ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 21 χρονών. Άρχισα να βγαίνω με αγόρια στα 13-14 περίπου και από τα 16-17 είχα ολοκληρωμένες σχέσεις. Τώρα, σχεδόν 22, είμαι στο τέταρτο έτος μιας πολύ απαιτητικής σχολής και έχω σχέση με ένα αγόρι ένα χρόνο μεγαλυτερό μου εδώ και 3,5 χρόνια. Αισθάνομαι ότι έχω βρει το άλλο μου μισό. Μας αρέσει να περνάμε αρκετό καιρό σπίτι αγκαλιά βλέποντας ταινίες, να κάνουμε βόλτες στην παραλία και γενικά τέτοιου είδους πράγματα. Κοντά του νιώθω ο εαυτός μου, ειδικά τον τελευταίο 1,5 χρόνο περίπου που αποφάσισα να αφεθώ πραγματικά σε συναισθηματικό επίπεδο, χωρίς να είμαι καχύποπτη και να φοβάμαι μην πληγωθώ. Ονειρευόμαστε όταν τελειώσω τη σχολή και γίνουμε περισσότερο ανεξάρτητοι να παντρευτούμε και να κάνουμε οικογένεια. Μερικές φορές όμως αισθάνομαι ότι η κοινωνία και οι κοντινοί μου άνθρωποι μου δημιουργούν ενοχές για τον τρόπο που ζω. " Είσαι 20 χρονών, θα έπρεπε να διασκεδάζεις περισσότερο(εννοούν να είμαι σε διαφορετικό κλαμπ κάθε βράδυ)", " Είσαι 20 χρονών, πρέπει να αποκτήσεις εμπειρίες(εννοούν να π* με διαφορετικό αγόρι κάθε βράδυ)", " Θα έχεις απωθημένα και θα τα βγάλεις μετά(εννοούν παντρέψου τον και θα δεις,θα τον κερατώνεις με μεγάλη ευκολία)". Ειδικά η μαμά μου, συνέχεια το ίδιο τροπάριο... είσαι μίζερη... χάνεις τα καλύτερα σου χρόνια... Γιατί τα χάνω;;; Κάνω αυτό που με κάνει ευτυχισμένη. Γιατί πρέπει να απολογούμαι συνεχώς επειδή ο τρόπος ζωής μου δεν είναι της μόδας; Ξέρω είναι σοκαριστικό αλλά ΝΑΙ δεν ονειρεύονται όλοι οι άνθρωποι μεγάλες καριέρες και "ελεύθερη" ζωή ως τα 35... Ζούμε σε μια εποχή αποδοχής του διαφορετικού, για κάποιο λόγο όμως αυτό το είδος του διαφορετικού ακόμα αρνούμαστε να το δεχτούμε. Ξέρω μια κοπέλα στη σχολή. Πήγαμε μαζί στο pride. Ενωθήκαμε με τον υπόλοιπο κόσμο εκεί για να στηρίξουμε το δικαίωμα της LGBTQ+ κοινότητας στην αγάπη. Και όμως, σήμερα που πήγαμε για καφέ με έκρινε και εκείνη επειδή λέει ζω σαν παντρεμένη. Δηλαδή εγώ δεν έχω δικαίωμα στο είδος της αγάπης που με γεμίζει επειδή απλά δεν είναι της μόδας;