ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
2.8.2015 | 13:41

Βοήθεια!

Καλησπέρα. Έχω ένα πρόβλημα και ήθελα, έστω κι από εδώ να μου πει κάποιος την γνώμη του. Μόλις τελείωσα το σχολείο και γενικότερα πέρασα μια αρκετά δύσκολη χρονιά λόγω πανελληνίων, κατά την οποία δεν έβγαινα σχεδόν καθόλου. Τώρα που τελείωσα και αφού έγραψα πολύ καλά, θέλω να βγαίνω αλλά αντιμετωπίζω ένα τεράστιο πρόβλημα με τους γονείς μου. Ο πατέρας μου έχει γίνει πολύ κτητικός με μένα, δε θέλει να βγαίνω ενώ ξέρει πως επειδή ξεκίνησα δουλειά αμέσως μετά τις πανελλήνες το έχω ακόμα περισσότερο ανάγκη και κάθε φορά που θέλω να βγω αρχίζει να γκρινιάζει, ή να μου φωνάζει πως δεν του αρέσει που έχω γίνει έτσι και γυρνάω στις 12 ή διάφορα τέτοια, ενώ πραγματικά δεν του έχω δώσει κανένα δικαίωμα. Προσπαθεί να με ελέγχει στο αν έχω αγόρι, λέγοντας μου ότι μόνο μετά το πανεπιστήμιο μου επιτρέπει να είμαι με κάποιον και πως είμαι πολύ μικρή ακόμα. Κι όλο αυτό με ψυχοπλακώνει, επειδή κάθε φορά φεύγω κλαίγοντας και πλέον έχω να βγω και να περάσω καλά, ίσως και μήνες. Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι μεγαλώνω και ότι αλλάζουν οι ανάγκες και οι συνήθειες μου, αλλά πραγματικά δεν δείχνει να κατανοεί τίποτα. Πρόσφατα του είπα πως τα λεφτά της δουλειάς τα μαζεύω για να βγω έξω για μεταπτυχιακό και η απάντηση του ήταν "Δεν θα πας πουθενά χωρίς εμένα". Το θέμα είναι πως μέχρι τώρα είχα την στήριξη της μητέρας μου, αλλά και αυτή έχει αρχίσει να γίνεται σαν κι αυτόν κι ενώ βλέπει πως μαραζώνω κάθε μέρα, δεν λέει τίποτα. Δεν έχει να κάνει όλο αυτό με το ότι δε μ'αφήνει να βγαίνω όσο θέλω, απλά μεγαλώνω και νιώθω ότι οι ίδιοι μου οι γονείς θέλουν να περνάω τον χρόνο μου μπροστά από μια οθόνη προκειμένου να με κρατούν μέσα και δε θέλω να ξέρω τι θα ακολουθήσει στο μέλλον.. δε ξέρω πως να τους κάνω να καταλάβουν.. Σας παρακαλώ, πείτε κάποια γνώμη, αν έχω άδικο ή δίκιο.. οτιδήποτε.. Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων..
4
 
 
 
 
σχόλια
Εφόσον δουλεύεις προσπάθησε να γίνεις όσο πιο ανεξάρτητη μπορείς οικονομικά. Έπειτα απομακρύνσου σιγά σιγά, χωρίς καβγάδες και υστερίες-οι σπουδές εάν είναι σε άλλη πόλη ίσως να βοηθήσουν. Όταν θα καταλάβει αυτήν την απομάκρυνση και κατανοήσει ότι μεγάλωσες και είναι στο χέρι σου να κάνεις ο,τι θέλεις (ναι, ακόμη και να αρνηθείς να έχετε συχνή επαφή), λογικά θα συνέλθει.
δυστυχώς όταν θα καταλάβεις ότι δεν έχουν καμία δύναμη πάνω σου ίσως να έχεις χάσει κάποια από τα καλύτερα σου χρόνια προσπθώντας να τους κάνεις να καταλάβουν. ο δρόμος είναι ένας. οικονομική ανεξαρτητοποίηση και να φύγεις να νοικιάσεις κάπου μόνη σου. ακούγεσαικαλή και φυσιολογική κοπέλα. μη χάσεις το χρόνια σου προσπαθώντας να τους είσαι αρεστή. οι γονείς σου σίγουρα σε αγαπάνε και θα προσαρμοστούν γρήγορα στις καινούριες συνθήκες, πιο γρήγορα από ότ φαντάζεσαι, αρκεί να είσαι αποφασισμένη. πες θα βγω, θαα πάω εκεί, θα γυρίσω την τάδε ώρα, αν χρειαστείτε κάτι έχω το κινητό μου αλλά μη ζητάς την αδειά τους. είσαι ιπλέον ενήλικη. όλα τα παραπάνω βέβαια είναι καθαρά προσωπική μου άποψη. αν σου φαίνεται ότι είναι υπερβολικά ή δεν ξέρω κι εγώ τι βρες το δικό σου τρόπο να ανεξαρτητοποιηθείς. απλά εγώ έφτασα τριάντα και σκέφτομαι τώρα πόσο μικρό και χαζό ημουνα στην ηλικία σου που φοβόμουνα τους γονείς μου, ή φοβόμουνα μη μάθουν ότι έχω γκόμενο και τους απογοητεύσω. βρίσκουν και τα κάνουν. αν γυρνούσα το χρόνο πίσω θα τους έγραφα κανονικά και θα τους είχα εκπαιδεύσει νωρίτερα. τώρα τους έχω εκπαιδεύσει πλήρως αλλά σκέφτομαιότι πέρασα κάποια χρόνια σκεφτόμενη ότι είναι αργά και τί θα πουν και ας πούμε γυρνούσα νωρίτερα σπίτιενω δεν ήθελα ή προσπαθούα με διάφορες βλακείες νακρύψω τη σχέση μου. και τώρα το μετανιώνω
Συμφωνώ απόλυτα με την Ατέρμονη Ανία. Η συμπεριφορά του πατέρα σου είναι λανθασμένη και πρέπει να διεκδικήσεις τα όρια σου με σύνεση, σεβασμό αλλά σταθερότητα. Συγχαρητήρια που έπιασες δουλειά, είναι αξιέπαινο που αντιλαμβάνεσαι το σωστό δρόμο για την ανεξαρτητοποίησή σου. Μην περιμένεις να σου δοθεί οποιαδήποτε άδεια για να δημιουργήσεις κάποια σχέση, είσαι ενήλικη και δεν χρειάζεσαι τη συγκατάθεση τους. Θα χρειαστεί χρόνο να εκπαιδευτούν οι γονείς σου και να συνηθίσουν την ιδέα ότι μεγάλωσες αλλά αν συνεχίσεις να φέρεσαι με σοβαρότητα και ευθύνη για τις πράξεις σου μοιραία ελπίζω και εύχομαι να το αποδεχτούν. Σαν έσχατη λύση αν η κατάσταση δεν βελτιωθεί προσπάθησε να τους δείξεις ότι σκέφτεσαι να φύγεις από το σπίτι και να ανεξαρτητοποιηθείς πλήρως (αν η σχόλη σου βρίσκεται σε κάποιο άλλο μέρος ίσως αυτό βοηθήσει σημαντικά). Σου εύχομαι τα καλύτερα κορίτσι μου και λυπάμαι πολύ που κάποιες φορές οι γονείς φερόμαστε τόσο ανώριμα, ειδικά αν τα παιδιά μας επιδεικνύουν τη δική σου ωριμότητα.
Scroll to top icon