δημιουργειτε αναμνησεις. ΤΙΠΟΤΑ πιο σημαντικο απο αυτο, περα απο τον ιδιο τον ανθρωπο φυσικα. Οι αναμνησεις και οι ωραιες στιγμες. Οποτε παρε τον πατερα σου απο το χερι, πηγαιντε μια βολτα και δειξε του αυτα που δεν ξερει, να σου δειξει αυτα που εσυ δεν ξερεις.Καποτε σκεφτομουν κι εγω "μα τι σκεφτοντουσαν και με κανανε σ αυτη την ηλικια?"Τωρα δε θα το αλλαζα με τιποτα. Η ηλικια ειναι ενας αριθμος αν το καλοσκεφτεις.Βλεπεις 30χρονες να αρρωσταινουν και δυστυχως να πεθαινουν και να αφηνουν πισω μωρα (οπως εγινε με μια φιλη μου πολυ προσφατα), και 90χρονους κορακοζωιτους. Όλα ειναι θεμα τυχης τελικα. Σημασια εχει η ποιοτητα του χρονου που περνας με τους αλλους.Αλλαξε το σκεπτικο σου και εκτιμησε αυτο που εχεις γιατι μετα θα ειναι πολυ αργα.Αυτα και συγγνωμη για την τεραστια απαντηση. Εκανα τελικα κι εγω μια εξομολογηση :)
Σε καταλαβαινω αν και μου συμβαινει το αντιθετο.Η μητερα μου με εκανε στα 21,η γιαγια μου οταν γεννηθηκα ηταν 39. Γνωρισα και δυο προγιαγγιαδες.Νιωθω τυχερη που μεγαλωσα με τασα ατομα και χαιρομαι που η γιαγια και ο παππους ειναι ακομα νεοι.Αν κανω παιδι θα ηθελα να γινει πριν τα 35.Να προλαβει να γνωρισει τους προ παππουδες τους.Να μπορει να τους εχει ολους κοντα,οπως εγω. Μη στεναχωριεσαι,προσπαθησε εσυ να κανεις οικογενεια σε πιο νεαρη ηλικια αν το θελεις.
Scroll to top icon